Na mijn fascinatie voor Céline Dion op mijn twaalfde heb ik niet meer zo vol overgave meegezongen met muziek die ik diep in mijn hart best wel fout vind. Ik wist eigenlijk niet eens dat dat soort muziek nog steeds gemaakt werd. Na een eerste luisterbeurt van deze Clare Maguire’s (noooooit van gehoord) dance/rock/pop/duister/vaag debuutalbum Light After Dark was ik dan ook vastbesloten om een vernietigende recensie te schrijven. Iets in de trant van: ‘Brrr, nepviolen. In de jaren ’90 had ik deze walgelijke synthesizerpop nog wel geaccepteerd, maar anno 2011 kun je hier echt niet meer mee aankomen! Zelfs haar stem doet me aan iemand uit de nineties denken.’ Maar na een keertje of tien luisteren en voorzichtig meeneuriën ben ik degene die hier niet meer mee kan aankomen! Ik betrapte mezelf er zelfs op dat ik in de trein vuisten ging heffen en in mezelf keihard meezong met haar enorme beltgeweld.

Wees gerust, mijn onberispelijke linksehobbyverantwoorde muzieksmaak blijft onaangetast. Mits ik hier kan verantwoorden waarom ik zo uitbundig meegil met Maguire. Lastig, maar hier komt-ie:

Feit blijft dat dit album best wel fout is. Echte violen of niet, de danceachtige bliepjes en afgrijselijke echo’s poets je daarmee niet weg. Alle nummers zijn volgesmeerd met alle mogelijke geluidjes die producer en co-writer Fraser T. Smith uit zijn keyboard kon krijgen. En dat gaat erg vermoeien. Tel daar Maguire’s eindeloos doordreinende stem en de niet bijster sterke composities bij op en dan krijg je snel genoeg van dit album. Jammer, want ze kan ook met nuance zingen, getuige Sweet Lie en de gestripte versies van de liedjes op youtube ‘live’ opgenomen in St. Luke’s Church in Londen. Maguire’s helden zijn Johnny Cash en Bob Dylan. Voor hen gold: less is more. Als zij ook wat vaker volgens dit principe zou werken wil ik zeker meer van haar horen. Anders ga ik wel weer naar Céline Dion luisteren.

Ain’t Nobody ‘live’: