Cinemascope. De term uit de jaren ’50 die een nieuwe, een andere blik op de wereld bracht, levensechter dan voorheen en een beleving die je soms kon laten wegzakken in je bioscoopstoel, gewoonweg omdat het kon, omdat het beeld ertoe uitnodigde, omdat je ertoe werd aangezet door de verlokking die het scherm wist te brengen. Ja, de regisseur én de acteurs moesten dan wel de juiste en fascinerende scenes opnemen, vaak ook tegen fraaie beeldvullende achtergronden en de magie was daar. Ergens tussen die filmbeleving én de hedendaagse werkelijkheid in, beweegt zich het debuut van Cape Sleep.

Een debuut voor Cape Sleep én tegelijkertijd ook weer geen debuut voor de grondlegger van de band. Dat is niemand minder dan de veelkunner Kim Janssen die ons de laatste keer trakteerde op zijn prachtige Cousins-album. Het is altijd fijn om nieuw werk van Kim te beluisteren: zijn stem heeft een fraai en inspirerend bereik én die weet hij te verweven in prachtige liedjes, zoals ook bleek op de The Lonely Mountains EP. Wat Cousins voor Kim bracht, was al meer in een bandcontext opereren én dat is precies de stap die hij met Cape Sleep’s Video Days nu gezet heeft. Op Cousins was hij al geen eenling meer, maar meer nog dan daar, wist hij zich nu voor het album omringd door andere stemmen en een aantal muzikanten. De namen van Marien Dorleijn van Moss,  Koen van de Wardt en Wannes Salomé van Klangstof, Remy van Kesteren, het feit dat de orkestrale arrangementen van de hand van Paul Jacob Cartwright waren met orkestrale bijdragen van leden van Red Limo Quartet, het Metropole Orkest en Stargaze geven al aan dat het om een keur aan gasten gaat.

Kijk je naar de clips die Cape Sleep heeft uitgebracht, dan staat daar als band vermeld: drums- Simon Levi, bas en zang-Hugo Zuiker, toetsen en zang-Leah Rye (die zelf vorig jaar het prachtige Symbiosis uitbracht) en Karindra Perrier, bij de 0p  23 februari uitgebrachte liveclip van Vienna In The Rain op elektrische gitaar, pedal steel en zang-Len Lucieer (van Alamo Race Track) en, natuurlijk, steeds, op gitaar en zang-Kim Janssen. Al met al ook al een zeer uitstekende bezetting. Dat doet snakken naar live optredens van Cape Sleep. Je kunt hier klikken om de nu al bekende concerten te bekijken en te zien of er een locatie en datum van jouw gading bij zitten.

Cape Sleep is erin geslaagd om een meer dan geslaagde symbiose te maken van zowel de wat subtielere rockklanken uit de jaren Zeventig, zoals die destijds wel vaker vergezeld was door strijkers én synthpop uit de jaren Achtig. Het is misschien niet zo 1-2-3 wat je zou verwachten, misschien zelfs niet iets waar je een concrete verwachting bij had, maar als je Video Days beluistert én je gaat uit van de gedachte van die muziekvormen bij elkaar gebracht met een script dat juist ook verhaalt over personen en over wat ze meemaken én dat verhaalt in songteksten én misschien vallen de puzzelstukjes dan logisch op hun plaats. Stel jezelf voor dat je, ergens in die jaren Achtig, net geland was in de Verenigde Staten, je gaat een autoreis maken door de States én de twee muzikale werelden kwamen bij elkaar… In het ene nummer ervaar je misschien meer de ’80’s sound, vooral door de heerlijke synthtracks, ergens komt opeens die subtiele rock je geluidsbeeld in geschoven, of dat nu is in de manier waarop de achtergrondzang klinkt, de subtiel klinkende gitaren die het nummer dan weer naar de jaren Zeventig transporteren of juist Kim’s stem die zo van de Westcoast had kunnen komen.

De plaatsnamen en andere geografische aanduidingen geven je het gevoel dat je inderdaad met die autoreis begonnen bent. En man oh man, hoe mooi is dat soms! De opener Telephone is al fijn, heerlijk hoe de synths het nummer kleuren zonder te nadrukkelijk aanwezig te zijn. De gelaagdheid van Vienna In The Rain brengt de twee muzikale werelden zeer weelderig bij elkaar, met meer dan een vleugje eigentijdse productie. Wat een klasse en tijdloos nummer is dit. En hoe heerlijk inderdaad de verschillende stemmen bij elkaar.

De nummers van Cape Sleep hebben een ander karakter, minder autobiografisch dan de eerdere nummers van Kim, verhalend, uitnodigend ook voor dat inkijkje in de levens van mensen waar de liedjes over gaan. En hoe mooi zijn deze acht nummers door Cape Sleep neergezet! Het neerzetten van sferen, het vangen van typische klanken uit de ene tijdsperiode én die koppelen aan de andere: het lijkt wel alsof Cape Sleep wonderlijke wegen heeft gevonden om precies zeer geslaagde mixen daarvan te maken. Je kunt er wel een studie aan wijden, maar de beste studie hiervoor is toch vooral de muziek genieten. Wat geldt voor de eerste twee nummers, wat geldt voor het derde en vierde nummer, dit voelt gewoon als dé ‘connecting the dots’ tussen de jaren Zeventig subtiele rock en synthpop uit de jaren Achtig. En, wat het mooi maakt, het is gemaakt met de kwaliteit én het kunnen van nu. En ook dat geeft er een extra dimensie aan.

Cape Sleep slaagt erin je als luisteraar een muzikale tijdreis te laten maken, waarbij je je oprecht verwondert over wat je in die cinemascope sound allemaal ervaart en waarbij achter elke bocht een nieuwe verrassing wacht. En ja, speel je het album opnieuw af, je blijft nieuwe beleving hebben bij de acht nummers. Het zijn acht nummers geworden die je gewoon laten genieten van deze volgende stap in de muzikale loopbaan van Kim en, in dit geval, zijn bandgenoten. Zeker, het is erg fijn dat Kim terug is, fijner is het nog dat wat zijn band en hij hier neerzetten, met inderdaad ook zeer fraaie arrangementen, zorgvuldig geplaatste accenten en een bijzonder strakke productie. Het debuut van Cape Sleep is zeer, zeer geslaagd en erg genieten! Cape Sleep gaat touren, gaat dat zeker zien én ga hiervan genieten. Een heel sterk debuut en een erg fijne plaat!