Devendra Banhart heeft zichzelf allang bewezen. Mooiere retro folkpop nummers dan op Ma zal hij niet fabriceren. Zelf val ik niet zozeer voor deze ultieme vorm van perfectie. Het mag best wat meer schuren, wat uitdagender en geïnspireerder. Het pandemie tijdperk maakt het hem gemakkelijker om zich van de buitenwereld af te sluiten. Hij pakt het kluizenaarsleventje op en brengt zijn dagen in een door natuur omgeven studiohutje door, welke ooit in een grijs verleden eigendom van Neil Young was. Daar luistert hij voornamelijk naar het psychedelische Grateful Dead werk, brengt tussendoor nog een coverversie van hun Franklin’s Tower song uit en laat zich vooral door de overige platen leiden.

Juist in deze eenzame setting beseft Devendra Banhart hoe dierbaar vriendschappen zijn, en hoe afhankelijk hij van anderen is. Met dit gegeven klopt de Amerikaans-Venezolaanse singer-songwriter bij collega Cate Le Bon aan. Deze zangeres begrijpt waar Devendra Banhart naar toe wil werken en kruipt in de producerrol om de tracks teder knedend onder handen te nemen. Ondanks de soberheid is Flying Wig weldegelijk een geraffineerd uitgewerkt samenspel waarin oudgedienden, bassist Todd Dahlhoff en drummer Greg Rogove hun aandeel leveren, aangevuld door pedal steel gitarist Nicole Lawrence en saxofonist Euan Hinshelwood. Laatstgenoemde siert al voor langere tijd de Cate Le Bon albums op, dus dat contact is eenvoudig te leggen.

Hoe vertaal je het isolement naar die hunkering naar saamhorigheid. Eigenlijk heel eenvoudig, door de luisteraar naar dat gevoel te brengen en ze binnen te laten. Het zinrijke hallucinerende Feelings verwelkomt de muziekliefhebber die verder dan de standaard folkalbums van de singer-songwriter kijkt en bewust dit avontuur meebeleeft. Feelings heeft het dromerige van een beangstigende nachtmerrie. Een spirituele ontdekking van de diepste emoties welke je het liefste voor jezelf wil houden. Zonder gevoel geen diepgang, zonder diepgang blijft enkel die in verdriet worstelende leegte over die je moet doorbreken om tot bezinning te komen. Dan pas openbaren de tracks zich vrijwel vanzelf. Feelings is een deprimerende invulling van het uitzichtloze zwarte gat. Onzeker wegzweven in de wetenschap dat je uiteindelijk te pletter valt en op dat punt jezelf treft. Als basis illustreert Devendra Banhart een duister gotisch zwarte inkt achtergrond, welke zich amper laat inkleuren.

Fireflies drukt die donkerheid naar de achtergrond en geeft ruimte aan prachtige verlichtende schoonheid welke schaduwen verdringen en troostende liederen toelaten. Devendra Banhart haalt de kracht uit de vocale dieptes en verkent bijna fluisterend zijn stemmogelijkheden. Fireflies ontwaakt op een gespreid bedje aan berustende America en bekijkt de verontrustende wereld van een observerende afstand, bijna in zwijgzaamheid. Nun rockt en herpakt eventjes dat seventies verleden waar Devendra Banhart patent op heeft. Komisch dat juist deze track in de vredige stilte van een Noord-Nepals nonnenklooster geschreven is. Sight Seer heeft daarentegen een filmische jaren tachtig Miami Vice invalshoek en grijpt naar de veilige Feelings somberheid terug. De vrouwelijke backing echo’s van Kate Le Bon vergezellen hem hierin en vergeet niet dat het merendeel van het elektronische toetsenwerk ook van haar hand is. Hier komt het engelachtige met het aardse bijeen en treffen twee individuele zielen elkander.

Ook het traag ritmische Sirens kenmerkt zich door die nostalgische nachtelijke keyboard klanken. Devendra Banhart verlaat die Leonard Cohen troubadour setting voor een sexy zwoel Bryan Ferry geluid. Dat hij zich hier bewust van is bemerk je bij het hemelse aards belevende Charger waar het Devendra Banhart en Cate Le Bon koppel wel die bijna evangelische soulgospel zekerheid terugeisen. Jezelf opnieuw opladen en die gemiste warmte in je leven toelaten en deelgenoot van maken. Die gemiste warmte ontfermt zich over het verlichtende Flying Wig titelstuk, de kerngedachte achter de plaat. Onder elke bombastische open aanpak zit de kaalheid van het bijna niets verborgen. Flying Wig stelt die naaktheid op de voorgrond op.

In het funkende Twin treft Devendra Banhart zijn confronterende spiegelbeeld welke een claustrofobisch aan The Cure memorerende postpunk gitaarsetting oproept. Iedereen herkent hierin die pandemie gekte wel, waarin je het nutteloos binnen zitten zat bent en de ziekelijke drang hebt om die veiligheidsregels te doorbreken. Het reflecterende Twin is die hang naar vrijheid, waarbij je uiteindelijk voor jezelf kiest. May verwelkomt de nieuwe lente na de bijna driejaarlijkse winterslaap. Alles is nieuw, alles is hetzelfde, de eeuwige dagelijkse sleur zet zich opnieuw in. De zwaar dragende slaperige The Party insomnia is slechts een druggy schijnbeweging, een silent disco movement en ademt in alles die inlevende melancholische begrafenis treursfeer uit. Wat kan je je toch in een muzikant vergissen. Na Ma begon ik met lichte teleurstellende tegenzin aan Flying Wig. Deze plaat overtreft echter in alles mijn verwachtingen, wat een prachtalbum is dit toch.