Het Australische Cable Ties is drie jaar geleden al een van de grote verrassingen uit Melbourne. Een nieuwe lichting gitaarbands plavuist eerder wegen voor deze brok aan onbestuurbare energie gangbaar die er al snel een waardige eersteling uitpersen. Zo heet gloeiend als ze zich presenteren vervolgen ze strak het uitgezette pad met Far Enough. De onmogelijke opgave om nog doeltreffender te werk te gaan wordt met beide werkhanden aangegrepen. Nog meer dan op het debuut schalt de rauwheid van de postpunk hierin door.

Jenny McKechnie heeft dat pittige van de powervrouwen uit de jaren negentig met het opgefokte van de verfrissende punkbeweging van ruim tien jaar eerder vermengt. Een jeugdige rockchick 2.0, klaar om verbaal eens flink van zich te laten horen. Veel meer heeft ze niet nodig, maar met het ritmische Nick Brown en Shauna Boyle tweetal krijgt haar smerige gitaarspel en ophitsend stemgeluid nog extra volume. Nick Brown laat zijn bas laag gestemd duister klinken, terwijl Shauna Boyle slagvaardig met gedempte stokken te werk gaat.

Och wat is Jenny nog lief en zoet als ze als een in twijfel verkerende singer-songwriter Hope introduceert. De dromerige inleiding spat al snel uiteen als die opgekropte sneer het overneemt. Als ze dan vervolgens in het refrein haar scheur wijd open zet is het definitief met de rust voorbij. De volumeknop is ondertussen al gelijkwaardig tot standje noise opgevoerd en gaat samen met haar de uitgetekende strijd aan. And It Might Be Hopeless But I Lose Hope But I Bring On That Ending weerklinkt er krachtig. Precies, het moet maar eens afgelopen zijn met die wanhoop! De start is gemaakt. Man, wat kan ik hiervan genieten!

Waarom korte schetsen produceren als je de mogelijkheid bezit om het geheel helemaal vol te kalken. Qua tracklengte wordt er nergens rekening met het opgelegde punkprincipe gehouden. De uitgebreide aandacht verlegd zich naar de opmaak van de nummers, die zich langzaamaan tot potige spierbundels ontwikkelen; venijnig en doeltreffend. Voedingsrijk krachtvoer om in deze onzekere maatschappij te overleven.

De feministische houding van Jenny McKechnie wordt door de overige twee bandleden gesteund, die haar begrijpende boodschap mede uitdragen. Het is tijd voor een verandering; niet zeuren, maar aanpakken. Far Enough heeft net die afwisseling in zich waardoor het niet in een onoverzichtelijke brei verzandt. Er wordt met snelheidswisselingen gespeeld, al zit er geen rem op de vocalen van Jenny. Laat haar maar heerlijk doordraven, de rest van de band volgt wel.

Het tegen de hardrock aanleunende Lani is loeizwaar, bijna een duivelsuitdrijving. Het escapisme van een jong adolescent die aan de psychische spanning die het leven met zich meebrengt ten onder gaat. Zwaar gebukt onder de druk van buitenaf en tegen een burn-out aanlopend wordt deze smeekbede niet beantwoord. Een teenage riot waarbij de enige vijand haar spiegelbeeld is. Anger’s Not Enough is heerlijk met die holle prehistorische drumpartijen van Shauna Boyle opgebouwd. Het is mooi dat Cable Ties zonder over te schakelen naar vervlakking het verleden eert. Far Enough is by far een waardige opvolger van het naar de band genoemde debuut.