Fish
Suits (The Remasters)
In oktober start de afscheidstournee van Derek William Dick, beter bekend als Fish. Die afscheidstournee zal veel meer zijn dan een terugblik op zijn jaren als voorman van Marillion. En terecht, want al is zijn solowerk minder bekend dan het werk uit zijn Marillion-nalatenschap; je mag juist dat zeker niet over het hoofd zien. Om je geheugen op te frissen óf om je überhaupt voor het eerst kennis te laten maken met zijn solowerk, duikt Written In Music in de catalogus van de sympathieke Schot en bieden we je een beeld van de verschillende studio-albums van Fish. Je kon hier eerder al de recensies lezen van de EP A Parley With Angels, de albums Weltschmerz, A Feast Of Consequences, 13th Star, Field Of Crows, Fellini Days, Raingods with Zippos en Sunsets On Empire. In deze recensie staan we stil bij Suits, zijn eerste onafhankelijke release.
Suits was het eerste album dat Fish uitbracht op het Dick Bros label, onder eigen verantwoordelijkheid en eigen regie. Hij deed het niet geheel op eigen kracht na zijn vertrek bij Polydor. Producer James Cassidy stond aan zijn zij en hielp met muziek en nam de productie voor zijn rekening. Vooraf kunnen we al stellen dat James niet per se bezuinigt op de lengte van nummers: bij Suits denk je met enige regelmaat dat minder meer zou zijn geweest. De nummers gaan soms onvermoeibaar lang door. En dat kan, zelfs bij een prima zanger als Fish, vermoeiend zijn.
Productietechnisch gezien niet de sterkste plaat bij de oorspronkelijke release, maar zeer zeker ook niet de krachtigste of meest overtuigende van Fish. Waar de meeste albums echt een aantal tracks kennen die direct je aandacht vragen, komt Suits beduidend vlakker over. Was het de worsteling met Polydor, was het onvrede over uitblijven van commercieel succes, was het het starten van een eigen label met alle sores van dien, de bewustwording dat er scheurtjes in de relatie met zijn vrouw waren of de combinatie van meerdere factoren?
Het eigen onderscheidende geluid dat je bij Fish terug hoort in die nummers die pakken, zit voor een deel juist ook in de songwriting, in het contrast tussen zang en instrumentatie en hier lijkt de uitdaging tussen zang en instrumentatie veel minder aanwezig. Dat betekent niet dat het per se slechte nummers zijn, maar wel, dat, de nummers op Suits, in vergelijking met zijn andere nummers, minder onderscheidend zijn binnen zijn totale catalogus. Zeker, de maatschappelijke bevlogenheid van Fish hoor je terug, maar het muzikale kader waar binnen dat gebeurt, is minder urgent, minder agressief.
Wanneer de emotie in een nummer naar voren komt, is dat overwegend in de teksten en daaraan gekoppeld de zang van Fish. De nummers zijn over het algemeen niet zo schurend als Fish en zijn muziek kunnen zijn. De opener Mr. 1470 bouwt langzaam op qua spanning en dat werkt goed, ook met het veelvuldig gebruik van de titel van het album in het nummer. De combinatie van de stem van Fish met de achtergrondzang werkt ook goed, maar ergens ruim voor een minuut van het nummer heb je het idee dat er veel herhaald wordt omwille van de herhaling. Hoe heerlijk het slaggitaartje ook klinkt met de samenzang, ook de ritmesectie klinkt zowat al een beetje vermoeid en naar het einde toewerkend. Je kunt je echter gerust voorstellen dat met een scherpere afronding het nummer veel meer een eigen karakter had gekregen.
Lady Let It Lie is een persoonlijk nummer, een beschouwend relaas van Fish aan zijn echtgenote. De zanglijnen waarmee het nummer start, Fish op zachte toon zingend, smaakt naar meer en het nummer heeft zeker zijn charme, maar ook hier geldt dat het lang duurt voor het nummer zijn slot vindt. Subtiel gitaarspel maakt het nummer mooi, maar kan niet helemaal wegnemen dat het nummer zich lang rekt.
Emperor’s Song is een nummer dat zeker potentie heeft. Zou dit het Credo (te vinden op Internal Exile) van Suits zijn? De opbouw naar een meer uptempo aanpak, ja, Emperor’s Song heeft en geeft meer pit. Hier is het intermezzo ook erg boeiend en het nummer blijft ook daarna zijn charme behouden. Ja, de herhaling heeft effect, zij het dubbel, enerzijds blijven we nog in de sfeer, anderzijds ligt ook hier het risico van te lang herhalen.
Fortunes Of War brengt de betrokkenheid van Fish nog eens in stelling. Met David Paton op bas, ah, hoe fijn, is dit nummer. Hoewel het binnen de hele tracklist een uitgesproken rustig nummer is én waar je zou denken dat een zekere eenvormigheid op het album je juist tegen zou staan, vraagt dit nummer met zijn rustige karakter en subtiel gitaarspel juist nu je aandacht. De rust doet dit nummer goed. Hier hoor je opnieuw hoe lang uitgesponnen de nummers kunnen zijn. Je krijgt zowat het idee dat Fish er zelf ook iets van vond. Of vindt. De afronding van het nummer is mooi, maar misschien had een inkorting wel wenselijk.
Ja, niet te vergeten, Somebody Special, het nummer heeft gewoon wat én is qua instrumentatie al anders dan de rest. Je wordt al zowat nieuwsgierig naar de demo’s. Een fijn en interessant nummer.
No Dummy met zijn speelse klanken is nu in zijn tempo wat onderkoeld maar het heeft wel een aardige swing. Juist omdat het basloopje er zo sterk door heen loopt en de blaasinstrumenten in dit nummer hun accenten zetten, is het een heel volwassen nummer geworden. Eigenlijk de juiste opmaat voor Pipeline. Het is een beetje jammer maar juist bij dit nummer bekruipt me vaak het gevoel dat het nummer vooral ook een pauzemuziekje is. Misschien zit het ook wel in de manier waarop de koortjes op het album klinken, ze hangen meer boven de muziek dan dat ze een contrast vormen met de stem van Fish. De tempoversnelling naar het einde is zeker fijn, maar de vraag is of je daarmee het nummer redt? Fish zingt de hele tijd over wachten in het nummer. Zo voelt dit nummer ook soms wel.
Qua sfeer sluit het navolgende Jumpsuit City, uitermate loom, hier op aan. Niets mis met de instrumentatie én volgens mijn doen de bandleden ook zeker hun best, maar dit is een nummer dat live misschien beter tot zijn recht komt. Opnieuw, mooi dat blazers een rol hebben in het nummer, maar het wil maar nergens echt vlot trekken. Het voorlaatste nummer op de oorspronkelijke release, Bandwagon, heeft meer tempo en het biedt meer uitdaging al, maar ook in dit nummer heeft James geen grens getrokken en aangegeven waar een einde eerder zou kunnen worden ingepast.
Het oorspronkelijke slotnummer, Raw Meat, maakt dat het album een eerste heel onderscheidend nummer heeft. Dat zit er niet eens in dat het misschien het meeste in de buurt komt van eerder werk van Fish, nee, er zit spanning in het nummer zelf. Juist dat is een wezenlijk kenmerk van dit nummer. Hier valt alles op de plaats. En het bijzondere is, de nummers uit die periode waren niet eens per se van mindere kwaliteit. Waar het oorspronkelijke album hierna ophoudt, volgen er op deze versie nog het prachtige Out Of My Life en Black Canal. Beide nummers die het album niet haalden én dat terwijl ze een andere flow hadden gegeven aan Suits.
Als je de demo’s beluistert, dan heb je het idee dat de ruwe grondstof waar Cassidy mee moest werken al meer panache heeft dan wat het uiteindelijke album is geworden. Er zat meer vuur in een aantal nummers. Het klinkt ook wel alsof de instrumenten nadrukkelijk te horen zijn ten opzichte van elkaar. In het geval van Suits is de demo-cd al helemaal van toegevoegde waarde.
Zeker als je daarna de live-versies beluistert, laten de nummers hun kracht blijken. Waar in de studioversies misschien ook wel de wat meer poppy kant van de nummers belicht werd, blijken de nummers live beduidend rockier over te komen en werkt het contrast in de nummers beter. Misschien in de studio dus niet het meest overtuigend, live staan de nummers hun mannetje wel. Zeker de moeite meer dan waard om deze editie van The Remasters van Fish nader te beluisteren. Het heeft een aantal mooie nummers in huis die alleen al de moeite waard zijn, misschien ontdek je voor jezelf ook in de andere nummers nog meer moois. Misschien niet het sterkste maar nog altijd een interessant album van Fish met wederom prachtig artwork, hier van Mark en Julie Wilkinson en natuurlijk de remastering in handen van Calum Malcolm.
Voor alle releases uit deze reeks geldt dat je ze niet in de detailhandel vindt. Wanneer je geïnteresseerd bent in aanschaf van de titels, ga dan naar www.fishmusic.eu. Daar vind je de meeste titels nog op voorraad. Suits en Sunsets On Empire komen opnieuw beschikbaar in een oplage van 1500 stuks.