Omens is een nieuw hoofdstuk in het steeds dikker wordende massieve songbook van het uit Boston afkomstige Elder. Nog steeds maken ze lang uitgerekte tracks vanuit het stoner rock principe. Alleen zijn ze dit hallucinerende genre ruimschoots ontgroeid, en zoeken ze naar andere opvallende elementen om zichzelf te vernieuwen. Een meer dan logisch vervolg dus op hun vierde volwaardige Reflections of a Floating World plaat.

Dat er hiervoor steeds vaker naar Europa uitgeweken wordt is al duidelijk merkbaar op het in Berlijn opgenomen The Gold & Silver Sessions. Voor Omens zitten ze in het aangrenzende Frankrijk in de Black Box studio van Peter Deimel, die al eerder met dEUS, Shellac en het meer in de lijn van Elder opererende grote muzikale broer Motorpsycho samenwerkt.

Met de trieste doom metal invloeden en verbitterende emo zang is Omens van Elder een buitenbeentje in de psychedelische progrock scene. De profetische decadentie die de plaat uitstraalt is tot de totale zelfvernietiging en landschapsvervuiling waar de mensheid de aarde naar toe dwingt te herleiden. Een geliefd thema om op terug te vallen. De luchtigheid die op de voorganger nog voor enige houvast zorgt is hier vrijwel geheel verdwenen.

Het sprookjesachtig begin van Omens zuigt ze je direct al het deprimerende verhaal in. Het titelstuk grijpt naar een onevenwichtige natuur terug. Herinneringen die door een stervende planeet overschaduwt worden. De pijn zit oppervlakkig in de getergde vocalen van hoofdpessimist Nick DiSalvo verborgen, die tevens de verantwoording voor de vette dromerige gitaarriffs en schreeuwende hardrock explosies opeist. De toon is confronterend, direct en hard. Grove schetsmatige gitaarpartijen worden door vernietigende drumslagen van nieuweling Georg Edert overwoekerd, die soms wat moeite heeft om het juiste ritme te kanaliseren.

Gastmuzikant Fabio Cuomo is mede aansprakelijk voor de prachtige retro synthesizerpartijen. Samen met Nick DiSalvo en Mike Risberg laat hij deze onderdrukt op de achtergrond rondcirculeren, om er vervolgens een likje duister postpunk pastel in te vermengen. Net zo donker gekleurd zijn de logge basakkoorden van Jack Donovan die zelfs naar de zware jaren negentig grunge terug grijpen. Verder is er voor opvallende veel eighties metal melodielijnen en new wave keyboards en een scherpe mespunt aan in Duitsland opgepikte futuristische krautrock klanken gekozen.

In het veelvoud aan stijlveranderingen hoor dat de band nog steeds voor verruiming van de sound open staat. Er wordt aan een avontuurlijk fundament gebouwd waarbij de basis diep gegrond blijft staan. Niet altijd pakt het even sterk uit, waardoor de ongedwongenheid in overbodig experimenteerdrang overgaat. Al past die schetsmatige veelvoud ook wel weer perfect bij het bewust ruw uitgewerkte onderwerp. Met twee nieuwe ingespeelde muzikanten in de gelederen en een bredere interesse voor groeimogelijkheden verkeert Elders in een fase die in de toekomst alleen maar mooier uitpakt.