Fish
Field Of Crows (The Remasters)
In oktober start de afscheidstournee van Derek William Dick, beter bekend als Fish. Die afscheidstournee zal veel meer zijn dan een terugblik op zijn jaren als voorman van Marillion. En terecht, want al is zijn solowerk minder bekend dan het werk uit zijn Marillion-nalatenschap; je mag juist dat zeker niet over het hoofd zien. Om je geheugen op te frissen óf om je überhaupt voor het eerst kennis te laten maken met zijn solowerk, duikt Written In Music in de catalogus van de sympathieke Schot en bieden we je een beeld van de verschillende studio-albums van Fish. Je kon hier eerder al de recensies lezen van de EP A Parley With Angels, de albums Weltschmerz, A Feast Of Consequences en 13th Star. Nu is het de beurt aan Field Of Crows.
Field Of Crows verscheen oorspronkelijk in 2004. Het is een album dat Fish laat horen met de gretigheid die hij van oudsher bezit: de gedrevenheid spat van het album en met name ook van zijn zang af. Lees je de begeleidende woorden die Fish schreef bij deze heruitgave, dan zie je dat Fish met zijn band ook voor Britse troepen speelde. Bij die gelegenheid kwam hij ook bij een slagveld uit de 14e eeuw terecht: dat slagveld, destijds ook al de verblijfplaats van veel kraaien, zette hem aan het denken. Dat en, hoe kan het ook anders als je de hoes bekijkt, een schilderij van Van Gogh. Bij elkaar al een mooie eerste basis voor een album. En als je deze versie van het album beluistert, in remix door Chris Kimsey uit 2014 en gemasterd door Calum Malcolm voor de release, dan klinkt het wel heel erg sterk.
Vanaf opener The Field hoor je Fish al zijn ziel en zaligheid in de nummers leggen. De opening is subtiel en roept al een sfeer van de hooglanden op. Qua sound zou het nummer zomaar kunnen aansluiten op Fish’s tweede album, Internal Exile. Mooi hoe de ene gitaar de lead speelt en de andere accenten zet om het nog zo Keltisch mogelijk te laten klinken. En even verder als Bruce Watson zijn E-Bow laat klinken, valt alles op de plaats. De E-Bow past gewoonweg fantastisch bij dit nummer en geeft het nog meer diepte. Zorgvuldig gecomponeerd en met zorgvuldig gekozen instrumentatie bouwt het nummer zich op.
Slagvelden, soldaten die die slagvelden willen innemen, soldaten die sneuvelen en misschien juist wel ter plekke begraven worden. Het veld innemend op een heel andere manier dan verwacht. Met de religieuze aspecten in de tekst, heeft Fish misschien nog wel willen verwijzen naar die eeuwenoude slag, of, in meer abstractie, is het juist ook religie dat niet zelden aan de basis ligt van gewapend conflict. Zeker met de blazerssectie er later bij, de militaire roffels van Mark Brzezicki erbij, krijgt het nummer een heel andere climax dan je misschien in het begin van het nummer zou verwachten.
Moving Targets kun je op meerdere manieren interpreteren. Enerzijds gaat het in op toenemend (vuurwapen-)geweld, anderzijds gaat het in op hoe we in de huidige maatschappij veel makkelijker, op welke manier dan ook slachtoffer kunnen worden; er hoeft maar één iemand te zijn die jou als doelwit ziet. Het nummer sluit ook aan op het concept dat Fish in eerste instantie wilde uitwerken in een conceptalbum; hij zag daar vanaf na opnieuw een schietincident waarbij onschuldige mensen slachtoffer werden. Het concept uitwerken zou mensen het idee geven dat het album zich positief uitte over dergelijke incidenten. En dat was zeker niet de bedoeling van Fish. Het is een nummer dat rustig opbouwt met fijne interactie tussen de instrumenten.
Dan volgt het geweldige The Rookie dat Fish lekker rauw zingt en waar de toetsen en gitaar het nummer heerlijk neerzetten. Je hoort aan alles het spelplezier van de band en van Fish: Tony Turrell neemt zowat het voortouw in het nummer. Vlak echter ook hier de ritmesectie hier niet uit. Een nummer dat live hoge ogen kan gooien. Zoo Class houdt het energieniveau hoog. Het nummer vergelijkt het menselijk bestaan met, noem het maar, een beestenboel. Een lekkere stamper, waar de blazerssectie ook weer helemaal uit hun dak mag gaan.
Het intro dat volgt is van The Lost Plot en hoe mooi bouwen Fish en de band hier de spanning op. Tony heeft ook hier een absolute glansrol: hij stuwt het nummer voorwaarts met de drums en met de akoestische gitaren. De elektrische gitaren bieden extra spanning in het nummer, zowel in hun slagpartijen als in de solo’s. Dit is wel een erg mooi nummer op het album.
Het kostte enige tijd om het album te maken. Met een krachtige band om zich heen, heeft Fish op het album een mooie afwisseling weten te brengen tussen meer rocky nummers en wat meer uitgesponnen nummers, dan weer in de vorm van een ballad, dan weer meer progressief van aard. Die melange aan nummers is op Field Of Crows zeer geslaagd. Het album is verrassend door de toevoeging van blazers die het album tegelijkertijd een schop onder de spreekwoordelijke kont geven en door de rauwe energie die je nadrukkelijk terug hoort in een aantal nummers. Als er al zoiets bestaat, is Field Of Crows niet het ultieme progressieve rock album van Fish. Het is in zijn rauwheid, in zijn passie, ook in zijn subtiliteit en liefdesuitingen een album dat zowel reflecteert op ons huidige menselijk bestaan, vanzelfsprekend ook menselijke relaties belicht en dat tegelijkertijd meer dan aangename rocktracks levert. En, wellicht ten overvloede, de verschillende nummers komen ook live nog eens zeer strak over.
De releases van de Fish Remasters zijn ook niet zomaar heruitgaven. Niet alleen vind je bij deze heruitgave zeer fraai artwork van Mark Wilkinson -wat is dat hier ook weer zeer mooi en passend!- en de fraai uitgewerkte begeleidende woorden van Fish. In de set zijn twee extra cd’s opgenomen met demo’s van de nummers van het album en, voor een belangrijk deel, tref je er akoestische en andere live opnames op aan.
De demo’s geven een fraai beeld van de opbouw van de nummers: ze zijn zeker de moeite waard om ze te beluisteren. En, waar veel mensen denken dat dat kan volstaan met een enkele keer, is de uitnodiging er zeker om dat vaker te doen. De live opnames komen verspreid over drie jaren waarin ze zijn ontstaan. Juist omdat de band van Fish in die jaren wisselde van samenstelling én omdat er ook akoestische live opnames in zijn meegenomen, is het album ook nog eens een mooie stijlkaart van Fish en zijn band door de tijd. Welke line-up van de band van Fish je ook live ervoer, zijn bandleden stonden -en staan- altijd voor kwaliteit. Een aanbevelenswaardig album in de catalogus van Fish.
Voor alle releases uit deze reeks geldt dat je ze niet in de detailhandel vindt. Wanneer je geïnteresseerd bent in aanschaf van de titels, ga dan naar www.fishmusic.eu. Daar vind je de meeste titels nog op voorraad. Suits en Sunsets On Empire komen opnieuw beschikbaar in een oplage van 1500 stuks.