De Amerikaanse songschrijver Boris McCutcheon is in wezen een boer die ook nog eens muziek schrijft. Sinds debuut Mother Ditch maakte hij een resem platen, waarmee hij samen met zijn band The Salt Licks vooral tijdens liveoptredens kon uitpakken.

De laatste jaren tourde McCutcheon vaak doorheen de Benelux, onder meer met behulp van het Nederlandse muzieklabel/promotor Lucky Dice Music. Zo deelde hij reeds het podium met goed volk als Ryan Adams, Iron & Wine, Los Lobos, The Handsome Family, Calexico, Howe Gelb en vele anderen. Niet toevallig, want zijn albums en nummers slaan ook in onze contreien erg aan.

Op zijn meest recentste album horen we een uitgepuurde McCutcheon die wat afscheid neemt van de bandformule. Toch boeten zijn nummers niets in. Je voelt zo aan dat McCutcheon geen pocherige songschrijver is, maar een mens die houdt van de buitenlucht. Het harde arbeidsleven (het weergaloos mooie Poor Tired Hands) komt er naar voren, maar ook familiale connecties (Piece Of Mama) duiken op.

De elf nummers werden opgenomen samen met een aantal lokale muzikanten zoals Stephanie Hatfield (vocals), David Gutierrez en Alex McMahon (gitaar, banjo), Greg Williams en Jared Putnam. Dus toch een groep. Al ligt de focus van deze bende vooral op het mee inkleuren van de sobere, maar effectieve songs van McClutcheon.

De rootsy sound is maar een element, ze maakt het mogelijk dat de focus heel sterk op het vocale en op het communiceren van verhalen komt te liggen. Meer dan ooit treedt McCutcheon naar voren als storyteller. Al zijn het soms ongemakkelijke verhalen, zoals blijkt uit opener I Blew It.

Klankgewijs echoot hij grote artiesten als John Hiatt, de akoestische Bruce Springsteen of rasartiesten als John Prine en Townes Van Zandt. In het verlengde van al die grote namen verzamelt hij op I’m Here, Let Me In een reeks verhalen die vaak zijn ontsproten aan het dagelijkse leven.

Het knappe is dat deze erg rijk klinkende songwriterplaat zowel traditionele americana bevat, maar ook uitstapjes maakt. Neem het wat naar Tom Waits neigende Lazy With You bijvoorbeeld, dat zo verdwaald lijkt uit Mule Variations. Heel anders dan het lome, zacht sudderende It’s Her Turn Now dat net als Shake It Up uit de koker van John Hiatt lijkt te komen. Of de ritmiek van het met een funky toets gezegende A Week Before The 4th Of July waarmee McCutcheon een ZZ Topke lijkt te doen.

McCutcheon mikt rechtstreeks op de grote emoties, onder meer tijdens Golden Days. Klankgewijs is er veel variatie en door het werken met lokale muzikanten staat de song centraal. Naar het einde toe is er het naar Hank Williams knikkende Godzilla vs. King Kong, gezongen en gespeeld als een ware tearjerker. Moeilijk om het dan nog droog te houden. Rest nog de meer dan aardige afsluiter Cherry Lane die een wat rauwere livefeel laat horen.

En zo komen we tot de conclusie: I’m Here, Let Me In is een zeer goed in het oor liggend album waarop rootsy americana gekruid wordt met streepjes country en blues. Een erg overtuigend mengsel dat vast ook live overtuigt. Aan te raden is het album wat te laten groeien, zeker omdat McCutcheon hier de focus legt op de songs an sich.