Als Steve Shelley in 1995 met Sonic Youth het magistrale Washing Machine met de prachtig beeldende The Diamond Sea soundscape uitlopen heeft afgerond ontstaat er tijd om zich op zijn nevenprojecten te richten. Het in New York gevestigde Blonde Redhead komt in zijn vizier en als producer raakt hij verslaafd aan hun jazznoise sound. De basis van dit bijzondere drietal is gelegd. Bijzonder omdat de tweelingbroers Simone en Amedeo Pace een Italiaanse achtergrond hebben en zangeres Kazu Makino juist Japanse roots in haar aderen heeft. Ondanks dat het trio continu in beweging blijft en nieuwe invalshoeken verkent blijft men ze voor langere tijd in die noisehoek onderbrengen. Die verfijning levert melodieuze dreampop albums op, maar als in 2014 het minder goed ontvangen Barragán verschijnt zijn de kaarten geschud en is het spel grotendeels uitgespeeld. Kazu Makino brengt Adult Baby uit, waaraan de vroeg overleden Ryuichi Sakamoto nog zijn medewerking verleent, maar verder blijft het angstvallig stil. Toch benutten ze de afgelopen jaren om daadwerkelijk aan een opvolger te werken. Het is vooral aan de corona te danken dat dit proces in een vertraagde modus terecht komt.

Het lome Indian Summer tribal ritmische Snowman is de aankondiging van een ander seizoen, een andere tijd. We verlangen naar de lente maar moeten eerst in staat zijn om de winter in ons hart te sluiten. We vergeten dat het veelvoud aan lichtjes vooral aan de donkere kerstperiode gekoppeld wordt. Dit contrast versterkt juist het licht, omdat die schittering in de zomer zo vanzelfsprekend is. De Snowman triphop is een adembenemende Noorderlicht aura en speelt op onze sensitiviteitservaring in. Snowman is de verrijking van het Blonde Redhead geluid. Het is Amedeo Pace die de liefde voor het schrijven terugpakt, de liefde voor eenvoudige klinkende liefdesliedjes waarin de complexiteit er een dansbare klokwijzer slinger aan geeft. De tijd heeft zich als een zwijgend stilleven gemanifesteerd, Snowman is een door elkaar geschudde glazen sneeuwbol, waarin ronddwalende deeltjes die hechtenis opzoeken.

Deze culturele verstandshuwelijk doorbreekt het langdurige gemis, want wat hebben we Blonde Redhead toch gemist. Snowman is slechts het voorgerecht, een verfijnde amuse om de smaakpapillen op gang te brengen. Ontspan je, Sit Down for Dinner, geniet van alles wat komen gaat. Sit Down for Dinner is een nostalgische overnachting in hotel melancholica, met vooral veel gepasseerde herinneringen. Het gemis van de familiaire tafelgesprekken in de avond, het gemis van het gezamenlijk momenten delen. De tragiek van de Kiss Her Kiss Her zwoelheid zit hem in het afdwingende verlangen. Kazu Makino eist niet alleen de song op, ze eigent deze toe en drapeert een warmbetoverende glans over het kitscherige retrogeluid. Het zichtbare einde van het jaar kondigt zich aan, we breken met het verleden om die doorstap te maken. Het is zo voorzichtig breekbaar, fout bijna, en toch voelt het allemaal zo goed, vertrouwd zelfs. Terwijl het in geen opzichte met die oude Blonde Redhead sound te rijmen valt.

Het rusteloze melancholische Not for Me kijkt verder dan het licht en raast in hoog tempo deze schoonheid voorbij. Uiteindelijk verlangen we naar perfectie, maar deze krijgt amper de kans om zich te openbaren. Het zit hem in die kleine dingen. Waarom altijd groot willen uitpakken. Not for Me staat bij die natuurbeleving stil. We ontvluchten het stromende water om de bloemen te bereiken, en verliezen hierdoor het oog voor de pracht van de omgeving. Waarom gunnen we ons niet deze stilstand, de pandemie maakt deze bewustwording mogelijk, al zijn we dat al snel vergeten. Vergeten en doorpakken, de achterliggende tijd inhalen. Het onmogelijke waar maken. Het futuristische seventies Melody Experiment kondigt het begin van het einde aan. We springen in het nietszeggende heelal, verliezen ons in het tijdsbesef en laten ons op insomnia drugsklanken wegzweven. Het grote zwarte gat wenkt ons. Waarom hebben we behoefte aan die achterliggende leegte, die eeuwige rust. Waarom offeren we daar de leefklimaat zekerheid voor op.

In de bedaarde Rest of Her Life kalmte bewoont Blonde Redhead het onafgesloten verleden, daarna wordt pas de hoofdmaaltijd geserveerd. Het down to earth Sit Down for Dinner, Pt. 1 geeft bezinning en bezieling. Het is amper voor te stellen dat dit ooit zo destructief rusteloos gezelschap deze zoektocht in werking zet. Blonde Redhead ontgroeit haar groeipijnen en heeft een serene zekere kijk op het bestaan. Ze elimineren het avontuur waarna er alleen minimalistische puurheid overblijft. De melodielijnen wikkelen zich als een warme dikke veilige wollige deken om je heen. Het is allemaal te mooi, bijna te perfect. Ze verdrijven de oneffenheden totdat er enkel schoonheid overblijft. Het is echter schijn, tekstueel klampt Blonde Redhead zich weldegelijk aan die onderliggende angstpijn vast. Ze waarschuwen de onschuldige jeugdigheid juist voor het onderliggende gevaar. Gelukkig gooien ze er in het soepel speelse Sit Down for Dinner, Pt. 2 de versnelling erin. Het grote risico van dreampop is dat je in die slaapverwekkende klankentrip blijft hangen, hier trekt vooral de sensuele verleidende Kazu Makino je bijna smekend de realiteit in en sleurt ze je dwingend uit die eeuwigdurende Endless Summer weg. De claustrofobische beklemmende ondertoon legt de zwarte ziel bloot, je jong om te sterven, te oud om te leven.

Is het slechts een boosaardige droom? I Thought You Should Know heeft een zalvende in het reine komende evangelische werking. Is het mijmerend dromerige Before al het eindstation, of is het juist een tijdelijke tussenstop? Een herhalende film of een coördinatie van de hervonden bevindingen? Blonde Redhead blijft een raadselachtige band welke zich niet laat ontleden. If dooft het gevonden licht om gelukzalig fluisterend in de duisternis te verdwijnen. Er hangt iets neerslachtigs overheen, een laatste afscheid. Kazu Makino benadrukt tijdens het opnameproces al dat er een grote kans bestaat dat dit de laatste Blonde Redhead plaat zal zijn. Zo voelt het ook, na het instrumentale samenvattende sfeervolle Via Savona pianostuk blijft enkel de stilte over.