Eleni Mandell is een singer-songwriter die haar vak indrukwekkend beheerst. Nummers als Magic Summertime, Now We’re Strangers en So Easy zijn niets minder dan evergreens – ze lijken in de jaren veertig te zijn ontstaan, zonder dat de tand des tijds ooit vat op hen heeft gekregen.

In werkelijkheid komen ze uit de pen van een diva die als zangeres de aristocratische distantie van de vroege Marlene Dietrich (vóór Destry Rides Again) paart aan een luchtige, bitterzoete sensualiteit – losser, en hierdoor effectiever dan die van Lucinda Williams. Behalve standards uit eigen koker levert Mandell werk dat onmiskenbaar van nu is en tegen het midden van de vorige eeuw niet door de censuur van de platenmaatschappij zou zijn gekomen, bijvoorbeeld over de seksuele behoeften van een zwangere vrouw (I got a bun in the oven, but I still need lovin’). In de even eigentijdse teksten van Looking to Look For en Crooked Man weet ze een perfecte balans te vinden tussen gelaten zelfspot en scherpzinnige ironie ten opzichte van een vroegere partner. Bovendien steken bar weinig collega’s haar naar de kroon als het erom gaat tussen de regels het tegendeel van de officiële boodschap te suggereren – op deze schijf toont ze dat in de uitgekooktheid waarmee de titel van I’m Lucky net wat te nadrukkelijk wordt herhaald. De rustige golfslag van Mandells songs is even bedrieglijk als de eenvoud van haar muziek. Ze zorgt altijd voor een giftige of melancholieke onderstroom, terwijl iedere nuance in de verslavend loom voortkabbelende liedjes is toegesneden op het schijnbaar achteloze raffinement van haar frasering. Het thema van dit album is ten diepste romantisch: de ware liefde, ondanks alle desillusies van de zoektocht. Zelfs de aanvankelijke vraag in “Bun in the Oven” – Will you be my man tonight? – is aan het slot geëvolueerd tot Will you be my only one?

Als de kwestie niet prominent aan de orde werd gesteld in het persbericht bij de plaat, zou ik Mandells zwangerschap buiten beschouwing hebben gelaten. Aangezien haar vriend geen zin had in het vaderschap, besloot ze uiteindelijk via een spermadonor haar kinderwens te vervullen: “all I can say is, he’s an astrophysicist, and he likes classic rock”. De muziekpers put zich uit in politiek correcte jubelzangen op Eleni’s zonder uitzondering als moedig gekwalificeerde stap. Ik heb er niet de minste behoefte aan om in of buiten WiM te worden gestenigd. Gegeven alle nadruk op de gekozen oplossing voel ik me niettemin gedwongen toe te geven dat ik een dergelijke manier van voortplanting niet kan rijmen met de romantica in Mandell, en dat je kinderen in mijn ogen zo degradeert tot een product – alle verlichte sofismen ten spijt.

De kwaliteit van I Can See the Future staat intussen buiten kijf, net als de positie van Mandell als een uitzonderlijk getalenteerde chanteuse in de pop.