Een nieuwe Daniël Lohues, dat is fijn. Wat Daniël in zijn muziek brengt, is relativerende beschouwing zonder poespas. Verwacht geen mathematische vergelijkingen of moeilijke woorden, Daniël is recht toe, recht aan in zijn teksten. Het leven geschetst met de pen en vooral ook de muziek van Daniël Lohues. Er zit iets vertrouwds in, iets warms, iets waar je gewoonweg van kunt genieten. En als je je bedenkt dat hij ook dit album weer met hem vertrouwde topmuzikanten heeft opgenomen, dan zou je vooraf al het idee kunnen hebben dat het gewoonweg weer een zekerheidje is, dit nieuwe album van Daniël.

Vijftien nummers schreef Daniël deze keer. in retraite, min of meer, in het departement Tarn-et-Garonne waar hij de rust van de natuur opzocht of de spirituele stilte van de kathedraal van Albi onder het toeziend oog van Sint Cecilia, de heilige van de muziek in wiens nabijheid hij ook regelmatig een kaarsje aanstak. Rust en berusting was wat Daniël zocht. En ja, spiritualiteit en relativering, misschien gaan ze wel meer hand in hand dan je zou denken. Een nummer als Helderder, het derde nummer van het album zou daarop kunnen duiden. En dat geldt ook voor Molenaar. De drift van het alledaagse moeten, het almaar doorgaan, het schijnbaar onvermijdelijke van de huidige tijd en het tegelijkertijd tijd kunnen nemen voor waar het in het leven om gaat, een paradox waarmee we ons als mensheid aardig bezig weten te houden. Dat contrast, het lijkt in een aantal van de nummers van het album terug te komen. Enerzijds los van elkaar, anderzijds soms in een enkel nummer al aangestipt.

Molenaar roept de molenaar op om te malen zolang het waait, tegelijkertijd, de wind laat zich natuurlijk niet sturen. Daar kun je ook wel zeker van zijn. Die zekerheid leidt in dat nummer niet tot berusting. Die vind je eerder terug in openingsnummer Stap Veur Stap. Niet een moeten, veel meer het besef dat elke dag, elk moment je verder brengt in je leven, verder in het ontdekken van wie je van binnen bent. Dat geldt ook voor Dat Zien We Dan Wel Weer dat het leven juist ook relativeert. De relativerende Daniël staat tegenover de hoofdpersoon van Ik Wul Niet Meer en van En Weer Deur. Alhoewel, dat laatste nummer reflecteert juist ook op het onvermijdelijke door moeten, waarin er geen tijd lijkt te zijn voor beschouwing, rust en berusting. Ja, tegelijkertijd, in een nummer als Laot Mar Lös is berusting wel weer een keuze. Die twee tegenpolen, doorgaan en rust nemen, die vormen twee contrasten op het album waar Daniël zijn liedjes rondom weeft.

Andere liedjes op het album bieden een ander thema en raken aan verbinding, vriendschap of liefde tussen mensen. Nooit per se gelukzalig, integendeel. As ‘T Regent In Rotterdam is ronduit prachtig, Oh, Louise heerlijk met de mondharmonica, Ellis een bijna vrolijk klinkend modern liefdesdrama.  Kronieken van gemis, mis gelopen liefde en verlangen, ook daarover weet Daniël fraaie liedjes te schrijven. Dat is ontegenzeggelijk de grote kracht van Daniël: hij heeft een vlotte pen waarmee hij net zo gemakkelijk fijne teksten schrijft als ook liedjes die heerlijk wegluisteren. De grondlegger van Ericana laat anno 2022 horen dat hij nog steeds een meester is op zijn eigen vakgebied en dat doet hij hier vijftien mooie liedjes lang. Met kanjers als Bernard Gepken op gitaar en achtergrondzang, klasbak Reyer Zwart, verantwoordelijk voor de fraaie baspartijen én strijkarrangementen en Ferry Lagendijk op vleugel en piano en drummers Bram Hakkens, Mischa Porte en Ruben van der Velde vergezeld van een strijkersensemble heeft hij een fijn nieuw album gemaakt dat de lentezon in sfeer aardig door laat schijnen. Zeker, in zijn teksten horen we dat het niet alleen blauwe lucht is die de lentezon met zich meebrengt, de soms laaghangende wolken missen hun effect niet. Het is Daniël van harte gegund dat de rust en berusting die hij zocht op er voor hem zijn; het is te hopen dat zijn muze daarmee niet verdwijnt. Fijn album van de meester in Ericana!