Verstokte fans van Trisha Yearwood en weledele countrydiva’s als Pam Tillis, en Patty Loveless die zich bovendien aandachtige lezers van hoesnota’s tonen, zijn wellicht al vertrouwd met de naam Gretchen Peters. In ‘95 werd de interpretatie van haar Independence Day, een wrang vechtscheiding -epos, in de uivoering van Martina McBride, genomineerd voor de Grammy’s. Een jaar later volgde Patty Loveless met You Don’t Even Know Who I Am. Darzelfde jaar werd vanuit Nashville haar debuut The Seceret Life uitgebracht. Persoonlijk ontdekte ik de zangeres jaren later met One To The Heart One To The Head, een samenwerkingsproject met Tom Russell, één van mijn absolute favorieten uit de betere songsmidse.

Recente langspelers als Hello Cruel World en Blackbirds tonen een evolutie naar een persoonlijke, feministisch geïnspireerde, visie in een meer universeel perspectief. Dat is opnieuw het geval bij de met productionele hulp van gitarist Doug Lancio en Peters’ man Barry Walsh aan het pianoklavier tot stand gekomen opvolger.

Op Dancing With The Beast eist het vrouwelijke hoofdpersonagemeer dan ooit zijn plaats op, in de nasleep van recente gebeurtenissen en de  Me Too- beweging is dat onafwendbaar. Omkadert met een boeiende Americana getinte soundtrack worden we geconfronteerd indringende, niet zelden schrijnende  verhalen over opgroeiende meisjes of oudere, al dan niet met een depressie worstelende, vrouwen.

“I got lost in my hometown, there’s a picture on the wall, we got married in the fall,… flarden van vage herinneringen duiken uit de duisternis op en creëren een wat sinistere terugblik in Arguing With Ghosts. Wichita lijkt wat luchtiger opgezet met mooie dobroklanken van Jerry Douglas en dat vorm een fel contrast met het onderwerp dat de nog altijd in de taboe sfeer verstikte belevenissen van piepjonge, misbruikte meisjes aanklaagt.

De ingetogen romantiek van The Boy From Rye geeft de luisteraar enig respijt om wat op adem te komen. Geen overbodige luxe na op drassige swamptonen balancerende onthullingen van Disappearing Act kondigt een mistroostig Lowlands de nakende depressie aan. Dat hulpeloze gevoel  beheerst de meeslepende tiltelsong Dancing With The Beast.

Als rondreizende muzikante ervaart Gretchen Peters de eenzaamheid en de verveling onderweg en de behoefte om uit dat uitzichtloze nomadenbestaan te breken “Think I need to lay low for a while, stare at the Gulf Of Mexico”. The Show beschrijft eveneens bijzonder accuraat het niet bepaald rooskleurige leven on the road. Daarbij sluit de zangeres geenszins de ogen voor het onzekere en bikkelhard bestaan van minder fortuinlijke vrouwen die noodgedwongen op de vrachtwagenparkings tippelen tussen de dieseltrucks. De pianoballade Truckstop Angel is een respectvol eresaluut aan die ‘fallin’ angels’.

Tussen al die ellende is er ook ruimte voor verlossing, Say Grace biedt troostend soelaas in dit  uitzichtloze tranendal. Andermaal weet Gretchen op onnavolgbare wijze de rauwe dagdagelijkse realiteit die ontelbare vrouwen anno 2018 nog steeds  aan de lijve ondervinden in meeslepende verhalen te verweven in bijzonder sfeervolle luistersongs. In september is Gretchen Peters in het land voor enkele concerten.