Eric D. Johnson hielp ons afgelopen jaar met de warme popplaat Gold Past Life van Fruit Bats de zomer door. Nu zet hij zijn zinnen op de laatste maanden van deze vlakke winter. Hoe groot kan het contrast zijn. Bonny Light Horseman is een samenwerkingsverband met de folk zangeres Anaïs Mitchell en muzikale duizendpoot Josh Kaufman. Die laatste is vooral achter de schermen als toevoegende gitarist bij tig van bevriende indie folk collega’s actief. Ook nu is hij vooral in begeleidende en producerende rol te horen, en richt men de aandacht voornamelijk op het mooie stemgeluid van Anaïs Mitchell en de heldere zang van Eric D. Johnson.

Bonny Light Horseman is een mooi project waarbij de artiesten tot in de puntjes laten horen waartoe ze in staan zijn. Het zit zelfs zo erg tegen perfectie aan dat het te koste van het daadwerkelijke genot gaat wat je bij de muzikanten graag terughoort. Doordat je weet waar de artiesten toe in staat zijn, mis je een stukje puurheid en geloofwaardigheid. Het heeft echter wel nog genoeg eigenheid om van een waardig debuut te spreken. Met het ingetogen Bonny Light Horseman titelstuk past Anaïs Mitchell al direct binnen de uitgezette lijntjes haar vocale intensiviteit toe. Heerlijk hoe ze daarbij zelfs haar kleurrijke stem ook net buiten die sfeervolle schetsen laat gelden. Hierdoor heeft het net die eigen spontaniteit, en komt het een stuk eerlijker over. Heel even is daar de ruimte voor die bepalende saxofoon van Michael Lewis, en trekt ze het vervolgens weer naar haar toe.

Omdat de basis drie-eenheid het gitaarspel zo goed beheerst verloopt de overgang naar Deep In Love erg soepel. Ook hierbij bouwens ze vanuit de trackbeginselen op. De microfoon wordt naar Eric D. Johnson doorgeschoven, waarbij de zangeres hem op de achtergrond ondersteund. The Roving laat wat meer variatie toe, en laat met de stoffige drumpartijen en meer sprankelende akkoorden de helderheid in de stem van Anaïs Mitchell beter tot haar recht komen. Toch is het net wat te vaak risicoloos en tegen het druilerige aan. Ook de Jane Jane country komt ondanks de ritmische versnelling allemaal net te clean over. Dat Eric D. Johnson in staat is om pakkende popliedjes te schrijven is bekend, maar zijn geschoolde achtergrond levert wel een te stabiele prettig voortwiegende song af.

De uitdaging hoor je veel sterker in het prachtige Blackwaterside terug, waar de twee hoofdzangers elkaar tot een bijna onevenaarbare hoogte opdrijven. Geweldig hoe het hier vocaal allemaal als een puzzel in elkaar valt. Dit zijn de momenten waarbij de magie alle mindere momenten doet vergeten. Het dromerige Magpie’s Nest intro keert de hele song terug, en ondanks de ontspannen ritmesectie komt het maar niet tot bloei. Die armoede wordt verder in prima eenzijdige gitaarpartijen weggemoffeld. De toewerkende climax waartoe eindigt in een teruggetrokken fade out. Eric D. Johnson is met de mondharmonica ook in Lowlands een tikkeltje te voorzichtig. Deze mag best wel huilen, of juist liefkozend beminnend werken.

Ook het hierop aansluitende Mountain Rain staat duidelijk op een zoutloos dieet. Over de samenzang in Bright Morning Stars is krampachtig teveel nagedacht. Dan maar weer de aandacht op Anaïs Mitchell richten, die overduidelijk de beste zangkwaliteiten bezit. Ze draagt 10,000 Miles, ook Eric D. Johnson zingt zijn partijen in, netjes volgens het regel na regel uitgewerkte kladpapiertje. Er is helemaal niks verkeerds op Bonny Light Horseman aan te merken. Geen schoonheidsfoutjes of andere kleine misstappen, waardoor het sterieler als de gemiddelde operatiekamer in een ziekenhuis overkomt. Iets meer gedurfdheid levert een interessantere plaat op.