“We’re all just fallen stars, living fast dying hard” stelt Andrew McConathy, een bloednuchtere analyse van zijn leven als muzikant. Enkele jaren geleden kwam de songersongwriter met The Drunken Hearts vanuit Boulder, Colorado aanzetten met The Prize en Wheels Of The City en enkele epeetjes. Met een wisselende muzikantenbezetting overwoog McConathy even het solopad  te verkennen, in de nasleep van de coronapandemie vreesde hij voor het definitieve einde van zijn muzikanten bestaan, hij werkte even als bewakingsagent om te overleven.

McConathy schraapte zijn laatste centen bijeen en trok de studio in, samen met Alex Johnson zijn vertrouwde kompaan aan de drumkit bij Drunken Heart, gitarist James Dumm  en Tyler Adams aan de klavieren. De door Drew Packard aangeleverde basritmiek wordt in enkele songs afgewisseld. De akoestische kist van Vince Herman wordt in Dark Times vakkundig bepoteld door Adrian Engfer, een andere topmuzikant uit de Colorado scène, terwijl producer Dave Pahanish het afsluitende Eventually met solide baslijnen van zijn Mustang gitaar aanstuurt.

In tien songs komen vooral niet bepaald vrolijke levenservaringen aanbod er is een evolutie naar countrygetint werk, dat heeft niet  alleen met de instrumentatie en de immer aanwezige pedalsteel van Neil Jones( American Aquarium)  te maken. In Conathy’s  stemtimbre huist zo’n karakteristieke snik die  bij het mistroostige repertoire.

Bij het met kazoo klanken gelardeerde Popcornin’ Perocets valt nog enige vrolijkheid te bespeuren 100 Proof  draaft eveneens op opwekkende ritmiek voorbij maar er klinkt toch al een bittere ondertoon door.

Het op de combinatie van fijnbesnaarde picking en banjotonen van Kyle Tuttle drijvende Forever Highway en het door de fiddle van Jason Carter (Del McCouty Band) gekleurde Dark Times, een van de hoogtepunten, komt samen met Fallen From Grace vanover de prairievelden aanwaaien en ademen een troosteloze eenzaamheid uit.  Met deze collectie levert Andrew McConathy zijn sterkste werkstuk tot dusver af.