Goed, het was een paar weken wennen. Kijk je een herfst lang uit naar een cd vol verslavend verdriet, besluiten de heren Miller en Lauderdale op hun eerste duo-album een feestje te bouwen. Intussen is het chagrijn over al die leut gezakt. Sterker, ik ben helemaal om.

Natuurlijk blijven liefhebbers hopen op een collectie van louter torch songs, maar het is wel zo eerlijk om te erkennen dat Buddy And Jim gemaakt is met de voor beide helden gebruikelijke vereniging van professionaliteit en totale overgave. Daarnaast mogen de vergelijkingen van het reclamebureau met brother acts als de Delmores, de Louvins en de Everlys voor de hand liggen, ze zijn hier echt volstrekt op hun plaats. Dit geldt zowel voor de lenigheid en de precisie in de samenzang als voor de stilistische afwisseling. De genoemde voorgangers hadden immers ook wortels in de country, en waren, bij elkaar genomen, goed voor (vaak grensverleggende) excursies in de bluegrass, folk, blues, rockabilly en rock and roll. Vijftig tot tachtig jaar later voegen Buddy en Jim hier swamp pop en R&B aan toe. Het tweetal toont een achteloze beheersing van alle genres, zonder iets aan te lengen, maar ook zonder dat hun identificatie met de covers ergens uitloopt op herhalingen van het origineel.

In de afgelopen decennia zijn de stemmen volstrekt met elkaar vergroeid geraakt en de combinatie is even onmiddellijk herkenbaar als het werk van de biologische broederparen uit de periode 1930-1960, al bestrijken Miller en Lauderdale een nog breder terrein. Zonder hun eigenheid ooit te verloochenen, weten ze bijvoorbeeld ook recht te doen aan de droge, sardonische humor van de Mississippi Sheiks onder de regels van Lonely One In This Town en aan de in elk opzicht gretige goede wil die er van Joe Tex’ R&B-klassieker I Want To Do Everything For You afspat. Verder is de uitsmijter, Jimmy McCracklins The Wobble, het voorbeeld van de hilarische brille waarmee grote muzikanten zich kunnen uitleven sinds de Twist die het laatste album van de Traveling Wilburys besloot.

Valt er dan echt helemaal niets te grienen? Jawel, hoor. It Hurts Me en That’s Not Even Why I Love You zijn overtuigende, bitter droevig gebrachte country ballads. De eerste is het meest ingetogen, een nummer uit de pen van Buddy’s echtgenote Julie, geschreven met het paradoxale, kinderlijke raffinement dat al haar werk typeert. In de tweede song (een coproductie van Lauderdale en het echtpaar Miller) zetten Buddy’s gitaar en Keith Pahls steel dramatischer accenten, zonder dat het liedje in bombast ontaardt – althans niet binnen de in dit opzicht nu eenmaal ruime grenzen van de Amerikaanse populaire muziek; Miller toont zich hier weer een van de meest meeslepende hedendaagse vertolkers van country, zoals zo vaak juist omdat hij vocaal even schatplichtig is aan Otis als aan George Jones – en Lauderdale’s tweede stem weet hem ook in dit hartstochtelijker register moeiteloos te volgen.

Ik heb al even vooruit gegrepen op de instrumentatie. Hoewel het accent hier op de vocale symbiose van de hoofdpersonen ligt, mogen we niet vergeten hoe veelzijdig Buddy en Jim hier hun gitaren gebruiken – kwetsbaar, stuwend, luchtig, grungy, maar steeds zo dat het nummer de juiste impuls krijgt (en niet slechts “ondersteuning”, een woord dat in een muziekbespreking onbedoeld neerbuigend kan klinken). In Nashville spreekt het vanzelf dat de gasten uit de plaatselijke eredivisie – Stuart Duncan, Dennis Crouch, Russ Pahl, Marco Giovino en Pattersion Barrett – hun werkgevers met letterlijk Fingerspitzengefühl naar de kroon steken. Het zou unfair om er eentje uit te lichten, de mannen hebben stuk voor stuk te veel beroepsernst om de show te stelen – tenzij dit van ze verwacht wordt: dan staan ze er.

Conclusie: wie ook maar enige affiniteit met Americana heeft, kan niet om deze plaat heen.