Finn Andrews
One Piece at a Time
Met The Runaway Found maakt de wereld kennis met het vanuit Londen operende The Veils. Finn Andrews pakt groots uit door het juist klein te houden. Naast de viermansband zijn er ook verschillende violisten als personeel toegevoegd. Na de prachtige zwanenzang single Lavinia is het voor drie bandleden klaar. Vanwege thuisfront heimwee vertrekt Finn Andrews na de album releasedatum al snel naar zijn veilige basis in Nieuw Zeeland. Daar zoekt hij zijn schoolvrienden Liam Gerrard en Sophia Burn op om een doorstart met zijn band te maken.
Na de luchtig Advice For Young Mothers To Be single komt vervolgens het veel zwaardere Nux Vomica uit. Een prachtige beklemmende duistere plaat, waarbij sfeer heel bepalend is. Door deze spanning levert dat memorabele concerten op; in positieve zin, maar zeker ook in negatieve zin. Na twee albums in deze stijl vervolgt het meer elektronische donkere Total Depravity hoogtepunt. Hier een vervolg op maken blijkt een onmogelijke opgave. Zijn vader Barry Anuitera heeft eerder ervaren hoe het is om boven jezelf uit te groeien, een beter voorbeeld is er waarschijnlijk niet. Bij XTC was podiumangst van een van de kernleden de hoofdreden dat er al snel met optreden gestopt werd.
Niet geheel onlogisch dat de overgevoelige Finn Andrews in deze fase een flinke stap terug neemt. Meer naar de basis die hem ooit tot het maken van The Runaway Found aanzet. Op One Piece At A Time staat zijn breekbare stem centraal. Met nieuw aangetrokken begeleiders gaat hij op zoek naar zichzelf. Hij stelt zich letterlijk en figuurlijk erg open en bloot op. De mysterieuze kind figuur op de albumhoes, die schuchter opzij kijkt, is Finn op 9 jarige leeftijd. Weer ontvlucht hij net als in de fase na het debuutalbum Londen, en weer vormt hij een band met nieuwe muzikanten om hem heen. De geschiedenis herhaalt zich, hopelijk komt het The Veils bestaan niet in het gedring.
Zelf beschouwt hij zijn soloplaat als een geheel van tracks welke hij niet geschikt voor The Veils acht, al is die ervaring bij mij anders. Maar wie ben ik om tegen de mening van de artiest in te gaan. Oké, What Strange Things Lovers Do en Al Pacino / Rise And Fall laat een meer croonende onbekende kant van hem zien, behangen met de nodige orkestrale kitch versierseltjes. De piano track Hollywood Forever heeft een wat storende tegendraadse drum, maar de hese breekbare puurheid in de kwetsbare zang en ondersteunende cello maken veel goed. De titelstuk One Piece At A Time ruimte wordt ook door de toetsen benut, al is de aanzet hier nog minimaler. De opvolgende gospel spirit, zal heus bij hem hogere krachten oproepen, ik voel ze niet zo.
Toch is Finn Andrews net als bij de andere platen flink door Nick Cave beïnvloedt. Het dreigende is voor de meer rustige fase van deze grootheid ingeruild, welke overduidelijk in de opbouw van Love, What Can I Do en One By The Venom te horen is. Afsluiter Don’t Close Your Eyes settelt zich ook prima tussen Nick Caves laatste twee singer-songwriter gerichte albums. Uiteraard blijven The Veils raakvlakken overduidelijk aanwezig. Stairs To The Roof gaat naar eerste uit de as reïncarneerde feniks periode terug. The Spirit In The Flame houdt zich prima staande houden tussen de kampvuursongs welke verborgen op het toegankelijke Time Stays, We Go staan. De vrouwelijke A Shot Through the Heart (Then Down in Flames) backing vocals zouden zo door de identiek klinkende Sophia Burn gezongen kunnen zijn.
Finn Andrews laat horen dat hij het alleen onder zijn eigen naam ook redt. Om hier van een solo plaat te spreken, lijkt mij te voorbaardig. Net als bij The Veils trekt hij wel aan de touwtjes, al is er nu net wat minder elastische veerkracht. Het eigenzinnige ontbreekt hierdoor, waardoor het allemaal erg safe overkomt. De verwachting is dat er voor deze sound evenveel liefhebbers als voor het avontuurlijke van The Veils zijn. Aan de composities zal het niet liggen, die zijn in ieder geval weer van hoog niveau.