Achter de horizon schijnt niet langer de zon, maar loert de afgrond. Aan de postpunk revival lijkt nog geen einde te komen. Sterker nog, de noodzaak van het hedendaagse aanbod kan zich meten met de hoogtijdagen uit het begin van de jaren tachtig. Met een groot verschil dat daar iedere grotere band zich met een eigen geluid identificeert en dat men tegenwoordig vaak in elkaars vaarwater ronddobbert totdat het een ondoorzichtige donkere brijige modderpoel wordt en het een verdere evolutie in de weg zit.

Natuurlijk is het bij Egyptian Blue niet anders, ook dit gezelschap maakt aangenaam gebruik van de uitgesproken echo’s uit het verleden met dromerige The Feelies soundscapes en de hoekigheid van het strakke Gang of Four. A Living Commodity is een samenspel met benauwende spanningsbogen, verfrissend opgejaagd samenspel, pure jazzy breakbeats en met Andy Buss in het bezit van een uitgesproken spreekbuis voor deze uitgestreden verloren generatie. Andy Buss en Leith Ambrose laten zich vooral door het latere actieve Foals inspireren. Deze uit Oxford afkomstige indierockband zorgt voor de muzikale verbintenis van dit tweetal. Bij vrijwel alle bekende namen uit het verleden is die interactie tussen gitarist en zingende frontman de bindende factor. Zolang een van beide niet boven zichzelf uitstijgt levert het goede tracks op, al heeft die broeierige vorm van disconnectie ook wel iets.

Nou heeft Egyptian Blue verder het geluk dat ze in het slachtbeest Isaac Ide een geroutineerde drummer in huis hebben die zelfs het complexe freejazz werk niet schuwt en het snelle ritme steevast bijna hypnotiserend aanhoudt. De neurotische laag gestemde bas van Luke Phelps laat een narokend spoor achter, een heus slachtveld dus met daarin ruimte voor de nodige verlichtende mindfulness rust. Matador, hoe passend kan je de plaat openen. Na de nodige opruiende onderhuidse dreiging betreedt Egyptian Blue de arena, ze ruiken bloed, en gaan bijna minachtend het gevecht met de luisteraar aan. Matador jaagt rechtstreeks op het doel af, overtuigt op alle fronten, een wervelende aftrap van A Living Commodity, waarmee ze direct al op voorsprong staan. Matador roept hetzelfde gelukzalige enthousiasme op als toen ik de eerste keer Munich van Editors op de radio hoorde, en dat zegt wel degelijk wat.

Egyptian Blue stemt hun gitaren in gevaarlijke noodgeval akkoorden af. Hoog alarmerend met de wanhoop in de uitgespeelde partijen. Ze zijn dichtschroeiende dienaren van de heersende kamikaze gemoedstoestand, zelfmoordende riffs lancerend, enkel om te overleven. A Living Commodity staat voor de verrotte egocentrische maatschappij. We verzetten ons niet langer tegen de manipulerende Brexit gekte, we belichamen de niet terug te draaien Brexit keuzes en distantiëren ons van de grote boze mensenwereld. Skin is slechts schijn, een nauwpassend uniform waarachter de ware identiteit zich schuilhoudt. We vergiftigen ons met nepnieuws, vaccineren ons met complottheorieën. Het is de hedendaagse waanzin waarin we leven, Egyptian Blue houdt deze nietszeggende personages enkel een spiegel voor.

Na de pandemie stilte ontwaken we slaapwandelend in een egocentrische To Be Felt comateuze cocaïne roes. Genietend van sadistische pijnen, een natural high waar men risico’s neemt en grenzen overschrijdt. Het voelen van het voelen. De zinvolle uitdagingen zijn gelimiteerd, de jongere generatie zoekt de triggers in het uiterste. Een gevaarlijke ontwikkeling, Nylon Wire trekt alleen die moordende strop nog strakker aan. Uiteindelijk heb je zelf de touwtjes in handen, het is maar wat je daar zelf mee doet. Natuurlijk speelt Egyptian Blue het hard, al is er gelukkig ook ruimte voor meer genuanceerde stukken. In het zilverglinsterende A Living Commodity titelstuk staan de complexe wringende drumpartijen in schril contrast tot die hemelse gitaarlijnen, die door stotterende effectenpedalen weer op hun plek gewezen worden. Daar ligt de kracht, precies op die scheidingslijn van oorverdovende schoonheid en adembenemende noise. Verwarrend? Zeker verwarrend, Egyptian Blue is dan ook geen normale band.

Het nachtelijke Apparent Cause doet daar nog een schepje bovenop. De song ademt in sobere ingetogen deprimerende laagtes en geschoold jazzy gitaarspel. De anticlimax met ontroerende rakende vocalen. Dit bewijst nogmaals dat je niet continu van je af hoeft te schreeuwen om de toehoorder te bereiken. De zwijmelende Suit of Lights postpunk nostalgie zoekt langzaam weer die connectie met het ontremde errorgevoel op. De To Be Felt swing staat weer eigenwijs haaks op de vorige twee nummers, we zijn weer terug op dat alleszeggende broeierige nulpunt. Het gedurfd ritmische Geisha mysterie opent de deur naar toekomstveranderingen, Egyptian Blue is nog lang niet uitgespeeld, de eerste troefkaart is ingezet, nu is de luisteraar aan zet om hier wat mee te doen.