Ciara Sidine  wordt wel eens gemakzuchtig in het folkhoekje gestopt, als Ierse zangeres  ontkom je nu eenmaal niet aan de erfenis van het Groene Eiland en dat gaat bij deze fijne chanteuse verder dan muziek. Zo refereert Finest Flower rechtstreeks naar de onmenselijke behandeling die talloze, niet zelden piepjonge ongehuwde moeders beleefden in een naam van de Rooms Katholieke moraal. De bittere nasmaak van die onwaarschijnlijke praktijken die tot de jaren negentig aanhielden in de Magdalene Laundries is nog niet helemaal weggespoeld. Eerder verwerkten Mary Coughlan en Joni Mitchell die schandvlek van Kerk en Staat in impressionante songs en de tedere getuigenis van Sidine sluit daar mooi bij aan, het in blues verpakte Let The Rain Fall, over de ontkenning van kindermisbruik in het Kerkelijk milieu bijt wat feller.

Evenals de eerder genoemde diva’s legt Ciara zichzelf geen stilistische beperkingen op met haar opmerkelijk soepel stemtimbre er zijn onmiskenbare Keltische invloeden maar het niet alleen in Woman Of Constant Sorrow, een geïnspireerde adaptatie van de traditional dat Americana doorklinkt. Het zelf gecomponeerde werk pendelt moeiteloos van country folk naar blues. De veelzijdigheid van gitarist Conor Brady is daar evenmin vreemd aan, hij is coauteur van het van een warme jazzy feel voorziene Watching The Dark, een langoureuze ballade in het spoor van illustere bluestantes.

De hikkende naar de fifties lonkende, rockende billy van Wooden Bridge slaat letterlijk een bruggetje naar het opnieuw met verfijnde borstelpercussie en in de combinatie van warm orgelwerk van Justin Carroll en melodieus snarenspel van Brady gedrenkte River Road en een bluesy Lemme Drive Your Train dat ietwat subtiel maar niet minder dwingend naar het  zelfbeschikkingsrecht van een vrouw in een relatie hengelt. Het is opnieuw die geraffineerde benadering die een emotioneel geladen Unbroken Line optilt.

De poëtische getinte songs inspireerden ook Joseph O’Connor, broer van Sinead en gereputeerd auteur pende na beluistering prompt het gedicht Sidine Street. Dat we zo’n zes jaar moesten wachten op een opvolger van het  muzikale debuut Shadow Road Shining heeft ongetwijfeld te maken met Sidines activiteiten in de literaire uitgeverssector. Dat wachten wordt nu beloond met deze schitterende collectie.