Sparks is alweer het vierde studioalbum van Fiction Plane. Na het uitbrengen van het succesvolle album Left Side Of The Brain uit 2007, met daarop de hit Two Sisters, heeft de band in twee en half jaar de wereld rond getourd. Fiction Plane stond in het voorprogramma bij de 87 (reünie)concerten van The Police en speelde op veel grote Europese festivals, waaronder Pinkpop, Paaspop en Bospop. Daarna moest het trio, bestaande uit zanger/bassist Joe Sumner, gitarist Seton Daunt en drummer Pete Wilhoit, logischerwijs de accu even flink opladen.

 Begin 2009 kwam het drietal weer samen om nu eens als collectief songs te schrijven en daarna alle ontstane ideeën ook samen muzikaal uit te werken. Op de vorige albums kwamen namelijk bijna alle ideeën van Joe. Na drie weken jammen, waarbij de resultaten werden opgenomen op een laptop, vertrok de band naar Londen om daar in februari en maart samen met producer Paul Corkett in de RAK Studio’s de nummers op te nemen. In Moles, de studio in Bath, gevestigd boven de bekendste club en bar van de stad, werd vervolgens in september de laatste hand gelegd aan Sparks, waarbij regelmatig de nieuwste nummers spontaan werden ‘getest’ op het beneden aanwezige publiek.

Met Sparks heeft Fiction Plane opnieuw een prima en goed klinkende plaat gemaakt, vol nummers die zich uitstekend lenen om vol overtuiging live te spelen. Hoewel zanger Joe Sumner niet graag meer wordt vergelijken met zijn vader Sting, is de link naar The Police nooit ver weg. Het nummer Revenge herinnert werkelijk in alles aan de hoogtijdagen van deze band, wat niet wegneemt dat het nummer absoluut tot één van de hoogtepunten op het album gerekend moet worden. Ook de uitstekende single Push Me Around, You Know You’re Good, Out Of My Face en Two Sparks blijven snel hangen door hun pakkende melodieën met een onbewust hoog meezinggehalte. Daarnaast kent het album ook meer avontuurlijke composities als Russian LSD (geïnspireerd op Mikhail Bulgakov’s satire The Master And Margarita) en Humanoid, twee nummers waarbij duidelijk meer diepgang gezocht wordt en men durft te experimenteren met diverse stijlen, lagen en drumpatronen en dus bewust het gemiddelde raamwerk voor een ‘hit’ heeft losgelaten. Het album sluit in stijl af met de epische rock ballad Denied, tevens één van de meest persoonlijke nummers van Sumner op dit album.

Duidelijk is dat de noodzakelijke rust na het vele touren en de keuze om op eigen tempo en geheel zelfstandig aan het album te werken, zonder tijdsdruk en overheersende invloed van een platenlabel, goed heeft uitgepakt voor Fiction Plane. Als de band de ingezette koers van experimenteerdrift weet door te zetten na Sparks, kunnen we in de toekomst nog bijzonder fraaie albums verwachten van dit enthousiaste trio. Drie sterren voor deze vakkundige en degelijke plaat met een halve bonusster voor het getoonde lef!