The Palace Guards van David Lowery roept herinneringen op aan Mermaid Avenue, het album dat Billy Bragg in 1998 maakte met de heren van Wilco. Op The Palace Guards hoor je negen tracks lang soortgelijke alt-country. De vergelijking met zo’n prachtalbum geeft al wel aan, dat het gaat om een meer dan prima debuut van de inmiddels 50 jarige Lowery.

Het woordje ‘debuut’ kan je trouwens flink op het verkeerde been zetten, je zou David Lowery namelijk al een tijd kunnen kennen: als bandlid van Camper Van Beethoven en van Cracker heeft hij al een aantal successen op zijn naam staan. Na 27 jaar vond hij het hoog tijd voor een soloalbum en hoewel dit dus zijn eerste is, hij krijgt toch muzikale ondersteuning van Cracker-leden Johnny Hickman (hoewel minimaal, met slechts vier licks) en Sal Maida (op bas). Ook staat op The Palace Guards een kleine bijdrage van singer-songwriter Mark Linkous (Sparklehorse) die niet al te lang daarna zelfmoord pleegde Mark Linkous. Op het nummer Big Life speelt hij toetsen.

Lowery koos voor de albumtitel omdat hij dat nummer het mooiste van allemaal vond. Dat zegt alleen wat over zijn persoonlijke smaak en niets over de andere nummers. Het album klinkt in zijn geheel namelijk goed. Je hoort veel traditionele instrumenten als pedalsteel gitaar, mondharmonica, viool en banjo, maar zoals ze in de nummers verwerkt zijn, dat is op een niet-traditionale manier: dit is alt-country pur sang. En dan ook nog eens in goede, originele composities. Het licht weemoedige Lowery-geluid komt ook op The Palace Guards goed naar voren.

Dit album betekent volgens Lowery zeker niet het einde van de bands. Toch zou het ook niet erg zijn als hij solo muziek blijft maken, zolang het van deze goede kwaliteit is. Wel blijf ik roepen dat anno 2011 een album met ‘slechts’ negen nummers eigenlijk niets meer is dan een rijkelijk gevulde EP. Het zijn te weinig songs, vooral omdat David Lowery laat horen dat hij ook solo veel in zijn mars heeft. Daar wil ik als luisteraar dan ook rijkelijker van genieten en niet na minder dan veertig minuten de repeatknop hoeven indrukken. Want eerlijk is eerlijk, dit is wel zo’n album dat nog heel vaak gedraaid gaat worden!