Met singles als Mr. Writer, Have A Nice Day en Dakota plaatsen de uit Wales afkomstige Britpop rockers van Stereophonics zich in het vizier van de Nederlandse muziekliefhebbers. Het succes staat echter in schril contrast tot de verdiende status die ze in het Verenigde Koninkrijk opeisen, waar zowat elke plaat de toppositie van de hitlijsten bereikt. Het Amerikaanse The Wind and the Wave kennen de concertgangers daar wel van naam, vooral omdat deze als begeleidingsband van Stereophonics vocalist Kelly Jones met hem mee op tournee gaan. Op die avonden trakteert hij het aanwezige publiek samen met de The Wind and the Wave afkomstige zangeres Patricia Lynn altijd op een cover van het Stevie Nicks en Tom Petty Stop Draggin’ My Heart Around duet.

En dan kom je tot de conclusie dat die twee stemmen wel heel mooi in een Americana country setting kleuren, en werkt het tweetal met het The Wind and the Wave maatje Dwight A. Baker de plannen voor een gezamenlijk project uit. Met die Far from Saints chemie wijkt het drietal van hun kenmerkende geluidbasis af, het voelt echter allemaal zo vertrouwd en puur, en is stiekem een stuk geïnspireerder en interessanter dan de latere Stereophonics platen, al dwalen op Oochya! de nodige stevige ZZ Top invloeden rond . Die uitgekauwde formule kennen we ondertussen wel, het is tijd voor iets nieuws. Gelukkig denkt Kelly Jones daar exact hetzelfde over. The Wind and the Wave speelt in 2013 hun eerste liveshow in Austin, de hoofdstad van olierijke cowboystaat Texas, en kiezen op Far from Saints ook min of meer voor dat identieke muzikale uitgangspunt.

Het onder de huid kruipende Far from Saints is meer folk georiënteerd dan de puurheid van de Nashville country, en heeft niet dat psychedelische van de Philadelphia Americana scene. Wat vooral opvalt is dat de nuchtere Welshmen roots van vocalist Kelly Jones amper hoorbaar zijn, en dat hij zich geheel aan het overige tweetal overgeeft. Met het volste vertrouwen laat hij zich volledig ontspannen leiden. Het klinkt allemaal zo natuurlijk en eerlijk, en het geeft vooral veel lucht. De Far from Saints plaat is vier jaar geleden in slechts negen dagen tijd opgenomen, en heeft de tussenliggende tijd benut om te rijpen. Wat eenmaal in het vat zit verzuurd niet, blijkbaar is nu het passende moment om deze te releasen. Het is des te verrassend dat de eerder verschenen Black Beatles en Elegant & Gang promotiesingles niet op het debuutalbum staan.

De pijnlijke Far from Saints scheidingsplaat verwelkomt je met het warme Screaming Hallelujah, deze ademt nog wel dat Nashville poriëngevoel uit. A Death and Reborn, afsluiten en opnieuw doorstarten. Het trio hervindt hun geloof in een avontuurlijke semi-akoestische natuurbelevingswereld. Ze ontdekken hun gezamenlijke draagkracht, en plukken hier de vruchten van. Kelly Jones heeft dat toepasselijke kastanjebruine vocale randje van een bijna vijftiger. Wat moet dat heerlijk voor hem zijn om die jeugdige tieneridoolstatus eventjes vaarwel te zeggen. Ondanks dat het instinctief duistere Faded Black Tattoo zich in een spokende ondergrond voedt, straalt het vooral iets verlossend bevrijdend uit. Een murder ballad in wording, waarbij een vastlopende relatie tot een achtervolgende geestverschijning vervaagd. Soms is het zinvoller om het licht te doven, dan elkander in de schijnwerpers te plaatsen. Hoe hard ze ook proberen, zonder We Won’t Get Out Alive kleerscheuren halen ze het einde niet.

De But I’m Still Alive And I Gonna Find What’s Killing Me gospel kernzin in de Gonna Find What’s Killing Me zelfkastijding zegt meer dan genoeg, het is een kwestie van overleven. En dan besef je in het opkwikkende Take It Through the Night dat je eigenlijk juist zonder elkaar amper bestaansrecht hebt. Daar zit hem de tendens van de Far from Saints plaat. Afstoten en aantrekken, en in het geval van Kelly Jones en Patricia Lynn draait het vooral om die ontsluierende gedeelde passie te ontdekken. Te zwaar om lichtjes over te oordelen, maar weer niet zo vernietigend om in de moordende vernietigingsdrang te verdrinken.

Het is een mooi uitgespeeld rollenspel met het kans berekende onhoudbare houden van als inzet. Soms lichtvoetig romantisch in het verlangende Let’s Turn This Back Around heimweelied, wijs doordacht in de No Fool Like an Old Fool zielsbezinning, dan weer optimistisch vooruitdenkend en het verlossende The Ride countryrocker, waarin ze duivelse gedachtes trotseren om de zinloosheid te bestrijden. Parkeer het verleden op die doodlopende weg vluchtstrook en laat je door het christelijke Let The Light Shine Over You de juiste kant op navigeren. Het afsluitende Own It teert verbaal op die rauwe Stereophonics kracht, en is het drietal klaar om weer die andere afslag te nemen. Stiekem hoop je op een vervolg, wat voelt dit toch heerlijk zeker aan. Far from Saints is de plaat die Lindsey Buckingham en Stevie Nicks feitelijk na Rumours moeten maken, en dat is voor dit drietal een groot waardig compliment.