Dat Marina Tadic zich niet in hokjes laat plaatsen hoor je overtuigend op het Eerie Wanda debuut Pet Town terug. De psychedelische filmische jaren zestig invloeden krijgen in de luchtige country uitspattingen een antwoord. Maar wat is het effect op die Eerie Wanda sound als deze genoodzaakt geïsoleerd wel in een hokje geplaatst wordt? Nou, dat levert een donker bijna postpunk plaat op waarop geen plek meer voor die kindlief vrolijke uitspattingen is. Someone’s in My House deelt de internetgeheimen met de schimmige buitenwereld, een beangstigende ontwikkeling die de behoefte aan anoniem contact versterkt als fysieke omgangsnormen verboden terrein zijn. Je kan er niet omheen, Internal Radio is ook een product van de pandemie crisis.

Internal Radio is een vreemde, maar wel een eerlijk heerlijke stoorzender, waarbij de zangeres nog dieper naar die juiste frequentie, die juiste gedeelde gemoedsstemming en die juiste intimiteit najagen, welke die kleine strak gehouden huiskamersfeer oproept. Internal Radio is een plaat voor de slapelozen onder ons, die telkens het afsluiten van de dag weer uitstellen en tot diep in de nacht mogelijkheden opzoeken om het rusteloze hart juist deze rustbegeerte te schenken. Nog meer nineties Twin Peaks schemergebieden, nog meer bedrieglijke insomnia waanzin, en nog meer een samenhangend geheel van onsamenhangende stemmingswisselingen vanuit het sensitief duistere brein van de voortreffelijk zingende Marina Tadic. De misvormde wereld in zich opnemend en daarvanuit de indrukwekkende verslaglegging op muziek zet.

Het resultaat roept zichtbare raakvlakken met die fragiel breekbare beeldende gedachtegang van de vroeg overleden Julee Cruise op. Internal Radio sluit tevens perfect bij de kwetsbaarheid van het Alison Shaw geluid aan, die hulpeloos schreeuwend haar gothic shoegazer band Cranes in bedwang houdt. Marina Tadic laat zich echter door de ziel brekende passie leiden, waarin geen ruimte voor noisy gewelddadigheden en andere destructieve dwalingen is. Versterkt met meestergitarist Adam Harding bouwt Eerie Wanda dat beklemmende sfeertje op welke misschien wel het fraaiste in het depri regengrunge werkstuk Puzzled tot bloei komt. Niet de minste naam trouwens, deze artiest heeft een uitgebreid muzikaal verleden opgebouwd, en vertolkte tevens een prominente rol in het Californische hobbyproject Dumb Numbers waarin ook Dinosaur Jr en Sebadoh legende Lou Barlow meespeelt. Dat dan ook nog de veelzeggende voormalige Butthole Surfers bassist en Low ontdekker (Mark) Kramer als producer en ondersteunend multi-instrumentalist aanschuift, is uiteraard een hemels geschenk.

Internal Radio leeft volledig in het nu, en dat het nu geen rooskleurige periode betreft nemen we voor lief. De troost van het gure najaar gevoel, de dagen dat de duisternis enkel door schitterende hemellichamen bewoond wordt, slaapwandelend de nacht betreden. Sister Take My Hand, samen verdwalen, samen de weg kwijtraken. Hulp vragend verbonden, zonder gids, zonder duidelijk einddoel. En daar staat voor mij Internal Radio voor. Een elftal flonkerende warmte scheppende sterretjes zonder die melancholische geaardheid te verliezen. De lengte der dagen in eeuwigheid vastgelegd. Confess is zo aangenaam roetzwart als een dovende kaars die al strijdend dat laatste vlammetje laat afsterven.

Vaar het regenboog geluk tegenmoed. Sail to the Silver Sun. De grauwheid als een gepasseerd station waarbij de herfsttinten van de verdorde bladeren de spoorrails belemmeren. Geniet van die onthaasting, de schoonheid van het surrealisme in het realisme plaatsen. Zelfs de dood heeft iets moois spiritueels. Het is duidelijk dat Internal Radio voornamelijk een Marina Tadic project is. De in Nijmegen wonende Nederlands-Kroatische singer-songwriter kijkt verder dan de beperkte mogelijkheden van het kleine Nederland en heeft zeker de behoefte om haar horizon internationaal te verbreden. Al biedt het Le Guess Who? muziekfestival wel een mooie aangelegenheid om met de veelzijdige stemkleuren van Eerie Wanda kennis te maken.