Taalaccenten leven generatie na generatie voort, dialecten zitten nu eenmaal in de genen opgeslagen. Het strenge Oostblok geluid is aan de persoon Dana Gavanski verbonden. Ondanks dat op haar paspoort het Canadese Vancouver als geboorteplaats staat vermeld kan ze haar Servische roots niet verbergen. Haar stem is rauwer, hoekiger zelfs dan de gemiddelde singer-songwriter, waardoor ze waarschijnlijk onbewust alle aandacht naar zich toetrekt. Yesterday Is Gone is een bovengemiddelde debuutplaat, die door de vocalen een mooi decadent eighties wave randje meekrijgt. De geharde achtergrond laat het dromerige aspect in een bewust realiteitsgevoel overgaan.

Door op zoek te gaan naar inspiratie in Servië herontdekt ze haar basis, welke zelfs ruim zestig jaar terug in de tijd gaan. Zwaar onder de indruk van de in het geheugen opgenomen traditionele kroegsongs, besluit ze om door middel van zanglessen die culturele achtergrond op te roepen, te begrijpen en te plaatsen. Sterk komt de drang naar boven om hiermee bij thuiskomst aan de slag te gaan, waarbij ook de presentatie van hedendaagse Westerse artiesten een prominente rol vervullen. Helden die haar mede gevormd hebben en die ze op eigen wijze eert, zonder in imitatiegedrag te vervallen.

Mike Lindsay heeft in zijn producersrol nagedacht over hoe de vertellingen het beste vorm krijgen. Een mooi gegeven dat hij een jonge artiest zo netjes begeleidt, omdat er dit jaar nog nieuwe albums van Tunng en zijn andere project Lump verschijnen en in de afrondfase verkeren. Die elektronische folk lagen verwerkt hij ook nu op een plaat die verder door de organische piano begeleiding van Aaron Hoffman, de soepelheid van het drumspel van Evan Cartwright en losjes gespeelde baspartijen van Charles James ingekleurd wordt.

Eigenlijk staat het in sterk contrast met de natuurlijke strakheid die Dana bezit. Vaak wordt de fragiliteit van een zangeres door de directheid van de instrumentatie gevoed, hier werkt het juist andersom. Het grote voordeel daarvan is dat er nergens gepoogd wordt om oneffenheden weg te poetsen, waardoor het dichter bij de kern blijft. En toch als ze dit concept geheel los laat levert het interessante songs op. Bij het in duisternis gedoopte Everything That Bleeds staat ze zelfverzekerd en fier overeind. Het stevig rockende door Velvet Underground geïnspireerde Trouble weerspiegelt de aarzeling in haar vocalen. Het is net wat onwennig buiten haar comfortzone. De versterkte experimenteerdrift van Lindsay wordt met bevreemdende bliepjes en andere eigenaardigheden aangevuld, maar maakt het net te onzeker.

Het is duidelijk dat Dana zich meer op haar gemak bij het daarop volgende seventies filmische Yesterday Is Gone titelnummer voelt. De ontspannen studiohouding beademt een prettige ongedwongenheid die in elke track terug te horen is. Toch moet ze het uiteindelijk wel van de momenten hebben dat de ervaren producer er een verrassende draai aan geeft. Voor hem is het een geslaagde missie, al onderschat hij net op een paar momenten de capaciteit van Dana Gavanski. Het is dat tikkeltje aan ervaring wat er aan schort, al hebben de nummers alles in zich om live nog verder door te ontwikkelen.