Wat heeft headbangen en pogo met jazz te maken? Een antwoord is te vinden als je naar No More Dead Bodies For Daddy Tonight van Bushman Revenge luistert. Geen namaak-rock dit, geen jazzgroep die zich met rockveren probeert te tooien, geen jazzgroep die rocksongs onder handen neemt of iets van die gading. Het is gewoon rock niet gewoon gespeeld. Wil zeggen: net iets luchtiger, met iets meer swing van binnenuit, iets opener, meer uitgesponnen. Type Allman Brothers. Blue Cheer maar ook Peter Green. Ja, er wordt in dit soort gevallen ook steeds meteen Hendrix! geroepen maar dat is toch andere soep (natuurlijk zonder Hendrix had heel veel door anderen uitgevonden moeten worden). Maar denk bijvoorbeeld ook aan Terje Rypdal.

In ieder geval iets eigens. Het sterkst komt het uit de verf in het slotstuk Pak het mes Ivar, er is een walvis gestrand. Gaaf nieuw ding dat mooi in elkaar zit. Blue! Op John Lee Hooker matras. Tussen de razende rock in stevig dolende prairie-muziek, panoramati- sche western-muziek zoals in Jeg bakker kokosboller of 4E73. En dan is er ook nog een lichtvoetig akoestisch John Lennon memento op een fraaie vibrafoon-loper. De opener is bijna programmatisch: Sonny Sharrock’s As We Used To Sing. Zo heeft Bushman’s Revenge iets moois van zijn inmiddels derde Rune-album weten te maken. Gitarist Even Helte Hermansen, tot 2010 bij Shining, en bassist Rune Nergaard hebben er echt kaas van gegeten en Gard Nilssen is tenslotte een van de meest gewilde drummers van de jongere generatie in Noorwegen (o.m. Puma, Mathias Eick en Zanussi Five). Dus, a little bit more please … soon.

Bushman’s Revenge speelt vrijdag, 10 augustus op het Øya Festival in Oslo
(o.m. Björk, Black Keys, Feist, Thurston Moore, Mathias Eick)