Chastity is het project van Brendan Wiliams uit Whitby, Ontario in Canada. Demos werden opgenomen in zijn slaapkamer, maar al gauw werd het een komen en gaan van vrienden en kennissen die meespeelden in de band. De eerste liveshow werd gewoon thuis gehouden en kon al rekenen op veel publiek, zodat al spoedig de politie aanwezig was. Inmiddels gaat het er al grootser aan toe en tourde Chastity met Priests en mede-Canadezen Fucked Up.  Zo hard kan het soms gaan.

Dat toch met een simpele formule: Chastity maakt muziek vol angst en woede. Een tikkeltje aanstellerig als het gas eraf gaat, maar lekker stevig en lomp met volle kracht vooruit in de agressievere tracks. De muziek waar je als puber je hele zolderkamer mee afbrak onder het motto “ik ben boos en verdrietig. Niemand begrijpt me, want zij kunnen nooit zo boos zijn als ik”. Dit betekend dikke gitaarmuren die log en soms verrassend tegendraads uit de hoek komen, een doorbeukende ritmesectie en zang die het midden houdt tussen een dromerige zeurstem en een furieuze schreeuw. Op de beste momenten doet de band dan ook denken aan de wilde, emotionele uitbarstingen en energieke drive van vroege Deftones.

Helaas is het niet allemaal zo’n feest, want deze dramatiek werkt slechts als je de lyrics skipt en 1 of 2 ballads vooruit skipt op deze toch al korte release. “What would it feel like to fall From the school, sixty feet tall. What would it feel like to crawl From heaven hell anywhere else”, klinkt het in Heaven Hell Anywhere Else. Tsjah jongen, wil je echt ons advies hebben? Op Chains horen we een creatievere stuiptrekking, “’I’m the piercing in the wrong ear, I’m the sinking that you still feel. It’s fear It’s fear.” Echt logischer wordt het er niet op, maar hee: Nice try, kid! Het moge duidelijk zijn, Chastity komt het best tot zijn recht als we ons verstand op nul zetten en gewoon lekker boos zijn.