Het is alweer een lange tijd geleden dat de toen nog jongeling Devendra Banhart de Young God studio van Michael Gira binnenstapt. Voor een buitenstaander is het onbegrijpelijk wat deze hippie met een Jezus uitstraling in het aardedonkere netwerk van deze Swans frontman te zoeken heeft. Nu Swans zijn zoveelste reïncarnatie beleeft, vergeet men dat hij zelfstandig deze in zwart druipend pek verhulde feniks in 1997 als een ontembaar monster tot as laat afbranden. Vervolgens hervindt zij zichzelf in de meer toegankelijke folk van Angels of Light, waar ook ruimte voor artiesten als Devendra Banhart is.

Ondertussen heeft Devendra Banhart alweer een tijdje onderdak bij de dochtermaatschappij Nonesuch Records van moederschip Warner Bros, en brengt hij met Ma zijn tiende plaat uit. De vocalist trekt zich niks van de nieuwe lichting singer-songwriters aan en zoekt zijn inspiratie in de puurheid van oude muzikale helden. Door de gedempte drums van Greg Rogove en het fluitspel van Jeremy Harris in Is This Nice? is het zo in de jaren zeventig te herplaatsen. Voeg daar nog wat sfeervolle strijkers aan toe, en je beland direct in de vintage sprookjeswereld van de zanger. Die retro swing zit ook in Kantori Ongaku verborgen, al is het de pompende bas die er wel een andere wending aangeeft. Dat hierbij ook overige instrumentatie toehoort beleef je in het naar adem happende saxofoongeluid van David Ralicke. Toch is de hoofdrol voor het eigenzinnige huilende pielwerk weggelegd wat Banhart op zijn gitaar verricht. Wel loopt de zanger het risico om in zijn breekbare mierzoetigheid te verzanden. In een zucht werkt hij zich door de composities heen.

Hij mist net dat stukje zeggingskracht om voor de volle 45 minuten indruk te maken. Na jaren ervaring in het livecircuit weet de beste man overduidelijk wat het publiek van hem verlangt. Ma is een risicoloze mooie sfeervolle lenteplaat. Een Moederdagscadeautje voor iemand die je normaal met een prachtige bos bloemen verblijdt. Veel meer dan een kamer opvullend stilleven is het eigenlijk niet. De songs voeden zich veelal met spanningsloze diepgang, waar vooral de eentonige stem van Banhart de grote oorzaak van is. Muzikaal zit het dus prima in elkaar, sporadisch laat hij het vuurtje in het Spaans gezongen exotische Abre las Manos en het jazzy October 12 branden. Misschien moet hij daar in het vervolg zijn uitdaging uit halen. Daar zitten de gepeperde elementen in verwerkt die verder lastig te vinden zijn. Maar zelfs nu zoekt hij de veiligheid van het voorspelbare op. Taking A Page wijkt enigszins van de formule af. Het heeft een stevige beat en eighties synths als basis. De vernieuwingsdrang is er ergens dus wel.

Na het wegdromende The Lost Coast schuift Vashti Bunyan aan. Deze folky zangeres maakt in 1970 veel indruk met Just Another Diamond Day. Haar stem is in de loop der jaren niet aan slijtage onderworpen en op Will I See You Tonight? straalt ze nog dezelfde jeugdigheid als vijftig jaar geleden uit. Knap voor een artiest die volgend jaar de gezegende leeftijd van 75 jaar aantikt. Helaas is haar beperkte rol tot de zelfverzekerde tweede stem teruggebracht. Hier zit zoveel meer winst in. Ma is totaal onder controle, het gebrek aan avontuur is echter wel de gemene deler.