Fontaines D.C.
Dogrel
Dat Dublin door harde levenslessen gevormd is, werkt verder op de nieuwe generatie jongeren door die al loerend vanaf de zijlijn de wereld in de gaten houden. Een groepering die niet in U2 hun grote voorbeeld zien, maar wel net als deze invloedrijke band op dezelfde plek de inspiratie vandaan haalt; de punk, en het daarvan afgeleide postpunk. Fontaines D.C. mengt de opgefokte vooruitstrevende jeugdigheid met het dromerige romantische toekomstbeeld waarbij escapisme de enige uitweg lijkt.
Het gaat bij frontman Grian Chatten meer om de overschreeuwende kracht in zijn uitspattingen, dan om het netjes afgerond binnen de lijntjes balanceren. Dogrel is een spannende bokswedstrijd, waarbij de sympathie naar de underdog uitgaat, en waarbij het niet van belang is of hij er als winnaar uit voortkomt. De aandacht gaat naar het gehavende incasseren van klappen welke recht in je gezicht belanden. Een toebijtende pitbull vechtersmentaliteit. Het bloed, het zweet en de tranen zijn in de puntige krachtexplosies waar Fontaines D.C. het publiek mee opscheept terug te vinden.
Een droomstart waarbij de Do It Yourself houding centraal staat. Er wordt niet met alle macht geforceerd geprobeerd om het beeld van grote inspirerende idolen op te roepen. Natuurlijk haakt het feitelijk van alle kanten op het zware uitzichtloze tijdsbeeld van de wachtkamer van de jaren tachtig in, waarbij het No Future gevoel genoeg inspiratie vormt om zich hier tegen te bewapenen. De wereld staat in brand en Fontaines D.C. gooit er een jerrycan aan benzine overheen om het vuur nog meer op te stoken. Maar het is wel hun wereld, en niet die van hun ouders.
Wat ziet de punkwereld er anders uit als andere bands net zoveel aandacht aan een sterk ritme duo besteden als bij Fontaines D.C. Zo strak als hoe bassist Conor Deegan III en drummer Tom Coll hier de basis aan Grian Chatten afleveren is wonderbaarlijk. Hij hoeft alleen maar met het tekstueel sterk opende Big in te stappen. Hoe hij hier de problematiek van het opgroeien in het godsdienstelijk verdeelde Ierland al direct bij de kern benoemd, is een statement waarmee je vol trots van je mag laten horen. Dit is de onvrede waarmee zijn familie jaren geleden mee dienden te leven. Nu die zich ondertussen maatschappelijk aangepast hebben, zijn het juist de jongeren die zich hier frontaal tegen verzetten, door gedocumenteerde idealen opnieuw af te stoffen.
Dogrel is veel meer dan een ogenschijnlijk goed debuut. Het is een waardevolle monument, waarbij de hang naar verandering centraal staat. Wel de historische waardes overeind laten, het niet meer als stabiele basis presenteren, maar als startpunt. De korte stampende punksongs beademen de realistische kijk op het heden uit, terwijl de zweverige new wave staat voor hoe de toekomst het meest leefbaar in te vullen is. Grain Chatten is niet zozeer een gebroken poëet, maar eerder een nachtelijke pamfletschrijver, die in het geniep aan pakkende slogans werkt. Deze blijven eenvoudig gezien, gewoon veel langer in het brein hangen.
Het onderscheid met het arbeidersklasse Londen van de jaren zeventig wordt met het afsluitende Dublin City Sky gemaakt. Hierbij staan de chauvinistische roots van Ierland centraal. Dit is een traditional in opbouw, waarbij ze herinneringen aan de rauwe folkrock oproepen, zonder daarbij teveel de nadruk op oeroude muziekinstrumenten te leggen. De jong doorleefde mannen van Fontaines D.C. staan met beide voeten wijdbeens in het nu van 2019. Of Dogrel zich zal ontwikkelen tot een klassieker moet nog blijken. Het is in ieder geval wel de plaat die noodzakelijk is om de jeugd in beweging te zetten. Gian Chatten is niet de nieuwe spreekbuis, hij is alleen het verwrongen geweten. Vertolkers verdwijnen namelijk, maar het binnenste van een ziel zal altijd overleven.