George Clinton. Voor de één een gestoorde dopehead die zijn hele leven lang doelloos loopt te freaken en verstikt is geraakt in zijn zelf gecreeërde fantasiewereld, voor de ander een genie en dé belichaming van de funk en alles wat daarbij hoort. In elk geval is Clinton voor meer dan enkel de funk een essentiële schakel geweest, want de invloed van zijn muzikale verrichtingen reikt ver, zowel muzikaal gezien als in de tijd. In combinatie met zijn vreemde theorieën, de excentrieke stageshows, zijn enorme output, de bands waar hij bij betrokken was en zijn immense gevolg van muzikanten, meelopers en andere volgelingen maken van George Clinton een figuur die bovenaan de piramide staat van iets dat nog het meeste weg heeft van een soort sekte. En waar maar één thema centraal staat: om op een zo puur mogelijke manier één te zijn met de funk. And nothing but the funk.

En om dat te bewerkstelligen communiceerde Clinton en zijn discipelen dat vooral via twee bands: Parliament en Funkadelic, bands die hun oorsprong vonden in de jaren ’60 en vooral geïnspireerd waren door doo-wop en soul. Waar Parliament geworteld was in de R&B, was Funkadelic doorspekt met rock en psychedelica. Maar funk was – naast enorme hoeveelheden stimulantia en andere geestverruimende hulpmiddelen – voor beide collectieven dé brandstof waarmee grootse prestaties werden bereikt. Parliament en Funkadelic hadden hun artistieke hoogtepunten vooral in de 70’s en stonden zowel in de combinatie performance, muzikaliteit en innovativiteit op eenzame hoogte. Hierbij speelde het adagium ‘de juiste muziek op het juiste moment’ uiteraard wel een belangrijke rol, maar het was vooral een logisch vervolg en doorontwikkeling van datgene waar Clinton al sinds de 60’s mee bezig was. Bovendien was er in die tijd niks dat vergelijkbaar was of qua totaalconcept maar enigszins in de buurt kwam. De pop had Frank Zappa, de rock had The Tubes en de funk had George Clinton. Zo simpel was het en zo lagen de kaarten.

Artistiek gezien hebben zowel Parliament als Funkadelic enkele absolute blauwdrukken op hun naam staan, die van onmetelijke invloed zijn geweest op heel veel muziek die daarna verscheen en allerlei nieuwe muziekstromingen die zijn ontwikkeld en ontstaan. En nog steeds wordt er druk geciteerd uit de funk van het Clinton syndicaat. En dat terwijl beide bands in hun artistieke hoogtijdagen weliswaar bij een selecte groep mensen bekend waren, maar nooit écht zijn doorgebroken naar het grote publiek. Simpelweg omdat de muziek niet altijd even toegankelijk was en dit funk was voor gevorderden. Het lijkt dan soms ook wel een wetmatigheid dat een cultstatus voldoende is om jaren later als invloedrijk de boeken in te gaan.

Vooral tussen 1970 en 1980 verschenen de nu als ijkpunten bekend staande albums van Parliament en Funkadelic. Soms bijna tegelijkertijd en liepen de releases enigszins door elkaar, Clinton had in elk geval heel veel inspiratie en creativiteit om de ene na de andere jam eruit te pompen. En alhoewel ieder album wel minstens één klassieker herbergde, duurde het pas tot 1978, toen het tiende album One Nation Under A Groove verscheen en er écht commercieel werd gescoord en George Clinton’s inspanningen eindelijk op waarde werden ingeschat. Sindsdien duikt het album op in allerlei ratings en wordt het algemeen gezien als één van de beste funkalbums ever.

Of One Nation Under A Groove inderdaad hét beste funkalbum aller tijden is, is natuurlijk een subjectief gebeuren, het behoort in elk geval tot de vele hoogtepunten in het oeuvre van George Clinton. Want Parliament en Funkadelic zijn bands waar het volstaat om niet slechts enkele, maar eigenlijk alle albums in de kast van te hebben staan. Simpelweg omdat geen funkcollectie compleet is zonder werk van George Clinton.

De discografie van Clinton en zijn volgelingen is niet alleen voor verzamelaars nog steeds een bron van (verantwoord?) geld uitgeven, ook degenen die Clinton nog moeten ontdekken zijn een onontgonnen doelgroep die nog moeten gaan investeren in essentiële funkhistorie. Daar wordt door platenmaatschappijen handig op ingespeeld door op gezette tijden albums van vooral Parliament en Funkadelic opnieuw uit te brengen, al dan niet geremastered of voorzien van bonustracks. Zo ook weer met One Nation Under A Groove, dat nu als dubbelaar verschijnt inclusief een paar bonustracks.

Natuurlijk is het goed dat er op gezette tijden hernieuwde aandacht is voor de muziek van Clinton en de beschikbaarheid ervan gewaarborgd blijft. Maar het blijft allemaal veel te gefragmenteerd en te ongecoördineerd verschijnen. Veel beter zou het zijn om een fatsoenlijk geremasterde overzichtsbox uit te brengen met bijvoorbeeld al het officeel verschenen materiaal, aangevuld met bonustracks. Zoals de Beatles en Pink Floyd dat reeds eerder deden. Als er dan nog geld verdiend moet worden, dan liever op deze, meer klantgerichte manier. Er verscheen wel een Parliament box in 2007, maar die was alleen via de Japanse import te verkrijgen en is alweer tijdenlang out of print. Hoogste tijd dat daar eens verandering in gaat komen.

Dat One Nation Under A Groove weer aandacht genereert is natuurlijk alleen maar goed, maar nog steeds is dit niet dé ultieme versie vanwege het ontbreken van materiaal die een re-release écht toegevoegde waarde geeft. Daarvoor in de plaats een versie die vergelijkbaar is met een reissue die in 2003 al eens verscheen. De vraag doemt dan meteen weer op: waarom ook nu weer niet volledig zijn?

Als album stelt One Nation Under A Groove zeker niet teleur, wat vooral te danken is aan het titelnummer, maar ook aan Who Says A Funk Band Can’t Play Rock?, dat zowel een vraag als een antwoord is en het relatief korte slotnummer Cholly (Funk Getting Ready To Roll!). In het totale Funkadelic oeuvre is One Nation Under A Groove een bovengemiddeld album, waarop de bizarre denkbeelden van George Clinton verpakt worden in een steeds beter uitgewerkt format, dat steeds opnieuw onvoorspelbaar voorspelbaar was. De manier waarop Clinton funk gebruikte om zijn eigen wereldbeelden te creëren leek op het eerste gezicht volkomen gestoord, maar in combinatie met de muziek, de sferen die worden opgeroepen en de onderliggende boodschap was Funkadelic, maar ook Parliament, een uit vele lagen bestaand avontuur, dat in het ideale geval zou moeten uitmonden in een wereld die vooral beter en vredelievender is. Dus is die Clinton nu eigenlijk gewoon maar een ordinaire hippie met een uitgekookte missie? Wie zal het zeggen? Zijn legacy is in elk geval van eminent belang. Vandaar ook deze reissue. Om dát aspect nog maar eens een keer te benadrukken is deze heruitgave alleen al de moeite waard. En dat het niet dé definitieve versie nemen we maar op de koop toe.

Track listing One Nation Under A Groove

Disc 1 – One Nation Under A Groove LP:

1. One Nation Under A Groove (7:26)
2. Groovallegiance (6:55)
3. Who Says A Funk Band Can’t Play Rock?! (12:04)
4. Promentalshitbackwashpsychosis Enema Squad (The Doodoo Chasers) (10:42)
5. Into You (5:39)
6. Cholly (Funk Getting Ready To Roll!) (4:25)

Disc 2 – One Nation Under A Groove EP:

1. Maggot Brain (7:34)
2. Chant (Think! It Ain’t Illegal Yet!) (0:50)
3. Lunchmeataphobia (Think! It Ain’t Illegal Yet!) (4:08)
4. P. E. Squad / Doo Doo Chasers (Going All-the-way-off Instrumental Version) (4:17)