Geese verrast ons anderhalf jaar geleden met de typische bijtende Britse Projector postpunkplaat. De grootste verwondering ontstaat echter dat deze amper de schoolbanken ontgroeide band uit het hartje van Brooklyn afkomstig is, waardoor je eerder raakvlakken met de rioolrockers van het CBGB punkhol verwacht. Het begint met een uit de hand gelopen geintje, de opzet is om zich vervolgens op een studie te richten, gelukkig loopt de praktijk anders. Projector vraagt om een catchy funky vervolg, maar het siert Geese dat ze hun onverschillige dwarsheid de vrije loop laten en een onverwachte carrier switch bewerkstelligen. Het bizarre 3D Country staat mijlenver van die postpunk basis verwijdert en heeft meer raakvlakken met het jaren zeventig werk van The Rolling Stones tijdens hun Let It Bleed periode, maar ook The Black Crowes en Give Out But Don’t Give Up van Primal Scream kan je hierbij als reverentiekader noemen.

Een hoog blues gehalte dus met de nodige psychedelische hardcore countryrock invloeden. Cameron Winter heeft het allemaal goed uitgedacht en werkt het onwaarschijnlijke aangedikte gegeven in een conceptverhaal over een verdwaalde trippende cowboyhippie uit. In 3D Country onderzoekt hij wat het leven hem te bieden heeft, en waar hij daarin anno 2023 precies in zijn bestaan staat. Deze ontdekkingstocht brengt hem bij het futuristische 2122 hardcore country metalpunk waarin hij dus naar die Amerikaanse plattelands roots teruggrijpt. Cameron Winter heeft het stemvermogen van een stoere doorgewinterde maniakale rocker, en maakt daar gretig gebruik van.

Zijn vaderlandsliefde wordt door de getransformeerde steady rockmachine beantwoordt welke nog steeds uit de gitaristen Gus Green en Foster Hudson, bassist Dom DiGesu en drummer Max Bassin bestaat. Het roept bij mij filmbeelden van druggy mediterende The Doors leden op, die in de Mojavewoestijn tot bezinning komen en geïnspireerd vervolgens de studio induiken. In de schreeuwerige emotionele uithalen komt Cameron Winter bangelijk dicht bij de spirituele Jim Morrison bevlogenheid in de buurt. Toch bezweren ze de bezwerende donkere sound nog steeds niet af, er komt alleen een ander soort uitbannende gekte voor in de plaats. De 2122 openingstrack eindigt met een voodoorituelen bestrijdend exorcisme, waarbij ze zelfs de traditionele koeienbellen aan de zonnegoden offeren.

Moet ik het hard aanpakkende 3D Country titelstuk wel serieus nemen, of zet Geese gewoon een goeddoordachte persiflage neer. Ze flirten met wapens en huiselijk geweld. Is het de opzet om de gestoorde Amerikaanse Droom in een lachwekkend gehard Little House on the Prairie sitcom parodie een weerwoord te geven. Dit staat namelijk in breed contrast met de New Yorkse achtergrond. Ze spotten met de rechtse wetgeving, alleen levert het wel een serieuze geslaagde plaat op. Ze bewijzen in ieder geval dat ze behoorlijk veelzijdige muzikanten zijn. Maar misschien ligt de kracht daar juist wel in het dames soulgospelkoor, welke er een flinke lading aan moederlijke hittedekens overheen drapeert. Merry Clayton is toch eigenlijk ook de sterspeler van Gimme Shelter van The Stones, en onderschat de waarde van de drie jaar geleden overleden Denise Johnson niet, die zoveel voor Primal Scream betekent heeft.

Nee, Geese heeft er goed over nagedacht, ondanks dat Cameron Winter bijna als een Britse gentleman entertaint zingt, blijft die basis erg Amerikaans. Of dweept hij er juist mee dat hij als New Yorker op het debuut een herkenbaar Engels geluid neerzet, en is het een reactie op bands als Simple Minds, U2 en The Cult die zich halverwege de jaren tachtig voornamelijk op de Verenigde Staten richten. Daar deed toen niemand moeilijk over, maar vreemd is het wel. Ook het basispakket sitar geklooi op het licht psychedelische Cowboy Nudes memoreert aan The Stones. Toch stelen de ophitsende bongo ritmes van Max Bassin hier echter de show. Hij pakt vervolgens later op de plaat tevens het uptempo The Beatles achtige Tomorrow’s Crusades volledig in.

Allemaal leuk en aardig, het is slechts afgepast voorwerk welke tot het zeven minuten durende geraffineerde omdenkende Undoer leidt. Het spannende jazzy middenstuk van deze in korte slogans weergevende anti oorlog nachtmerrie bouwt zich rond een hypnotiserende sabeldans riff op en memoreert wel naar het Black Midi rariteitenkabinet, de grootmeesters van de hernieuwde gedurfde postpunk krankzinnigheid. De religieuze Crusades heldentrack refereert muzikaal naar de bijna identieke David Bowie song en het betere Roxy Music werk, maar geeft er net een andere twist aan. Het is bijna een stads geluid, waarmee ze hun Big Apple achtergrond verraden.

Gravity Blues heeft iets sentimenteels gedragen en maakt van cliché rockkoortjes gebruik. Ze flirten met het bombastische symfonische Queen geluid en spugen op de voorgekauwde Top 2000 nummers. Cameron Winter verleidt de zwijmelende vrouwtjes met zijn sensuele I See Myself kopstem, die aantrekkingskracht draagt hij dus ook in alle eenvoud uit. De sensueel croonende Domoto tragiek gaat nog een stap verder en schettert alsof een al lichtelijke gestoorde Phil Spector Sweet Jane van Lou Reed aangenaam met in tegenovergestelde richting draaiende schroefduimen mishandelt. Met de St. Elmo saloon ongezelligheid betreden ze het 3D Country startpunt concept, waarbij de huiselijke ellende met seksuele escapades bestreden wordt. De voorgeprogrammeerde fade out getuigt van het nodige humorgevoel en geeft aan die eerdere complexiteit een lachwekkende wending.

Het alles overstijgende 3D Country is geen lastige tweede plaat, daar moet je niet zo moeilijk over doen. Geese doet gewoon waar ze zin in hebben, en de kans is vrij reëel dat de volgende schijf weer een ouderwetse postpunkalbum wordt. Bij Projector is het al duidelijk dat Geese een bijzondere band is, maar zo uniek veelzijdig als ze zich vervolgens op 3D Country presenteren rekent niemand op. En van die verdwaalde trippende cowboyhippie heeft iemand nooit meer iets vernomen, waarschijnlijk zwerft zijn verwarde geest nog ergens in die countryvelden rond. Kortom, Geese herdefinieert het crossover begrip naar hedendaagse maatstaven, en geeft een stukje rockgeschiedenis cadeau. Maar stiekem is 3D Country net zo’n vreemde plaat als Angel Dust van Faith No More, en heeft Cameron Winter ook wat van die geniale genen van de onnavolgbare Mike Patton, al richt de zonnige Mysterious Love single zich juist op de Jane’s Addiction surfpsychedelica.