Met voorzichtig gematigd enthousiasme pak ik de eerste gelijknamige Bonny Light Horseman plaat op. Door het gemis aan gedurfdheid stel ik mij niet geheel voor de verstillende liedjes open, dat kan ik vooral mijzelf verwijten; achteraf gezien is het zonde dat mijn verwachtingen bij het drietal anders zijn dan de opzet van het Bonny Light Horseman supertrio. Het Bonny Light Horseman project is niet vergelijkbaar met de Fruit Bats of The Shins platen van Eric D. Johnson. Samen met muzikale duizendpoot Josh Kaufman begeleidt hij de folkzangeres Anaïs Mitchell, die op de derde Keep Me on Your Mind/See You Free studioplaat overduidelijk de rol van frontvrouw opeist en waar Eric D. Johnson zijn tikkeltje overdreven op Bob Dylan lijkende stemgeluid bewust aan de toonhoogtes van Anaïs Mitchell aanpast.

De groei is al op het tweede druilerige Rolling Golden Holy album hoorbaar. Daar verschuift de folk al meer naar een country sound, en komt de veelzijdigheid van het trio nog meer tot zijn recht. Om het traditionele oergevoel te versterken vertrekt het drietal naar Ierland. Een nieuwe plaat verwoordt dus schijnbaar een andere ontginbare fase. De anonimiteit in het meest Zuidelijke puntje van Ierland werkt zeker in het voordeel. Nu zijn ze slechts bezoekers die zich met het traditionele verleden voeden, en muzikaal in plaatselijke cafés de aansluiting opzoeken. Hier heerst het amicale bijna familiare gevoel van gelijkwaardigheid, waar iedereen aansluit en op muzikaal vlak een bijdrage levert.

In de verstillende Keep Me on Your Mind heimwee openingstrack plaatst de zangeres zich sterk op de voorgrond en komen de zinnen over een waardig tijdelijk afscheid hard confronterend binnen. Heftig, omdat het hier schijnbaar een bewuste keuze is om een vriendschap tijdelijk onderkoeld in de ijskast te zetten, al blijft de achterdeur altijd geopend. Bij Lover Take It Easy speelt dan wantrouwen tevens een grote rol, maak geen verkeerde keuzes en blijf trouw aan die innerlijke intensiteit. Ook I Know You Know en het ontrouwe vrijheid genietende Hare and Hound getokkel versterken dat beangstigende onderbuikgevoel. Het mag duidelijk zijn dat Anaïs Mitchell hier het begeleidingstweetal overstijgt en vooral haar eigen verhaal vertelt.  Misschien is dat zelfs wel de hele opzet van dit proces. Toch loopt het zeker niet parallel en vanzelf, in de Waiting and Waiting country overheerst de druk om te presteren.

Al snel voelt de oude doorleefde pub in Ballydehob als een tweede thuis aan. Vanaf I Know You Know plaatsen ze de herinneringen uit het verleden in een breder observerend context en maken ze het zichzelf stukken gemakkelijker. De gemeende Old Dutch gospel handelt over het loskoppelen van dat schuldgevoel, elkaar iets gunnen, hoe moeilijk dat ook is. Anaïs Mitchell is een volwassen vrouw die in When I Was Younger haar moederschap gebruikt om op haar leven terug te blikken. Een waardig gerespecteerd excuus om die pijn enigszins te verlichten. De kroegpiano sluit zich als partner bij het gezelschap aan en ook drummer JT Bates, bassist Cameron Ralston en geluidstechnicus Bella Blasko laten meer van zich horen. Ze geven samen met het scheurende gitaargesoleer van Josh Kaufman, de noodkreet van Anaïs Mitchell een jazzy triphop twist aan het geheel, een meerwaarde die hier erg fraai uitvalt.

In het gedeeltelijk van Nina Simone geleende Rock The Cradle neemt haar maatje Eric D. Johnson die rol als ouder van Anaïs Mitchell over, de basis blijft exact hetzelfde. Singing to the Mandolin houdt het familiegevoel in ere, mooi hoe al snel die gelukkige waarde het van de twijfel overneemt. Vanaf de toegankelijke The Clover single-kandidaat richt het trio zich overduidelijk op de toekomst. Boze dromen en geesten uit het verleden vervagen, de benauwende druk op de schouder transformeert tot een vriendschappelijk schouderklopje.

Het intieme bewust klein gehouden zachte Into The O zen middelpunt benadrukt nogmaals dat je mooie momenten niet tot het hiernamaals kan bewaren, maar juist in het heden moet koesteren. Soms is het gemakkelijker om gewoon in een lied te verdwalen, zonder een uitweg te zoeken. Don’t Know Why You Move Me bevestigt nogmaals dat dit ook mag. Met lichte evangelische verwijzingen eist Speak to Me Muse de hervonden romantiek terug. Jezelf herontdekken en daaraan toegeven. Zo prachtig kan de verloren gewaande liefde zijn.

Na de ontspannen Think of the Royalties, Lads sfeer ontstaat er ruimte voor de Americana verwijzingen in het aan haar ouders gerichte Tumblin Down. Hoe het prille liefdeszaadje ontkiemt en de tegenslagen overwint. De opnames lopen ten einde, I Wanna Be Where You Are verlangt naar het vertrouwde. Verrijkt door nieuwe ervaringen keert de rust terug. Over the Pass is een bevredigende terugblik. Er zijn bergen beklommen, de duisternis overwonnen, het gemis getrotseerd om Keep Me on Your Mind/See You Free te voltooien.

Bij dat gevoel van thuiskomen passen gedempte saxofoon partijen. Het avondduister hunkert naar het bevrijdende ochtendlicht. Toch is het vooral Eric D. Johnson die zijn oprechte soulziel in Your Arms (All the Time) legt en je hiermee diep in het hart raakt. See You Free, het is oké, het is prima zo, al hebben we die geweldige grungerock solo uitspattingen van Josh Kaufman wel gemist, hier maakt hij veel goed. Bonny Light Horseman functioneert het beste buiten de comfortzone, al wijken ze wel naar New York uit om de plaat af te ronden. Ik ben in ieder geval overtuigd en geloof nu in de band, Keep Me on Your Mind/See You Free is een heel sterke plaat.