De Vlaamse jazzscene is en blijft een super inspirerende. Het eigenzinnige toptalent stuitert daar al jaren van de daken. Pianist Bram de Looze heeft zich over de jaren vanuit die scene als één van de leidende Europese toetsenmannen ontwikkeld met oorspronkelijk en avontuurlijk spel. Zijn nieuwe album Spotting Gateways is daar een fascinerende ontwikkeling in.

Niets meer dan een vleugel heeft de Looze nodig om volledig te betoveren met machtig spel en weergaloos sterke en mooie composities. Opgezet vanuit klassieke structuren duikt de Looze met virtuoos spel in vol jazz avontuur door zijn scherp getoonzette composities. Dan weer fraai melodieus dan weer dwars en uitdagend, immer intrigerend.

De Looze heeft de gave, zoals alleen de heel groten hebben, om vanaf de allereerste minuut vol te intrigeren en emotioneren en dat gevoel gedurende een volledig optreden nooit meer los te laten. Iedereen die hem ooit solo live heeft gehoord weet dat. Op plaat is dat niet anders.

Vanaf de openingstonen van de titeltrack word je overrompeld door zijn fascinerende en vol in het hart rakende spel. Luister alleen al eens naar zulke tijdloos briljante composities als Back Roads Only en Bow en je snapt wat ik bedoel. Stukken om op de tip van je stoel te gaan zitten en je te verbazen over wat deze pianist voor elkaar krijgt.

Hoe ijzersterk de Looze’s bijdragen in samenwerkingen met Lander Gyselinck en Anneleen Boehme als LABtrio, met Robin Verheyen en Joey Baron als MixMonk, met Eric McPherson en Felix Hendelhausen als Vice Versa of met de aanstormende Belgische (en Nederlandse) jazztop als Urbex ook zijn, solo komt zijn spel tot magische hoogten. Dan komt alle wereldklasse volledig vrij.

Spotting Gateways is een solo piano album zo goed als je het binnen de wereldwijde jazz maar kunt krijgen. Acht stukken rijk en allemaal even wonderbaarlijk goed, virtuoos gespeeld en vol in het hart rakend. Tijdloos en weergaloos.