Colleen is het project van de Franse multi-instrumentaliste Cécile Schott. Haar oudere albums staan vol elektro-akoestische ambient, waarop onder andere spinet (een soort klavecimbel), muziekdoosjes, gitaar en strijkinstrumenten worden gebruikt. Door deze aan te sluiten op effectpedalen en te bewerken in muziekbewerkingsprogramma’s maken loops, delay, samples en distortion een zeer eigen vorm van elektronische muziek, waarin de akoestische elementen nog zeer duidelijk te herkennen zijn.

Voor Captain of None gooit ze het over een andere boeg. Een grote rol is weg gelegd voor haar zang. Deze zorgt niet voor meer melodie, maar klinkt als extra instrument binnen het geheel. Naast de zang is, is er een hoofdrol weg gelegd voor de viola da gamba, een strijkinstrument dat hier bespeeld wordt als een gitaar. Subtiele percussie elementen maken het af.  Loops en delayeffecten zijn wederom belangrijk voor de toon van de muziek. De manier waarop deze effecten worden ingezet maakt het verschil tussen dromerige, psychedelische folk of ritmische nummers die sterk neigen naar Jamaicaanse dub/reggea. Vooral op momenten dat haar stem meerdere malen op elkaar wordt gestapeld gaat de muziek meer de rustgevende folk kant op, terwijl prominente bastonen uit haar viola da gamba meer dat dub-sfeertje oproepen. Het donkere nummer Eclipse roept herinneringen op aan dubgrootheden als Adrian Sherwood en Lee “scratch” Perry. Wat vooral heel benieuwd maakt naar hetgeen er zou gebeuren als Colleen zou samenwerken met de heren.

Op dit album klinkt Colleen toegankelijker dan eerder het geval was. Ruimtelijke producties en dromerige vocalen voelen al snel vertrouwd aan. Daartegenover staan donkere bastonen en eenvormige ritmes, die een zekere ontoegankelijkheid met zich meebrengen. Zo blijft dit vooral een speels- en uitdagend album.