Iedereen heeft wel eens een “wat als” moment. Maar de “Sliding Doors” keerpunten in het leven van de in Guadeloupe geboren en in Montreal wonende Malika Tirolien, waarna alles wat daarna gebeurde heel anders had kunnen zijn, zijn echt buitengewoon.

Wat als de songwriter/componist/zangeres/pianist/bandleider ervoor had gekozen om haar universitaire muziekstudie in Frankrijk te doen (net als haar klasgenoot, de briljante drummer Arnaud Dolmen) in plaats van zo vastbesloten te zijn om dichter bij de muziek te zijn die haar inspireerde – hiphop, jazz en soul – in Noord-Amerika? Of… wat als ze was ingegaan op het aanbod om vast lid te worden van Cirque du Soleil, nadat ze een paar maanden als stand-in leadzangeres had gewerkt? En wat als Michael League niet was blijven rondhangen na een Snarky Puppy soundcheck en haar en haar band Ground Food had gehoord in de piepkleine Haïtiaanse Club Lambi in Montreal… en zo onder de indruk was geweest dat hij contact bleef houden… en haar vervolgens had uitgenodigd om te gast te zijn op het populaire Snarky-album Family Dinner – Volume One?

Het korte antwoord is dat als een van de bovenstaande dingen anders was gebeurd, History, dit prachtige derde album van Bokanté, de band die zij samen met Michael League leidt, een schijf die duidelijk hun beste release tot nu toe is, er nooit zou zijn geweest.

Wat History vooral laat zien, is hoe multigetalenteerd en aanpasbaar Tirolien is. Ze is een zangeres die niet alleen goed is in de hoofdrol en een enorm emotioneel bereik kan beheersen en overbrengen, maar al haar ervaring als achtergrondzangeres in verschillende contexten en haar diepgaande harmonische kennis geven haar een prachtig bewustzijn van alle andere stemmen, van hoe een hele vocale sectie in topvorm kan en moet klinken. Luister maar naar de verbluffende a capella opening van Pa Domi.

Er is zoveel meer: Ik vroeg me al sinds 2019, en sinds de dood van de Zuid-Afrikaanse zangeres Dorothy Masuka, af of er ooit een andere zangeres zou zijn die haar kenmerkende cross-beat yelps, screams en squeals met dezelfde ritmische autoriteit zou kunnen brengen. Probeer de verbluffende effecten van Tirolien maar eens in het nummer Illimine. Ik denk dat het wachten voorbij is.

Michael League stelde oorspronkelijk een supergroep samen van instrumentalisten met verschillende achtergronden, maar nu zijn ze een echte doorgewinterde band die heeft getoerd en is gegroeid en dat kun je horen. League bespeelt voornamelijk de Marokkaanse guembri. Zoals hij uitlegt in het persbericht van het album: “Ik ben altijd een gefrustreerde drummer geweest en de guembri is een instrument dat voelt alsof je bas, drums en melodie tegelijk speelt.” De opening van het titelnummer laat die diepe trom horen die de stem van Tirolien ondersteunt, voordat het overgaat in een gedeelte dat doet denken aan Donald Fagen’s New Frontier uit Nightfly. Er zijn nog meer plotselinge en wonderlijke overgangen en vreemde spookachtige verschijningen. Zoals de geest van AC/DC’s Shot Down in Flames die vreemd en kort zweeft over sommige momenten van Tandé.

Ik ontmoette Tirolien onlangs in Montreal en ze legde uit dat ze absoluut wil dat de muziek tot mensen doordringt. “Meestal maken mensen contact met de muziek,” zei ze. “Iets grijpt je aan. Dan wil je weten wat de muziek zegt.” Dat klopt precies. De grooves zijn onweerstaanbaar, maar er valt altijd meer te ontdekken. Om daarbij te helpen heeft het album volledige teksten en vertalingen van alle nummers. Sommige zijn in het Guadeloupiaans Creools – Tirolien is trots op haar afkomst – andere in het Frans en Engels. Een echte aanrader.

*Deze recensie door Sebastian Scotney van Bokanté’s History verscheen 15 juli op The Arts Desk en is voor Written in Music vertaald door Dick Hovenga.