Het vanuit Seattle opererende Car Seat Headrest is zo onnavolgbaar als een gemiddelde verkiezingspartij. Hun handbagage bestaat uit probeersels die min of meer als albums door het leven gaan, een paar volgens verwachting voltooide platen en een remake. Vanwege ontevredenheid over het uiteindelijke eindresultaat wordt Twin Fantasy (Face to Face) zeven jaar na verschijningsdatum in 2018 opnieuw onder handen genomen. Making a Door Less Open is daar weer het vervolg op. Het is dus overduidelijk dat Car Seat Headrest niet voor de gemakkelijkste weg kiest, waardoor ze scherp getriggerd blijven. Zolang het genoeg moois oplevert, en Will Toledo niet eindigt als een wereldvreemde Brian Wilson, is er niks verkeerds aan deze bijzondere werkwijze. Maar wat is het een apart stelletje muzikanten.

Meesterbrein Will Toledo gaat samen met drummer Andrew Katz met een nieuw project 1 Trait Danger genaamd aan de slag. Een op de elektronica gerichte samenwerking, waarbij het fictieve Trait een gecreëerd alter-ego is welke zich achter een masker verschuilt om zijn creatie zo goed mogelijk verborgen te houden, aldus frontman Will Toledo. Feitelijk benoemd hij hiermee gewoon zichzelf. Een kameleon met een minderwaardigheidscomplex die als een gespleten persoonlijkheid met een sterk gevoel voor perfectie zich juist opener in deze bewonderenswaardige zoektocht naar de ultieme sound opstelt. Making a Door Less Open is een plaat die volgens het 1 Trait Danger concept principe in twee verschillende gedaantes is opgenomen. Een versie waarbij de synthesizers en mechanische geluiden de basis vormen, en eentje waarbij het live gevoel door de versterkte gitaren overheerst. Vervolgens wordt er door de band flink geklust om dit tot een geheel te mixen, en daar zijn ze verdomd goed in geslaagd!

Weightlifters galmt onweerstaanbaar strak de speakers uit. Heerlijke geluidsgolven die al snel door een hard rakende beat overstemd raken. Het huwelijk van de twee totaal verschillende invalshoeken treft elkander precies in het midden. Zachte elektronica gevoed door een fikse dosis aan militair slaggeweld en ruisende noise. Met een geweldig goed in vorm zijnde Will Toledo achter de microfoon leggen ze hier een overtuigend ondertekend visitekaartje neer. Een fikse knock-out in de eerste vijf minuten. De nadruk ligt vervolgens sterk op dat eighties geluid. Hymn heeft in de wanhopige klaagzang een Oosters klinkende metgezel, die in de kilte van Deadlines voortgezet wordt. Standaard voorgeprogrammeerde drumcomputers worden door goedkope retro speelgoedsynthesizers vervolgd, die wisselend effectief de onschuld van de kindertijd aanduiden. Harde stampende disco eenvoudigweg onderbroken door grimmige keyboards en desperate zang.

De ouderwets heerlijk klinkende puntige gitaarsong Martin krijgt professionele ondersteuning van blazers die het accent nog dikker op de new wave leggen. In het sfeervolle hierop aansluitende What’s with You Lately zijn het dezelfde typerende gitaarakkoorden die het vintage open haard gevoel oproepen. Hollywood hakt er frontaal in, een industriële aanpak met een rauwe benadering van de door glitter en glamour onderdompelende drugstad. De track heeft het allemaal; de roemruchtige gitaren van de jaren negentig, maar ook de huidige ondergrondse steeds groter groeiende retro postpunk beweging, samengevat in deze City of Angels adoratie.

Met het euforische Life Worth Missing en ironische Famous richten ze zich verrassend sterk op de massale concertbezoekers, al zijn de uitspattingen bij laatstgenoemde song een stuk minder toegankelijk. Making a Door Less Open is ondanks de doordachte opnametechnieken minder vernieuwend dan verwacht, maar de gedurfde aanpak werpt wel degelijk zijn vruchten af.