De Amerikaanse Frankie Rose maakte ooit deel uit van onder meer Crystal Stilts en Dum Dum Girls. Ze gooide in 2010 hoge ogen met haar solo-debuut dat werd uitgebracht onder de naam Frankie Rose and the Outs. Met Interstellar kon ze recentelijk wederom op goede kritieken rekenen. Dat is niet zo verwonderlijk; deze plaat is een sfeerrijk, subtiel en smaakvol ingekleurd werkstuk dat echo’s uit de new wave en galmende indiepop van de jaren tachtig laat horen. Alsof de Cocteau Twins en The Cure aan de wieg van de plaat stonden.

Het treffend getitelde Interstellar kent geen echte singlekandidaten; de zeggingskracht van het album zit hem meer in de sfeerscheppingen dan in pakkende melodieën. De titeltrack, die het album opent is al veelzeggend: diep, indringend, subtiel stampend. Zonder memorabele melodielijn weet Rose toch iets blijvends neer te zetten. Met haar feeërieke zang en bezwerende klanken bouwt ze een wonderschone luisterervaring op. Know Me is als een warme zomeravond en ademt sferen die het label 4AD regelmatig op wist te roepen in het verre verleden. Met Gospel / Grace ontstijgt ze het aardse nog meer: hemelse pop met een pittige ritmetandem als anker. Had We Had It zweeft nog hoger boven de wolken. Het liefst zou Frankie Rose wegvliegen op haar eigen fraaie klanken, zoveel lijkt ze te zeggen in Pair Of Wings.

De titel Daylight Sky doet anders vermoeden maar hier blijft Rose wat dichter bij de grond: de baslijn zou niet misstaan op een Sisters of Mercy-track. Laat deze voormalige vaandeldrager van de gothic wave het al ruim twintig jaar liggen, Frankie Rose lijkt op dit album juist aan het begin te staan van iets moois. In een van de hoogtepunten, Moon In My Mind, komt wederom een doeltreffende baslijn voorbij, met daarboven fraai galmende, scherpe gitaarlijnen. Uit de diepte komt Frankie Rose tot ons. Pure, krachtige poëzie.

Een paar sterke melodielijnen hadden van Interstellar een nóg overtuigender album gemaakt. Het lijkt er echter op dat Frankie Rose hier bewust niet op uit is. In Apples For The Sun is er aanvankelijk niet zo veel bijzonders aan de hand maar de eenzame piano en het web van zanglijnen blijken toch weer betoverend. En met The Fall sluit Frankie Rose haar tweede plaat mooi af: zweefden we eerst nog boven de wolken, hier lijken we dichter bij de zee te zijn. De track werd, mede door de cellopartij, reeds vergeleken met het werk van Arthur Russell.

Het zal moeten blijken of Frankie Rose met haar werkwijze in staat is om een klassieker te produceren. Onbewust wacht je toch op een paar songs die net even meer blijven hangen. Interstellar blijft ondanks dit gemis toch een van de mooiere releases van de afgelopen maanden.