Hoe gestoord moet je als band zijn, om na een pauze van veertig jaar een geslaagde comeback plaat te maken. Met de toepasselijke bandnaam Doctors Of Madness bouwen deze uit de Britse hoofdstad afkomstige rockers een cultstatus op. De inspiratie wordt uit de in opkomst zijnde glamrock en punk gehaald met een verrassend vleugje folk waarvoor het vioolspel van Urban Blitz verantwoordelijk is. Hierdoor zijn ze volledig in de rumoerige jaren zeventig te plaatsen, waarbij het een na ander heilige huisje afgebroken wordt. Drie albums aanschouwen het daglicht, om daarna in de vergetelheid te verdwijnen. Duizendpoot Richard Strange wordt vervolgens een belangrijk cultfiguur in de kunstwereld, waarbij hij cabaret meer onder de aandacht brengt en zijn medewerking aan een diversiteit van artiesten verleent. Om financieel rond te komen richt hij zich op grote film en theaterproducties, welke hem veelzijdige rollen opleveren.

Nu slaat hij dus totaal onverwachts met Dark Times terug. Reëel gezien is dit namelijk een verkapt soloproject, waarbij hij hulp van de ritmesessie van Sister Paul krijgt. Bassist Susumu Ukei en drummer Mackii Ukei slaan in het thuisland Japan de Knack klassieker My Sharona al indrukwekkend tot moes, en maken hiermee veel indruk. Wat is het ook heerlijk om Sarah Jane Morris terug te horen, die na het scoren van wereldhit Don’t Leave Me This Way in de Communards uitvoering van de aarde verdwenen lijkt te zijn. Joe Elliott de zanger van Def Leppard beunt alweer jaren in tributebands bij, waar glamrock kernleden centraal staan. Niet verwonderlijk dus dat hij zich prima in dit project kan settelen. Sessiegitarist Steve Bolton heeft Paul Young en The Who op zijn Curriculum Vitae staan, en vult het gezelschap aan. Een rol die ook veelzijdig instrumentist Terry Edwards op zich neemt, die in het verleden al de zelfkant illustreerde bij onder andere Nick Cave, Siouxsie Sioux en Gallon Drunk. Hier mag hij vooral in prachtig vioolspel uitblinken. Deze samenstelling vormt min of meer de basis voor de vernieuwde Doctors Of Madness kennismaking.

Het is niet het geval dat de tijd stil staat, maar een gigantische stap vooruit is er niet gezet. Het accent ligt nu veel meer op de jaren tachtig. Sfeermaker Terry Edwards creëert een duister nachtclub geluid, welke de Japanners met een sterk gevoel voor swing bewandelen. Behoorlijk afgeremd laten ze voor de overige muzikanten veel ruimte vrij. De drums en bas behandeling levert een mooi primitief ietwat hol geluid op. Dark Times leunt tegen de donkere gothic aan, waarbij Richard Strange als herboren Dracula volgeling zijn afgestofte vocalen de vrije loop laat. Het decadente van de teloorgaande glamrock beweging, ingehaald door punk en disco komt thematisch sterk terug. De korte bloeiperiode levert zoveel moois op, helaas kijkt met er vaak met enige schaamte op neer.

Strange domineert overduidelijk. Walk Of Shame is een zelfbewuste reflecterende track. Op cynische wijze benoemd hij een beoogd perspectief van een beginnende artiest. Waarschijnlijk heeft hij er in het verleden zelf zo tegenaan gekeken. Vervuld door levenslessen en ervaring reduceert hij het tot een arrogant mismaakt zelfbeeld. Dark Times is de plaat die nog gemaakt moest worden. Het is allemaal niet zo serieus bedoeld, en dat straalt het ook uit. Gewoon ontspannen met een vriendengroep aan de slag gaan, dat dit een waardig product oplevert is alleen al mooi meegenomen. Zo zouden meer artiesten aan de slag moeten gaan. Alle clichés worden bij Blood Brothers uit de kast gehaald, om vervolgens verrassend sterk in het psychedelische met dromerige orgels en stevig gitaarwerk vernevelende titelstuk Dark Times uit te pakken. Zoals Doctors Of Madness zich hier presenteert klinken The Sisters Of Mercy als ze meer humor en minder diepe ernst toelaten.