Het eerste wat ik mijzelf afvraag na het beluisteren van Mixturada Brasileira is: Is dit echt dezelfde Carlinhos Brown die het grensverleggende album Alfagamabetózado uitbracht in 1996 en ons daarna regelmatig bleef overtuigen met geïnspireerd klinkende albums, waaronder Bahia Do Mundo-Mito E Verdade (2001), Carlinhos Brown E Carlito Marron (2003) en het verbluffend sterke album Candyall Beat (2oo4), een uiterst dansbare en vernieuwende roadtrip, samen met DJ Dero? Is dit dezelfde man die ooit achteloos pakkende songs als Tour, Crendice, Sambadream, Covered Saints en Mariacaipirinha schreef? Ik kan het bijna niet geloven!

Dertien nummers lang verbaas ik mij over alles wat mijn oren waarnemen. Op een enkele enigszins geslaagde tracks na (Seu Carbelo E Bom, Fofoqueira en Mixturacao (feat. Ivete Sangalo), staat Mixturada Brasileira vol met overgeproduceerde nummers en vaak gedateerd klinkende of spanningsloze beats, hetgeen dit album een volstrekt overbodige aanvulling maakt op het toch vrij imposante oeuvre van Carlinhos Brown.

De eerste geluiden openingstrack Lá Via Ella klinken nog hoopvol maar die hoop vervliegt razendsnel als de vage beats en stemvervormer toeslaan. Seu Cabello E Bom heeft nog wel bepaalde aangename elementen in zich en zou zowaar kunnen uitgroeien tot een kleine club-hit. Selva Branca klinkt daarna als een matige zomerhit uit de jaren tachtig. Het lijkt of Carlinhos wil inhaken op het commerciële succes van de opkomende Braziliaanse jeugdige artiesten zoals Gustavo Lima etc. En als dat het doel is geweest van dit album, KAN zijn missie, zeker in eigen land, nog slagen ook. Want het lijkt een puur marktgericht album waarbij de commercie het eenvoudig wint van de artistieke creativiteit, die ver te zoeken is.  Het nummer Magalenha krijgt bijvoorbeeld een volstrekt irrelevante ‘ make-over’. Voor de muzikale productie heeft Carlinhos Brown de handen ineengeslagen met Fernando Deeplick, die met zijn geprogrammeerde beats en keyboards echt duidelijk zijn stempel drukt op dit album. Desparate klinkt even hopeloos als de titel al deed vermoeden en de romantische ballade Baile Do Amor – Chuá slaat werkelijk alle mogelijke planken mis. Op het drieluik dat volgt: Página Futuro, Tantinho en Loved You Right Away, lijkt Carlinhos zelfs volkomen de weg kwijt. Kwaliteitsarme, op dancebeats gestoelde vullers, een betere omschrijving kan ik er helaas niet voor bedenken. Garoa is gelukkig weer fikse verbetering t.o.v. het voorafgaande en afsluiter Algorítmico klinkt niet eens onaangenaam, maar mist de overtuiging.

Ik hoop oprecht dat Carlinhos zich in de toekomst herpakt en weer terugkeert naar de basis: het schrijven, componeren en produceren van echt goede songs, we weten dat hij het kan! Dit overgeproduceerde ‘ uitstapje zullen we hem maar vergeven, het past ook eigenlijk niet op zijn conduitestaat.