Op solotournee in Europa verzeilt Bobbo Byrnes in de iconische Hansa Studio in Berlijn, vlakbij de voormalige ‘Muur’. Opnamesessies in de al even befaamde Windmill Lane Recording Studios volgen, bijzondere plaatsen leiden naar geïnspireerd songwerk op October.

Byrnes blijft niet ongevoelig  bij de negatieve ontwikkelingen in de maatschappij, de twijfel slaat toe, het writer’s block lonkt om de hoek. Deze persoonlijke gevoelens worden verwerkt in elf nieuwe songs die de titelloze langspeler vullen.

Terug in Californië volgen opnamesessies in de studio in Anaheim met muzikanten van The Fallen Stars met Matt Froehlich aan de drumkit. Byrnes vrouw Tracy Barnes is onlosmakelijk verbonden met de verschillende muzikale projecten  van haar man die zowat alle mogelijke  instrumenten bepoteld. Een melodieuze, gelaagde gitaarsound op akoestische basis aangelengd met toetsenwerk stuurt de songs aan vanaf Around Here.

De door Tracey uitgezette baslijnen en haar achtergrondzang vormen samen met de percussie een essentieel onderdeel vanaf I Cannot Say. Het op een galmende sound en pedal steel meanderende Long Way Down en een ogenschijnlijk folkgetint Chance dat zowat in een wervelende finale explodeert, herinnert aan de samenwerking met Ben Riddle. Overigens horen we op de achtergrond de stem van de Australische singer-songwriter met wie het echtpaar als The Stars intens samenwerkte.  

In Never Learned To Fly en Some Salvation  zingt Brian Matteson mee, de muzikant uit Wisconsin is bovendien co-auteur van die songs.

Glad & Sorry, een song van de betreurde Ronnie Lane die in de jaren zeventig op The Faces’ Ooh LaLa  prijkte, krijgt hier een prachtig gezongen en gespeelde interpretatie en mondt weerom in een hallucinante apotheose uit. “I’m not lost i’m just looking”, fluistert Byrnes ter afsluiting, we geloven hem.