Death and Vanilla
The Tenant
De Zweedse act Death and Vanilla maakt consequent bevreemdende, mysterieuze en dromerige muziek. Er zijn nog wel meer woorden die ons te binnen schieten, maar hun sound omschrijven valt niet mee zonder af te dwalen naar locaties van lugubere sprookjes of zenuwslopende filmsoundtracks. In 2015 bevonden we onszelf nog denkbeeldig in een oude, drooggelegde waterput dat doorgang gaf naar een wereld vol vreemde schepsels en –gebeurtenissen. Kortom, de act is makkelijker te omschrijven als je fantasie de vrije loop laat. Maar concreet?: krautrock, country, dreampop, psychedelica en 60’s pop allemaal overgoten met een experimentele sausje. Gespeeld op oude exemplaren van instrumenten zoals klavecimbel, xylofoon, houten windpijpen en vintage synthesizers. Dit keer zijn ze terug met een compilatie van de zelf gecomponeerde filmsoundtrack voor Roman Polanski’s The Tenant, die ze in 2015 te Spanje ten gehore brachten. Het is niet de eerste keer dat de act zich stort op soundtracks, want eerder was Carl Theodor Dreyers Vampyr al aan de beurt. Het past ze ook goed, want zoals eerder gezegd hebben ze altijd al iets ongrijpbaars en filmisch over zich.
In een triobezetting wordt er dit keer gefocust op drones, psychedelica, ambient en krautrock. Een minimale en afstandelijke aanpak die niet eens zo heel ver afligt van de oorspronkelijke componist Philippe Sarde, maar nog wel een schepje erbovenop doet qua dreiging en drukkende sfeer. Gewapend met elektrische gitaar, orgel, vibrafoon, samplers, occasioneel drums en het gekraak van een oude platenspeler gaan ze te werk. Onderwijl slechts gestoord door de heipalen die met grote kracht de grond in worden geslagen bij het huis tegenover ons. Altijd weer die rotburen, het lijkt wel of ze het op ons gezind hebben. We zijn er van overtuigd! Hoewel het er aardig in slaagt van de originele soundtrack te overtreffen blijft het wel een paar sprongen achter op het gebied van paranoia. Maniakale gekte en wantrouwen die in het laatste half uur van de film niet zijn wegf te denken, maar nergens climaxt Death and Vanilla hier op een dergelijke wijze.
De luisteraar doet er misschien wel goed aan om deze soundtrack juist los te zien van de film. We waren immers niet bij de performance en het inbeeldingsvermogen kan je weleens in de steek laten. Pas dan horen we een experimenteel, instrumentaal album vol vreemde geluiden en natuurlijk weer de kenmerkende vintage instrumenten. Totaal origineel en eigenzinnig, zo zonder zang zeker te weten nog meer ongrijpbaar en mysterieus. Het mankement blijft, bij tijd en wijlen is dit niet verhalend genoeg en richtingloos, Maar voor de liefhebbers van angstaanjagende psychedelica, drukkende drones, bevreemdende geluiden en op electronic gefocuste krautrock valt hier nog genoeg te halen.