Als verlegenheid je in de dagelijkse omgang zodanig belemmerd, waardoor omgang met de medemens een ware kwelling is, dan heb je als zanger een groot probleem. Dit ondervind ook Will Toledo van Car Seat Headrest. En als je verder ook nog zo onzeker bent en bijna aan perfectionisme ten onder gaat, probeer je dan maar in deze maatschappij staande te houden. Zo krijgt doorbraakalbum Twin Fantasy later een remake en verschijnen er van Making a Door Less Open oorspronkelijk twee verschillende versies, een rockalbum en een meer op de synthpop van de new wave gericht resultaat. Uiteindelijk kiest de band er net op tijd voor om de songs door elkaar te husselen en ontstaat er een coherent geheel.

Will Toledo bestrijdt zijn podiumangsten en verschijnt genoodzaakt vanwege de virus gekte met een gasmasker met LED-ogen op het toneel. Een schild om de aanwezigen niet direct met zijn persoon te confronteren, en in het geval van Will Toledo werkt dit perfect. Dan slaat het noodlot toe en wordt de vocalist door de verschijnselen van Long COVID geveld. Alle opgebouwde zekerheden veranderen weer in onzekerheden en het ziet er voor langere tijd naar uit dat Making a Door Less Open het laatste wapenfeit blijft. Dan komt op 8 december de Faces from the Masquerade liveplaat uit. Het betreft opnames van een drietal concerten die op de vooravond van de pandemie ellende in muziekcentrum Brooklyn Steel opgenomen zijn. Je hoort hier een zelfverzekerde, goed op elkaar ingespeelde band, die er duidelijk veel zin in heeft. Presteren de uit Seattle afkomstige indierockers hier op de toppen van hun kunnen? Zeker, al is de zang soms nog wat wankelend, maar het geeft wel goed aan dat ze in een langere tournee zeker meer in vorm raken.

Zelfs hier twijfelt Will Toledo in de kracht van openersnummer Crows, welke een bescheiden rol op de Nervous Young Man verzamelaar toegediend krijgt. Crows laat de schuchtere nachtbrakers ontwaken, de duisternis is hun leefgebied, anoniem in het donker. Na een uitgebreide sober gesproken aankondiging in een zwart klankendecor buigt Will Toledo voor de muziek en neemt de dreiging het van hem over. Crows is een ouderwetse postpunk track, geheel volgens de illustratieve donkere principes opgebouwd, met een prominente voortrekkersrol van de baspartijen van Seth Dalby. Een hoog gothic The Sisters Of Mercy gehalte, maar wel verdomd lekker.

Weightlifters is de aftrap van de laatste studioplaat Making a Door Less Open, maar deze zoemende elektro noise staat nu dus een plek later opgesteld. Weightlifters is de verbintenis tussen stevige gitaarrock en funkende new wave. Het verstarde beeld van een bevroren maatschappij. Doorbreek deze kilte en laat de emoties weer spreken. Weightlifters nodigt uit om te bewegen, te dansen en het gesprek draaiende te houden. Droom je dromen, leef je gedachtes. De Fill in the Blank postpunk worstelt met depressies en geeft de negatieve gedachtegang een podium. Het moment dat de leegte in het hoofd zich met de ingehouden adem vult. Het moment dat die opgekropte frustraties tot een muzikale uitbarsting komen. Het is een bevrijding, die je vooral in de verbale voordracht van Will Toledo terugvindt, een overwinning met macho punkrockakkoorden. Ook hier betreft het een openingstrack, maar nu van definitieve doorbraakplaat Teens of Denial.

Het loflied van Making a Door Less Open, de psychedelische Hymn is de oprechte onzekerheid over het onduidelijke toekomstperspectief. Geloof in jezelf, en volg in alles je hart. Laat je niet door externe factoren afschrikken, maar blijf dicht bij dat oergevoel. Ook Hollywood stamt van die laatste fraaie plaat. De keerzijde van de onbegrensde ziekmakende fantasieën van grote bindende producenten. Het Utopia voor drugsverslaafden, mediaverslaafden, afgekeurde filmsterren en platencontractarme muzikanten in wording. Verspeelde kanskaarten en verspilde idealisme. Het observerende lijflied met de rappende crossover schreeuwzang van drummer Andrew Katz welke hier het duel met Will Toledo aangaat. De euforische Bodies eighties wave stamt uit een gelukzalige periode waar het voor Will Toledo nog mogelijk is om de problemen van zich af te dansen. De druk ligt nog niet zozeer op zijn schrijverschap, en dat hoor je wel in deze van Twin Fantasy afkomstige song terug. Lekker onbevangen, lekker puur, een tikkeltje naïef, maar oh zo eerlijk. Dance to the Radio! Radio Live Transmission!

Het van My Back Is Killing Me Baby afkomstige Something Soon is de verdovende toestand van het nutteloze. Het beklemmende als escapisme niet tot de mogelijkheden behoort om aan het leven te ontsnappen. Something Soon krijgt in het vrijheid belemmerende corona een passende betekenis. Het deelt de kracht om weer samen te zijn, al moet Will Toledo het vervolgens snel met zijn gezondheid bekopen. Het stevige 1937 State Park betreurt de generatie nix teleurgang, zonder idealen, zonder kansen, werk of sociale zekerheden. Een gitzwarte rocker uit het Teens of Denial tijdsdeel met een berustende orgel uitloop. Sober to Death van Twin Fantasy benadrukt dat het bijna onmogelijk is om een relatie met een persoon met een heftige burn-out te hebben. De geschetste agressie drukt de schoonheid aan de kant en bouwt torenhoge muren. De Sober to Death klaagzang is het bewuste isolement, de angst op het terugvallen in oude afwijkende aangeleerde patronen.

Het roekeloze gevaar om het op Teens of Denial verschenen Drunk Drivers / Killer Whales te trotseren. Een risicovolle onderneming waarbij zelfkennis centraal staat. Laat je niet door anderen leiden, maar vervolg die gemarkeerde rechte lijn. Live ontwikkelt deze zich tot zustersong van Sober to Death. De nachtelijke rit, dronken van drank, vermoeidheid en lastig te plaatsen emoties. Het duistere It’s My Child (I’ll Do What I Like) heeft een grijze grunge vibe, al zorgen de keyboardpartijen voor het postpunk evenwicht. Het is niet vreemd dat het nummer van het overige materiaal afwijkt, omdat deze van oorsprong op het sideproject Toy Bastard van gitarist Ethan Ives verschijnt. Dit is zijn kindje, waarin hij helemaal losgaat. Een typische If You Tolerate This Your Children Will Be Next song welke het nut van het vaccineren in twijfel trekt. Een zeer gevoelig onderwerp, zeker in het begin van 2022, en daardoor een waardige plek toegedeeld.

Het epische van Twin Fantasy afkomstige mijmerende Beach Life-in-Death rockopera blikt op de jeugdjaren van Will Toledo terug. Een uitgeschreven hoofdstuk uit een jongensboek, voor de ene een waar genot, voor de ander een langdradig verslag. Voor mij is het een kwartier lang genieten. De liefde voor een vroegere geliefde, de liefde voor vrienden. Maar ook de ongepaste schaamte voor het anders zijn, de vreemde hersenkronkels, en de sadistische trekjes. En dan sluit je vervolgens met het dromerige Deadlines van Making a Door Less Open af en concludeer je dat dit daadwerkelijk nog steeds het laatste hoofdstuk in het Car Seat Headrest verhaal is. Je hebt dat einddoel bereikt, en wat volgt er dan nog? Lukt het Will Toledo om kracht uit de blijvende randverschijnselen van Long COVID te halen? Is zijn stem en longinhoud gespaard gebleven of werpt het revalidatieproces voldoende vruchten af om die gehoopte doorstart te maken? Eigenlijk besef ik nu pas wat voor een bijzondere aangename band Car Seat Headrest is. Faces from the Masquerade vat het allemaal mooi samen en vreemd genoeg loopt er een rode verbindende ondersteunende draad door de songkeuzes.