Fresh Time is het nieuwe album van het Fred D’Oelsnitz Trio. In een eerder klassieke bezetting piano, bas en drum houdt de groep het eenvoudig, maar efficiënt.

Zo zie je maar : er is niet gek veel nodig om een heerlijk album te maken, een getalenteerd trio muzikanten met het hart op de juiste plaats doet al veel. De Franse Niçois D’Oelsnitz is niet enkel pianist, maar heeft ook kaas gegeten van trompet, compositie en arrangementen.

Als jonge snaak zocht hij vanuit thuisbasis Nice de wereldstad Parijs op, gekend en geroemd om zijn romantische jazz. Daar leert hij het muzikanten vak appreciëren. Bovendien geraakt hij geïntrigeerd door de giganten in de jazzwereld zoals saxofonist Coltrane, trompettist Miles Davis en pianisten Bill Evans en McCoy Tyner.

Het doet hem besluiten deel te nemen aan de door Christian Vader opgerichte groep Magma, met wie hij zowel in Europa als in de States tourt. Daarnaast levert hij ook een bijdrage aan het Richard Manetti 5tet. Gaandeweg komen er verschillende albumregistraties van. In 2012 richt hij de Jimi Brown Experience op, waarmee hij aangeeft naast de jazz ook andere muzikale helden (Jimi Hendrix, James Brown,..) te hebben.

Op dit album gaat het volledig om de interactie tussen D’Oelsnitz, drummer Stéphane Foucher en bassist François Gallix, muzikanten die elkaar al jaar en dag kennen. Die vertrouwensband komt op plaat ook goed over. Kortom: vrienden onder elkaar die aan de slag gaan met de composities en arrangementen van bandleider D’Oelsnitz.

Je voelt zo aan dat deze muzikanten elkaar zonder woorden begrijpen. Ze geven elkaar de nodige ruimte, hebben eerbied voor elkaar. Hoor hoe tijdens de mooi openbloeiende titeltrack er een zekere spanning opgebouwd wordt. Onder meer het intieme pianospel van Brad Mehldau duikt als invloed op, net als het dromerige van de soundtracks van Luc Besson (Le Grand Bleu).

Dit zijn muzikanten die elkaar goed complementeren, de solide, ondersteunende baslijnen van Gallix en de zachte drumshuffles van Foucher maken het spel van de soms erg vingervlugge D’Oelsnitz mooi af.

Daarnaast valt ook de enorme vrijheid op die D’Oelsnitz & co zichzelf gunnen. Zo meen je jezelf soms in een stomende jazzclub te bevinden. Er is veel variatie aanwezig, maar het is vooral de lengte van vele tracks die het geheel wat de das omdoet. Zeker aan het begin van het album (o.a. Flash) valt dat op.

Toch blijft het aangenaam kennis maken met het trio rond D’Oelsnitz. Ook al omdat ze bewijzen dat ze ook met een korte schets (Bertold) indruk kunnen maken. Onze favoriet is Blues On The Tyner, vanzelfsprekend een bluesy ode aan de muzikant McCoy Tyner.