Met hun aardedonkere in grunge doorweekte postpunk sound eist Goat Girl een plekje in de alternatieve rockscene op. On All Fours is nog vooral het verhaal van de met drugsverslaving worstelende frontvrouw Lottie Pendlebury en de aan de ziekte van Hodgkin lijdende gitarist Ellie Rose Davies, die mede daardoor in een vroeg stadium afhaakt. Helaas heeft de band nog steeds genoeg gespreksstof en staat op Below the Waste tussen de regels door de non-acceptatie van de seksuele lesbische geaardheid van drummer Rosy Jones op de voorgrond. In 2024 hoort dit geen issue meer te zijn, al het voorwerk dat halverwege de jaren tachtig is verricht, is tegenwoordig tot een horizontale flatline genivelleerd. Na de hectiek is er op Below the Waste vooral ruimte voor rust en overzicht.

Met regenboog oorlogskleuren stappen we de wereld van Below the Waste binnen. Producer John Murphy weet als geen ander hoe hij de spanning bij Black Midi en Lankum moet oproepen en als mede Lankum sideproject ØXN bandlid, proeft hij zelf nog op de werkvloer aan het succes. Toch kiest hij ervoor om zich bij Goat Girl niet tot die zwaarmoedige diepgang te verleiden, maar vooral die intuïtieve vrouwelijke schoonheid te volgen. Alleen op het folky met rondzwermende strijkers geïllustreerde Pretty Faces psychedelica en het georkestreerde Perhaps drukt hij zijn stempel door. Ook in het space funkende Jump Sludge noise krijgt hij vrij spel, eigenlijk mag zijn hand nog wel wat meer zichtbaar zijn.

Uit de noise gronden van Reprise ontwikkelt zich een vers goedaardig zaadje, al zorgt het wolkendek voor een zwarte in veiligheid schuilende schaduw, waardoor de rest van Below the Waste amper het zonlicht aanschouwt. Heel veel is er dus niet veranderd. Het is de kunst van producer John Murphy om zich dienend onderschikkend op te stellen. De overstuurde Ride Around kinderritmes zijn overtuigend zijn handelswaar, het overkoepelende Goat Girl drietal trekt hard aan de marionettentouwtjes. John Murphy is slechts de bijrijder op de intense roadtrip. Hij mag de route mee uitstippelen, maar is verder vooral van de uitvoerende chauffeurs afhankelijk.

Het damestrio wisselt elkaar af. Bij het dromerige Words Fell Out zet bassist Holly Mullineaux de hoofdlijnen uit, in het mystieke Play It Down duelleert ze met het gedempte drumwerk van Rosy Jones. Play It Down heeft het ruwe futuristische van het klinische cyberpunk geluid. De in house dub gedrenkte anarchistisch hysterische Tcnc cold turkey breekt alle grenzen open. Er komen de nodige primal screams vrij, een bevrijdende song met een veelvoud aan ontploffende energiebommen en een van zich afbijtende blaffende tirade. Where’s Ur <3 opent in een filmische suspense spanning. Een aankondiging voor de afstraffende breakbeats en de jammerende klaagzang van een in zichzelf gekeerde Lottie Pendlebury.

Prelude leidt slechts Tonight in. John Murphy benut het sprankje aan vrijheid en vult die leegte met gearrangeerde folk subtiliteit in. In de waanzin ontvluchtende Motorway synthpop neemt claxonnerend toetsenwerk het over. Er wordt niet met risico in de hoogste versnelling afgetrapt. Het is de loomheid van een vrijdagmiddag file, echter wel met dat kenmerkende rusteloosheidsgevoel en het machteloze ongeduld. De S.M.O.G mist vervaagt in de pianoballad klanken van het aan The XX memorerende Take It Away. Het kost Lottie Pendlebury net zoveel moeite om de pracht in haar stem te openbaren als om gefrustreerd kwaadaardig tekeer te gaan.

Sleep Talk is A Forest van The Cure in een harmonica tenue. Rechtstreeks van de straat geplukt, leeggeplunderd door zwervers en buitenlui en als kaal offer aan de onderkant van de maatschappij uitgespuwd en levenloos achter gelaten. De demonische samenzang voegt er een occulte twist aan toe, de stemmen in het woud geven antwoord en versterken zich in de Wasting leegte. Hoe koud en onbegrepen kunnen ruim zes minuten aanvoelen? Hoe innemend mag een saxofoon zich uiten? Goat Girl maakt het verschil in de gemeende zachtheid en typerende vrouwelijke krijsende uitbarstingen.