Die afgrijselijke CD-cover van White Women doet iets anders vermoeden, maar Chromeo is geen tweederangs westcoast R&B-hiphop project, alhoewel het hoesontwerp die indruk wel zou kunnen wekken. Onbegrijpelijk dat dit stuk non-design door het Chromeo-duo werd goedgekeurd. Maar wie de voorgaande drie albums van dit Canadese duo kent, is inmiddels gewend geraakt aan het misplaatste coverdesign dat alle albums tot nu toe kenmerkt. Misschien is het nu juist wel de bedoeling dat dat artwork er zo belabberd uitziet. In elk geval niet echt een uitnodiging om de muziek aan een luistertest te onderwerpen, want Chromeo maakt best wel geinige deuntjes die breed gedragen zouden kunnen worden.

Het idioom waar P-Thugg (Patrick Gemayel) en Dave I (David Macklovitch) zich begeven is retro bleekschetenelectrofunkpop. En alhoewel er boordevol vingerwijzingen zijn naar de 80’s is het niet meteen met iets uit die tijd te vergelijken. Hetgeen best wel apart is.

Tegenwoordig is het bijna een unicum dat voordat een nieuw album verschijnt er een hele trits singles verschijnen en ook in dat opzicht is Chromeo erg 80’s bezig: maar liefst vier singles zijn te vinden op White Women. Betekent dat er slechts acht liedjes resten die nieuw zijn. En met een totale speelduur van circa 50 minuten is het niet echt bar veel wat er voorgeschoteld wordt. En om dan een voldoende te scoren moet er dus flink aan de bak worden gegaan.

De opener Jealous (I Ain’t With It) is een vrolijk poppy niemendalletje dat meteen goed in het gehoor ligt. Chromeo probeert een sfeertje op te roepen dat ouderwets en vintage moet aandoen, maar wie de 80’s heeft meegemaakt zal deze sound nergens kunnen thuisbrengen. Net als de daaropvolgende drie singles (de eerste vier tracks dus) klinkt de instrumentatie eerder gedateerd dan retro en is daarmee meteen een belangrijk manco aangegeven. De muziek van Chromeo mag dan uplifting klinken, het is gemaakt door jongens die de tijd waar de muziek naar teruggrijpt, niet hebben meegemaakt en Gemayel en Macklovitch een sound creeëren waarvan zij denken hoe die in die tijd geklonken zou moeten hebben. Op zich natuurlijk wel weer een sympathiek gegeven, dan wanneer klakkeloos geprobeerd wordt om een zo 80’s mogelijk klinkend album te maken. Zo gemakkelijk maken de Chromeo-boys zich er dan ook niet vanaf. Ook de nieuwe nummers happen allemaal lekker weg: het is een modern soort bubblegummuziek, die op de repeatstand lekker voortdreutelt. Er gebeurt feitelijk niet erg veel en heeft de muziek op het eerste gehoor nauwelijks diepgang. Veel meer wordt dat ook na herhaalde malen beluistering niet, wat echter overblijft zijn twaalf niets-aan-de-hand electropopsongs met een lichte funky inslag. Want zwaar funky wordt het nergens, want dat zou wel eens de toegankelijkheid kunnen aantasten. En toch is het het beluisteren best wel waard.

Chromeo doet wat van hun verwacht wordt: een waardig opvolger maken voor het in 2010 verschenen Business Casual. En alhoewel de muziek weinig om het lijf lijkt te hebben is de pretentie er ook niet om er meer van te maken dan dat er geboden wordt. Hoogdravende onzinmuziek is er al genoeg en alleen al daarom verdient dit album om op zijn minst een draaibeurtje te krijgen. Al is het maar op Spotify. White Women zal niet de geschiedenis ingaan als een baanbrekend album, maar een paar nummertjes luchtige kauwgumelectropop kan zeker geen kwaad. Waarvan akte. Leuk album voor de tijd van het jaar. Niets meer en niets minder.