Freeez behoorde aan het begin van de jaren ’80 tot een nieuwe lichting bands, die een toen eigentijdse versie van jazzfunk maakten en werd aangeduid als Britfunk. Nieuwe bandjes schoten als paddenstoelen uit de grond en de sound was soms rauw en ongepolijst, maar vooral erg Brits. De bekendste exponenten van deze kortstondige stroming waren de later ook buiten de scene groot geworden bands als Level 42, Shakatak en Incognito. In hun kielzog opereerden nog tientallen andere groepjes, waarvan Light Of The World, Second Image, Hi Tension en UK Players de bekendste waren. En Freeez. Afkomstig uit Londen en gehard in de hoofdstedelijke jazzfunkscene was het een strakke unit, die zeker behoorde tot de eredivisie Britfunk. Oorspronkelijk bestond de band uit John Rocca, Peter Maas, Andy Stennet en Paul Morgan en Everton McCalla. Met hun eerste single Keep In Touch werd lekker gescoord, maar met de derde single Southern Freeez (verschenen op het Beggar’s Banquet label) werden serieuze zaken gedaan en groeide de populariteit ook internationaal. Al vrij snel verscheen hun debuutalbum Southern Freeez (1981) en bewees Rocca c.s. dat de band ook op albumformaat kon blijven boeien. Instrumentals werden afgewisseld met vocale tracks en naast de single Southern Freeez, zijn ook nu nog Flying High en Caribean Winter standaard waar Britfunk voor stond. In elk geval leek Freeez geen eendagsvlieg te zijn.

In 1983 verscheen opeens de single I.O.U. en liet een totaal andere Freeez-sound horen: er was geen enkele referentie meer met het eerdere werk, het geluid was ultrahip, electronisch en voor de tweede keer zaten de Britten in de voorhoede van een – naar wat later bleek – revolutionaire stroming, die dit keer uit Amerika kwam met New York als brandpunt. Het was het tijdperk waarin Planet Rock van Afrika Bambaataa de dancewereld volledig op z’n kop zette met een sound, die tot dan toe nog niet eerder gehoord was. Ook singles, maar vooral de 12”es van New Order, Planet Patrol, maar ook oudgediende Herbie Hancock (die met Rockit een electroclassic maakte) en labels als Tommy Boy waren het nieuwe geluid van de Big City en voorbode van misschien wel de grootste innovatieve ontwikkelingen in de moderne dansmuziek. I.O.U. was geproduceerd door Arthur Baker, de man die ook al verantwoordelijk was voor Afrika Bambaata, New Order en Rocker’s Revenge en later zou gaan behoren tot één van de meest productieve en innovatieve producers uit de 80’s dance. Met I.O.U. werd alvast een voorproefje gegeven van Freeez nieuwe stijl en met de opvolger Pop Goes My Love werd het stilaan tijd voor een nieuw album. Gonna Get You verscheen eveneens in 1983 en werd de ingeslagen weg verder uitgediept. Behoorlijk volgepropt met elektronica en allerlei nerveuze beats, was het in elk geval een album dat prima de stand van de dansmuziek van die tijd weergaf. Aan het album werkte de crème de la crème van de New Yorkse dansmuziek mee: naast Arthur Baker, waren dat onder andere John Robie, John ‘Jellybean’ Benitez, Fred Zarr en Andy Wallace. Mensen die in de eerste helft van de jaren ’80 een grote stempel hebben gedrukt op de verdere ontwikkeling van de steeds digitaler wordende dance. In elk geval hadden de Britfunkers met Gonna Get You een behoorlijk eigentijds en on-Engels album afgeleverd en was het vooral een weerslag van het New York avontuur van John Rocca en Peter Maas.

Inmiddels is I.O.U. een danceclassic en alhoewel het nummer niet zo vaak te horen is, is het desalniettemin toch een invloedrijk nummer geweest. Het was het begin van een tijdperk waarin drummachines, computers en ander digitaal gereedschap zijn intrede deed in de (dans)muziek en dat er volop geëxperimenteerd werd met edit-technieken, remixen, ritmepatronen en geluidseffecten. Naast Arthur Baker, John Robie zijn ook producers en remixers als Chep Nuñez, The Latin Rascals en Omar Santana (die later een onverwachte gabberkoning werd) belangrijk geweest voor de latere crossover tussen dance en pop, maar ook de doorontwikkeling van de clubmuziek.

De beide Freeez-albums zijn na bijna 30 jaar eindelijk verkrijgbaar op CD en als digitale download, waarbij vooral de productie van Gonna Get You nu eindelijk klinkt zoals het bedoeld was. De tot nu toe beschikbare vinylpersingen klonken belabberd en schreeuwden om een remastering. Alhoewel Gonna Get You geen verkoopsucces was, is het album in al die jaren toch goed overeind gebleven. Wie het album voor het eerst beluisterd, zal het gedateerd in de oren vinden klinken, hetgeen natuurlijk ook niet vreemd is, want we hebben het hier over muziek uit de 80’s, waarbij de gebruikte elektronica behoorde tot de eerste generatie en de voortgebrachte geluiden indertijd redelijk revolutionair waren. Gonna Get You laat zich dan vooral beluisteren als een album dat eindelijk fatsoenlijk klinkt, maar ook als een onderdeel van de dance-canon, naast een demonstratie van welke elektronica op dat moment werd gebruikt om muziek mee te maken.

Slechts 8 nummers telt Gonna Get You, waarvan er indertijd drie op single zijn verschenen. Maar als geheel maakt Gonna Get You nog steeds een coherente indruk, waarbij voldoende aandacht is besteed om het album als één geheel te laten klinken en niet als een verzameling singles en een paar nietszeggende opvullers. Geen spoor meer van de jazzfunk, die de band nog minder dan twee jaar daarvoor maakte. Daarvoor in de plaats de Big City Beat op een voor die tijd behoorlijk gewaagde productie.

Na Gonna Get You slaagde Freeez er helaas niet meer in om het succes te continueren en alhoewel er nog een album verscheen in 1985 (Idle Vice; zonder zanger John Rocca, die solo ging) was het gedaan met de band. Freeez laat een mini-erfenis achter, maar met nog geen handvol singles hebben de Britten desalniettemin een behoorlijke stempel gedrukt met een sound, die in die tijd nog maar aan het begin van een enorme ontwikkeling stond. En is het erg fijn, maar tegelijkertijd ook de hoogste tijd dat Gonna Get You eindelijk op CD verschijnt als een expanded versie, met naast het album ook allerlei remixen en 12”-versies van de singles. Vooral degenen die de 80’s en de geboorte van een nieuwe electrosound bewust hebben meegemaakt, is het verschijnen van deze reissue een aangenaam prettige gebeurtenis, voor degenen die het enkel kennen van horen zeggen een stukje geschiedschrijving.

Tracklisting Gonna Get You:

Disc One

1. We Got The Juice
2. Can’t Keep My Love
3. Love’s Gonna Get You
4. Pop Goes My Love
5. I.O.U.
6. Freezin’
7. Can You
8. Watch Me
9. Gonna Get You (Megamix)

Disc Two

1. I.O.U. (7″ Version)
2. I Dub U
3. We Got The Jazz
4. Pop Goes My Love (7″ Version)
5. Scratch Goes My Dub (7″ Version)
6. Love’s Gonna Get You (7″ Version)
7. Love’s Gonna Get You (Instrumental)
8. No Need For Greed (Part One)
9. No Need For Greed (Part Two)
10. I.O.U. (Megamix)
11. Scratch Goes My Dub (Full Version)
12. Love’s Gonna Get You (Original Mix)
13. A Cappella U