In de negen jaar die zijn verstreken sinds Kaspar Kaae and Moogie Johnson de groep Cody oprichtten, is er veel veranderd. Wat in Denemarken begon als een duo is inmiddels een zevenmans-formatie, waarin naast zang, drums en gitaar ook cello, viool  en steelgitaar zijn te horen. Ook heeft de muziek nogal een wijziging ondergaan. De ‘alt-country’ uit de beginjaren klinkt nog wel door, maar maakt nu deel uit van een breder geluidsspectrum.

“De band heeft een sterke groei doorgemaakt,” is de positieve manier om dat uit te leggen. “Het lofi-geluid uit de beginjaren is wat gepolijst en gladgestreken”, zou de negatieve manier zijn.

Geen van beide stellingen doet de waarheid echt recht. Zeker, de toetsen en blazers die het nieuwe Cody-geluid anno 2013 typeren, passen niet bij de prototype lofi-band. Zonder die toevoegingen zou de groep niet de ruimtelijke sfeer van opener Disharmony (ruim zesenhalve minuut)  of van de single Mirror kunnen creeren. De donkere teksten (in grote lijnen: alles wat er mis kan gaan en meer ellende) heeft de groep in elk geval niet hoeven aan te passen aan het nieuwe geluid.

De groep stond in het verleden al op het SXSW-Festival in Texas en in voorprogramma’s van onder meer Bonnie ‘Prince’ Billie, band of Horses en Tindersticks. Begin januari stond Cody twee avonden achtereen in het voorprogramma van een andere Scandinavische band Saybia, een groep waaraan Cody tegenwoordig wel enigszins verwant is.

Twee clips geven de veranderingen bij Cody goed weer:

Comfort and rage (sessie 2010):

Mirror (clip 2012):

Kwalificaties in de categorie ‘beter’ of ‘slechter’ lijken niet van toepassing om de ontwikkeling te omschrijven. Hou het maar op ‘anders’.