Samuel T. Herring documenteert op As Long as You Are zijn jeugdherinneringen, maar heeft dan nog niet het besef dat zijn ruimdenkende blik een indrukwekkend vervolg krijgt. Op People Who Aren’t There Anymore neemt hij zelfs van zijn meest kostbare bezittingen afscheid, een partner die concludeert dat een onoverbrugbare liefdesverbintenis geen bestaansrecht heeft. Maar de plaat is net zo eenvoudig naar het reorganiseren van vriendschappen, het pandemie isolement en het wegvallen van dierbare naasten in het sterfelijke Iris en Peach te herleiden. Het uptempo opbeurende Give Me the Ghost Back, het verdriet van miljoenen als die optimistische spirit slechts een leef omhulsel bewoont. Gelukkig houdt Future Islands wel dat kenmerkende synthpop enthousiasme vast, al is het net weer wat serieuzer, volwassener zelfs.

Bij King of Sweden staat de kracht maar ook de keerzijde van de liefde centraal, geluk en verlies. Tijdens het gelukzalige schrijfproces komt er abrupt een einde aan de relatie van Samuel T. Herring en de Zweedse Julia Ragnarsson. Mooi hoe dit proces in de diepte van zijn stem hoorbaar is. Het is juist die melancholische tragiek waarmee Future Islands zich nog sterker met de jaren tachtig identificeert. Samuel T. Herring heeft een keurige deftige correctheid in zijn stem waardoor hij nog meer naar gentlemen als Bryan Ferry (Roxy Music) en Iva Davies (Icehouse) neigt. Romantici die het tevens bij de vrouwen goed doen, deze betoveren, maar die wel de binding met de serieuze muziekliefhebber houden.

Opeens krijgt die beweeglijke vrolijkheid een andere betekenis. Samuel T. Herring heeft het voorrecht om live die demonen van zich af te dansen, dansen om te vergeten, dansen om te overleven, en eigenlijk moeten we hier allemaal meer gebruik van maken. De stukgelopen langeafstandsrelatie van een langeafstandssprinter die net voor de finish ingehaald wordt. Ook hier is de tekstuele bezieling en de lichamelijke overdracht volledig in evenwicht. Daar draait het dan ook om, muziek als communicatiemiddel, verbaal en non-verbaal. Message In A Bottle boodschappen met het onoverbrugbare tijdsverschil waarbij de een ontwaakt als de ander gaat slapen. Een onmogelijk liefdesverhaal met een trieste afloop. We zijn allemaal slechts kleine Future Islands in een grote oceaan. Individuen die hunkeren naar gebondenheid en vastigheid. The Fight; vasthouden en strijdend verliezen.

Het is de uitschreeuwende Corner of My Eye soul, het herkenbare verdriet wat zoveel empathie oproept. Je raakt de grip op het leven kwijt, het overzicht vervaagt. Het is de donkere blues, verpakt in hitgevoelige new wave discodeuntjes. Niet vreemd dus dat er tussen de live uitvoering van King of Sweden bij Stephen Colbert in 2022 en de People Who Aren’t There Anymore release twee jaar verschil zit. Het is allemaal zo persoonlijk, zo intiem, tegen het introverte aan. Waarschijnlijk twijfelt Samuel T. Herring voor langere tijd om zich zo bloot op te stellen. Een gedurfde koerswijziging, al is het voor mij net te sentimenteel, daar verandert de New Order schaduw in het afsluitende The Garden Wheel niks aan.