Fontaines D.C.
Skinty Fia
Skinty Fia, de verdoemenis van het hert, zichzelf staande houdende in het bloedrode licht van een christelijke kelder. Hulpeloos voor de buitenwereld verborgen. De neergaande relatie spiraal overgoten in drugs, alcohol en de nachtelijke drang om te feesten. De opkomst en ondergang van het fragmentarisch verscheurende rock & roll bestaan, de Ierse roots, de keerzijde van de roem en de angst op stagnatie. Big Shot, al struikelend de eigen identiteit kwijtraken. Jezelf verliezende in onwaar makende grootheidswanen.
Het Skinty Fia titelnummer overstijgt de noodzakelijke Dogrel Sturm und Drang, de dromerige mistige A Hero’s Death moerasgolven, maar houdt wel die opgewekte twijfel vast. Bassist Conor Deegan III rammelt chirurgisch de songstructuren los, waarna drummer Tom Coll er operatief het nodige snij en hakwerk op los laat. Fontaines D.C. koppelt Summer Of love paranoia aan gitzwarte postpunk. De vervloekte erfenis van het hele Madchester gebeuren. Dans om te overleven, overleef door te dansen. Realiteitswaanzin overtroeft de opgefokte op de kaart zettende vechtersmentaliteit van Fontaines D.C. Het egocentrisme versterkt door de cocaïne arrogantie, corona isolatie en de verharde terugval van een vereenzaamde maatschappij. How Cold Love Is, de tweestrijd met de onoverwinnelijke verslavingen. Je naaste bedriegen om maar te scoren. Niks is zo sterk als eeuwige trouw totdat die eerste duistere levensbehoefte om de hoek komt kijken, dan is alles omkoopbaar en verkoopbaar, zelfs liefde.
Eerder worden we al door het politieke standpunt I Love You verrast, waar de verbijsterende gruwelheden van het Tuam Mother and Baby Home kraamhuis voor ongehuwde moeders aan bod komen. Een doofpot affaire, door de Katholieke kerk weggestopt. Illegale adopties, verwaarlozing en ondervoeding, een diepzwarte geschiedenispagina waarvan steeds meer ongelofelijke feiten naar buiten treden. Ieren zijn over het algemeen een trots eerlijk volk, en schamen zich diep voor deze trieste jaren durende gebeurtenis. Grian Chatten confronteert de luisteraar met de verharde waarheid, een nachtmerrie welke je niet door dromerige dreampop kan wegspoelen. De verbitterende wrange nasmaak blijft brandend zijn sporen tot littekens stigmatiseren.
Dan is Jackie Down the Line stukken luchtiger. Heerlijke warhoofden postpunk met losgeslagen gitaarakkoorden, brutaal ontembaar en met beide voeten in het jaren tachtig tijdperk staande. Kortom drie overtuigende singles die nu van een zevental overige songs bijstand krijgen. Lukt het Fontaines D.C. om het derde meesterwerk uit te schrijven? Tijdens de eerder deze maand gehouden clubtour worden hooguit de pas uitgebrachte singles gespeeld, de afgesloten kluis aan overig gloednieuw materiaal toont zich pas op 22 april.
In ár gCroíthe Go Deo, voor altijd in ons hart. Een waardig grafschrift, volgens de eeuwenoude Ierse tradities. Mooie woorden die de sterke familiebanden weergeven, worden als een provocerende heldendaad weggezet, aan een politiek statement gelinkt. Onacceptabel voor de hedendaagse conservatieve kerken in Engeland. Christelijke schijnheilige koorzang, de dagen sterven weg, de nachten houden afschermend de ogen gesloten. Welkom in de duisternis van de dagelijkse neergang. Die onmacht maakt een verontwaardigde Grian Chatten woedend, laat het verleden rusten, open je blik op het heden.
Het triest grijze Bloomsday, het definitieve afscheid van de drinkenbroers verbroedering die Dublin zo siert. Schepen verbranden, uitvarende schepen, met vlaggenschip Fontaines D.C. voorop. Roestbruin kletterend gitaarspel en melancholische slidebogen, zich voor de overtocht klaarmakend. De tragiek van oeroude puurheden en geschiedenislessen voor een mistig onwaarschijnlijk toekomstbeeld opofferen. Roman Holiday, voor de laatste keer thuiskomen, het laatste avondmaal met je vrienden, om vervolgens als verrader stilletjes de aftocht te blazen. Een gemeend, goedbedoeld vaarwel. The Couple Across the Way, de aftakeling van het ouder worden. Liefde wordt houden van, houden van wordt afgunst, afgunst wordt vervolgens weer liefde. Uiteindelijk heeft het fictieve filmbeeld niks meer met de waarheid scheppende realiteit te maken. Een empathische gevoelskwestie gevloerd door een berustende accordeon.
Normaal komt dan de bezinning, maar in het geval van Fontaines D.C. is het sussende Nabokov een frustrerende nagalmende energieboots. Er zitten nog zoveel tegensputterende gitaarakkoorden in de band verscholen, die hier de kans pakken om het agressieve tegenwoord te geven. Fontaines D.C. gebruikt de naam van Vladimir Nabokov, de spraakmakende schrijver van Lolita. Toen onbegrepen, en met afschuw betiteld, ondertussen als een van de briljantste literaire schrijvers en grootste vernieuwers van de moderne letterkunde gezien. Skinty Fia is nog maar het derde Fontaines D.C. essay, waarin hun standpunten steeds meer vorm krijgen, al gaat dit wel ten koste van de puntigheid van het vorige werk. Nog steeds geniaal, maar in essentie blijft Fontaines D.C. een rockband, hopelijk vergeten ze dat nooit.