×

Recensie

Metal

15 maart 2012

Epica

Requiem For The Indifferent

Geschreven door: Edgar Kruize

Requiem For The Indifferent Epica Metal 4.5 Epica – Requiem For The Indifferent Written in Music https://writteninmusic.com

Met Requiem For The Indifferent levert Epica een fantastisch album af, waarmee ze wellicht niet heel erg verrassen, maar wel verdiepen.

Het heeft even geduurd eer dat Epica haar definitieve vorm gevonden had. Die leek bij het vorige album Design Your Universe te zijn gevonden. Hard genoeg om de doorgewinterde metalfan rode oren te bezorgen, maar tegelijk toegankelijk genoeg voor… Nou ja, niet de massa. Maar wel een groot publiek. Daarnaast – en dat heeft Epica altijd al gedaan, maar nimmer zo scherp als op dat album – vielen de intelligente teksten enorm op. Muzikaal zat de boel retestrak in elkaar (zelden zo’n album gehoord waar zowel de woorden subtiel als bombastisch net zo vele van toepassing zijn) en het ging óók nog eens ergens over. Geen wonder dat de band voor velen geldt als de beste metalband van het land.

Maar goed, hoe pak je dan een vervolg op zo’n prima schijf aan? Epica trekt de eerder in de carrière uitgezette lijnen gewoon door. Waar op eerdere albums per release kwalitatief met zevenmijlslaarzen naar voren werd gesprongen, lijkt de band zichzelf nu comfortabel te voelen bij het bereikte geluid. Zodoende klinkt Requiem For The Indifferent op het eerste gehoor niet heel anders dan de voorganger. Maar bij meerdere luisterbeurten vallen de details op en merk je dat daar juist mee de diepte in wordt gegaan. De riffs zijn nét even wat vetter aangezet en tegelijk strakker, de drumpartijen even bulderend als trefzeker, de sopraanzang en grunts buitelen als een vocale yin en yang om elkaar heen… De band is in balans. Of tenminste, het klinkt zo.

Die balans is er ook in de repertoirekeuze. Tegenover complexe muzikale structuren als die van het bombastische Monopoly On Truth, de drietrapsraket die Deep Water Horizon heet, het machtsvertoon van Deter The Tyrant en de alles en iedereen omver blazende afsluiter Serenade Of Self-Destruction staan makkelijker in het gehoor liggende tracks als de toegankelijke rocker Storm The Sorrow en de epische ballad Delirium. Of een piano-intermezzo als Anima dat de luisteraar even wat ademruimte geeft. Zeker op de tweede helft van het album, die na het genoemde Anima volgt, zoekt de band de muzikale uitdagingen op en die liggen ondanks het bombast juist in de subtiliteit. Het siert de band enorm dat de boel productioneel niet dichtgesmeerd wordt, maar dat in de mix vrijwel ieder instrument met het blote oor er uit te pikken is indien gewenst, zelfs in de meest bombastische stukken waarin metal, rock, klassiek en zelfs arabische klanken met elkaar een muzikale strijd leveren. Het levert misschien niet het meest verrassende album in het oeuvre op, maar voor zover het zich na enkele luisterbeurten doet aanzien wel het allerbeste.

Tracklist Requiem For The Indifferent

  1. Karma
  2. Monopoly On Truth
  3. Storm The Sorrow
  4. Delirium
  5. Internal Warfare
  6. Requiem For The Indifferent
  7. Anima
  8. Guilty Demeanor
  9. Deep Water Horizon
  10. Stay The Course
  11. Deter The Tyrant
  12. Avalanche
  13. Serenade Of Self-Destruction


  1. Karma
  2. Monopoly On Truth
  3. Storm The Sorrow
  4. Delirium
  5. Internal Warfare
  6. Requiem For The Indifferent
  7. Anima
  8. Guilty Demeanor
  9. Deep Water Horizon
  10. Stay The Course
  11. Deter The Tyrant
  12. Avalanche
  13. Serenade Of Self-Destruction