De Britse jazz blijft maar grote talenten lanceren. Toetsenman DoomCannon is het volgende bizar grote talent dat met een debuut nu alle aandacht pakt. Renaissance is een ijzersterk debuut vol avontuur en overtuigingskracht.

Hij draait al even mee in de Britse jazz, vooral de scene die vanuit (Oost) Londen de laatste jaren de wereld veroverde. Hij werkte met zo ongeveer iedere belangrijk naam uit die jonge hippe jazzscene, speelde hij de fameuze Jazz Re:freshed avond in MauMau de zaal plat onder eigen naam, werd hij muziekleraar maar net zo hard Musical Director (de Brit Awards, Jools Holland) en speelde hij een voorname rol in de band van Nubya Garcia toen zij wereldwijd ging concerteren.

Niet alleen als muzikant maar ook als componist en arrangeur maakte hij snel naam en het is dus niet verwonderlijk dat er een platendeal moest gaan volgen waarop hij zijn eigen werk kon etaleren. Natuurlijk was Gilles Peterson er met zijn Brownswood Recordings al snel bij om hem te enthousiasmeren bij hen te tekenen. En zo geschiedde. En Gilles legt geen muzikant op iets te laten wat ze graag willen. Begeleidt het project alleen maar door te steunen en zijn oor te luisteren te leggen.

Renaissance is in alles een album waar de kwaliteit vanaf spat. Een muzikaal even divers als voortreffelijk album waarop DoomCannon (echte naam Dominic Canning) zijn bizar grote klasse in songschrijven en arrangeren optimaal heeft uitgebuit. Hij speelt vanuit het bandgevoel maar schrijft arrangementen waarin een blazerssectie en/of een strijksectie in volle glorie hun weg vinden. Ambitieus en reusachtig geslaagd dat is wat je van Renaissance kunt zeggen.

De basis is geïmproviseerde jazz met een flinke klap souljazz, hiphop en electronics gecombineerd met een fascinerend gevoel voor orkestrale sounds. Een geweldige basisband heeft hij al met Kaidi Akinnibi (tenorsax, sopraansax), Daniel Rogerson (gitaar), Jamien Nagadhana (bas) en Oscar Ogden (drums) maar al die extra blazers en strijkers die de sound optimaal verrijken zijn al net zo belangrijk.

Vanaf de aftrap met Dark Ages openbaart zich op Renaissance een reusachtig talent dat eigenlijk gelijk met de tweede albumtrack Entrance To The Unknown en nog meer, met het meesterlijke Uncovering Truth een grootse indruk maakt. Ingenieus opgebouwde tracks zijn het met fantastisch spel (hoor Ogden toch eens  fabuleus tekeer gaan op Uncovering Truth….) en rijke arrangementen.

Met het korte Thesis als opbouw komt het magnifieke Amalgamation al helemaal overweldigend binnen. Zo verrassend in klank en kleur en briljant in op en uitbouw laat het alle talenten van DoomCannon weelderig floreren. Met wederom een absurd goed spelende Odgen als extra prijsnummer. Wat een rijke klanken en wat een fascinerende spanning.

DoomCannon heeft een geweldige groep muzikanten om zich heen die ook nog eens met knappe solo’s de composities verrijken. Tegelijkertijd is hij zo’n componist die zichzelf niet op de voorgrond zet maar juist meer de lijnen uitzet om zijn composities er het allerbest uit te laten komen.

Met het coole This Too als opmaat voor het wederom erg fraaie Times wordt ook Lex Amor, hier te horen als zangeres, weer eens vol in de schijnwerpers geplaatst. Black Liberation, gelanceerd met een fascinerende Prologue met een spoken word over gelijkwaardigheid, is het fenomenale sluitstuk van de plaat. Knap opgebouwd en overstromend van emoties.

Gevoed en geïnspireerd door zijn jeugd in Londen, tegelijk door de Black Lives Matter beweging en een meer humanitaire en gelijkwaardiger wereld, zoekt DoomCannon de verbinding met warme klanken en een overrompelend totaalgeluid. Renaissance is zo’n album waarin de muzikanten je onderdompelen in een wereld zoals die zou moeten zijn: Uitdagend, avontuurlijk, vrij, internationaal, geestverruimend, verhelderend en verbindend.

Renaissance is een fascinerend eerste album van een muzikant die zonder twijfel één van de grote helden uit de New Wave of British Jazz genoemd mag worden. DoomCannon is een belofte van de allergrootste orde.