×

Recensie

Pop

23 maart 2019

Fil Bo Riva

Beautiful Sadness

Geschreven door:

Uitgebracht door: Humming

Beautiful Sadness Fil Bo Riva Pop 3.5 Fil Bo Riva – Beautiful Sadness Written in Music https://writteninmusic.com

Punk schudt in de jaren zeventig de wereld wakker en het al snel daarop volgende postpunk verandert het muzikale klimaat volledig. Londen en Manchester vormen de bakermat voor de jonge werkeloze arbeiders die hierin een overlevingskans zien door eenvoudig een band te beginnen, waarin je de onvrede kan uiten aan de volgelingen die in het zelfde schuitje zitten. Een overvloed aan boosheid, frustraties, pessimisme en angst. Tegelijkertijd gebeurt er iets soortgelijks in Schotland en Ierland. Daar staat vooral de trots centraal, het wantrouwende is veel minder op de voorgrond. Ook hier grote werkeloosheid, maar wel het chauvinisme gevoel, en de beleving van de prachtige omgeving. Sterke familiebanden zorgen ervoor dat ze zich staande houden, en er vloeit de nodige liters w(h)iskey. Dat men hierdoor spraakzamer wordt zal zeker een rol spelen, het volk is hoe dan ook temperamentvoller. Schotland en Ierland tellen duidelijk in de alternatieve hitlijsten mee, en zijn ook bij een groter publiek succesvol. Als paradepaardjes Simple Minds en U2 hun aandacht op de Verenigde Staten richten, voelt dat als verraad aan. Vanuit Ierland lukt het in de jaren negentig roepen The Cranberries dit gevoel nog op, verder krijgen ze weinig navolging.

En nu is er dan het fraaie melancholische folky debuut van Fil Bo Riva. Is het nostalgie wat Beautiful Sadness oproept? Filippo Bonamici is geen typische Ierse naam, met een beetje cultuurkennis leidt al snel af dat hij uit Italië afkomstig is. Geboren in Rome, maar hij verruilt die hoofdstad al snel voor een andere hoofdstad. In Dublin brengt zijn puberteit hem tot de uiteindelijke volwassen ontwikkeling. Ondertussen is Filippo woonachtig in Berlijn, waar hij met de EP If You’re Right, It’s Alright de aandacht trekt. Nu ligt drie jaar later eindelijk het debuut op de planken. Het kerngevoel gaat terug naar de Ierse jaren tachtig beleving. De passie van romanticus Bonamici krijgt ook een flinke Italiaanse dosis mee. Dit uit zich in meeslepende en uitrekkende met veel lalala versierde kitscherige Is It Love? dramatiek.

Met slide gitaar akkoorden beginnen we in alle treurnis de reis aan de rand van cultureel Ierland. Sadness [Intro] is een onbedoeld afscheid, een afgesloten compromis om tot persoonlijke groei te komen. De eenzaamheid die deze opoffering teweeg brengt, krijgt in een sfeervolle opener zijn eeuwige klankkleur. De tijdsdruk om iets van het leven te maken drukt als een geladen pistoolloop tegen zijn slaap. Het Russische roulette wordt hier in Time Is Your Gun met twaalf mislukkingen en een enkele kans om zijn toekomst als singer-songwriter veilig te stellen gespeeld. De wanhoop, maar ook de verstikkende drang om er een geslaagde draai aan te geven krijgt de kracht in de terugkomende roffel. De gitaren geven het met fraaie dromerige gotische uithalen een extra jaren tachtig lading mee. Op Radio Fire wisselt spaarzame rust het met pittige uithalen af. De sprookjesachtige sound krijgt jaren negentig klaagzang impulsen mee. Dat opgroeien met verschillende culturen jezelf tot ontwikkeling dwingt bewijst Go Rilla wel. Nog steeds zit het hart in Ierland, maar de Italiaanse stamboom voorziet de wortels van voeding.

Baby Behave is een loskoppelend treurlied en staat gelijk aan familie en een geliefde. De totale overgave laat lang op zich wachten, eerst moet de emotionele diepgang in de vorm van pijnprikkels een passend plekje krijgen. Het soulvolle Head Sonata (Love Control) gaat gejaagd van start. Het staat centraal staan voor de afleggende reis naar het vaste Europese land. Door de krachtige zekerheid komt het allemaal minder sensitief over. De wereldse hardheid laat het bestaan in gevoelloosheid vervagen. Heftig krijgt het door het overstuurde spel van gitaar, bas en keyboard vorm. Het aangewakkerde theater van de sentiment vervolgt in het al eerder aangehaalde Is It Love? Fil Bo Riva valt definitief voor zijn oorspronkelijke geboorteland en daarin schuilt de zwakte. Het bluesy L’over, verrast met een confrontatie tussen harde schreeuwerigheid en een hoge kopstem. Het sentimentele feel good liefdesvervolg wil maar niet overtuigen.

Met het luchtig zomerse autotune song Blindmaker voegen ze zich bij de commerciële knieval van bands als Coldplay en Muse. Aan die benadering gaat ook L’impossibile ten onder. De afsluitende kille sfeer rolt als een smeltende sneeuwbal verfrissend binnen. Het epische Different but One gaat naar de eerste helft van de plaat terug. Nachtelijke rust en opkomende dromen die op gedragen wolken naar mooie jeugdherinneringen wegvliegen. De akoestische gitaren pakken de aandrift naar Ierse saamhorigheid en verbroedering weer op. Leidend door hemelse engelenzang stap je binnen in wat veel op een compacte rockopera lijkt. Vrijwel elke plaat heeft wel een totaal nutteloos liedje. Hier heet dat kleine stukje ellende A Happy Song. Ondanks de Ierse folk invloeden moet je dit maar snel vergeten. Het bewust vals afgespeelde Beautiful [Outro] is vervelend, en staat al snel tegen. Gelukkig is de lengte net als bij de voorganger beperkt. Zonde hoe Beautiful Sadness het aangename begin niet verder uitbouwt. Wat een mooie ode aan het Ierland van de jaren tachtig kan zijn, ontwikkelt zich tot een chaotische puinhoop met een hoog kermis gehalte. De albumtitel verwoordt dit nog het beste te na een Beautiful begin volgt een hoop Sadness.



  1. Sadness (Intro)
  2. Time Is Your Gun
  3. Radio Fire
  4. Go Rilla
  5. Baby Behave
  6. Head Sonata (Love Control)
  7. Is It Love?
  8. L'Over
  9. Blindmaker
  10. L'Impossibile
  11. Different But One
  12. A Happy Song
  13. Beautiful (Outro)